Αποκαλυψη Το Ενατο Κυμα
Το ασθενοφόρο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα γυρίσει στον Έμπωνα αλλά γιατί τώρα;- To ΕΚΑΒ Ρόδου Και Οι Ολετήρες Της Ζωής Μας....Αντέχεις Την Αλήθεια; (Μέρος Πέμπτο) Πέντε μύθοι για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα καταρρίπτονται Οι σωματικές μυρωδιές που διεγείρουν τη λίμπιντο Οδηγός... επιβίωσης για τους πασχαλινούς πειρασμούς Η ψυχολογική εξάρτηση στις ουσίες Καταπληκτικό μέρος στη Γη: Ανακαλύψτε το Silfra στην Ισλανδία όπου μπορείτε να καταδυθείτε μεταξύ των τεκτονικών πλακών Ευρώπης και Αμερικής Σκύλος σώζει τη ζωή ταυρομάχου από τα κέρατα του ταύρου!! (Βίντεο) «Εν αρχή ην ο Νους» Οι Πυραμίδες της Γκίζα: ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΑΡΧΑΙΑΣ ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ (Βίντεο) "Μην κρίνετε πολύ γρήγορα" (Βίντεο) Οι 10 κρίσιμες ερωτήσεις του one night stand ΟΙ ΟΥΝΝΟΙ Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του καλού αρχηγού; Μόλις έμαθα ότι έχω καρκίνο, ζήτησα διαζύγιο ... Γιατί «κοκορευόμαστε» για τις ερωτικές μας επιδόσεις; Άνδρες και γυναίκες !! Γιατί δεν αυξάνονται οι δωρητές οργάνων; Το 2014 το πρώτο πείραμα αντιστροφής του γήρατος στον άνθρωπο O άνθρωπος «Χαμαιλέων»… ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑΖΕ ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ ΖΟΥΜΕ, ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ… Οδηγός επιβίωσης για εσωστρεφείς Ψυχο(παθο)λογία του Έρωτα ! Μην ψάχνεις για λάθη. Αναζήτησε πίσω από κάθε σου «λάθος» τον σκοπευτή…. Πεντάλφα: Ζητούμενο η επιστροφή της στις αρχαιοελληνικές της ρίζες 10 όχι τόσο δημοφιλείς αιτίες που δεν βρίσκεις άντρα !!
Το ασθενοφόρο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα γυρίσει στον Έμπωνα αλλά γιατί τώρα;- To ΕΚΑΒ Ρόδου Και Οι Ολετήρες Της Ζωής Μας....Αντέχεις Την Αλήθεια; (Μέρος Πέμπτο)
Posted: 13 Apr 2014 02:20 PM PDT
.jpg)
Αφού θέλετε να τα ακούσετε....ακούστε τα και ανοίξτε καλά τα αυτιά και τα μυαλά σας!
Για τον οποιονδήποτε ουδέτερο παρατηρητή, προκαλεί απορία ο γενικός ξεσηκωμός που παρατηρείται γύρω από το που θα τοποθετηθεί ένα, και μόνο ένα, ασθενοφόρο.
Λες και αποτελεί τη λύση όλων των προβλημάτων που ταλανίζουν το νησί.
Όλες οι προεκλογικές εκστρατείες των υποψήφιων στηρίχθηκαν και συνεχίζουν να στηρίζονται στην επιστροφή ενός ασθενοφόρου στον Έμπωνα.
Οι δηλώσεις τους, τόσο των τοπικών προέδρων, όσο και των αρχηγών των συνδυασμών παραπάνω από εμπρηστικές.
Δηλώσεις που έδωσαν το έναυσμα για τα σοβαρά επεισόδια που έλαβαν μέρος στο νοσοκομείο.
Γιατί όμως αυτή τη χρονική περίοδο κι όχι νωρίτερα;
Τι κρύβεται πίσω από αυτή την επιμονή όλων των αρχηγών;
Τι θέλουν να κερδίσουν;
Θα προσπαθήσω να σας σκουντήξω ώστε να βγείτε από το λήθαργό σας αν και δεν έχω πολλές ελπίδες γιατί ο ύπνος σας, βλέπετε, είναι τόσο βαθύς, που ούτε σεισμός 8 ρίχτερ δεν μπορεί να τον διακόψει.
Λοιπόν...ξεκινάμε
ΑΣΚΗΣΗ ΕΛΕΓΧΟΥ
Η χώρα μας τα τελευταία χρόνια βιώνει μια από τις χειρότερες οικονομικές κρίσεις της ιστορίας της, που επηρεάζει τους πάντες και τα πάντα.
Συνήθως αντιλαμβανόμαστε το σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος, όχι απλά ως ένα μηχανισμό ελέγχου και έννομης βίας, αλλά και ως ένα μηχανισμό που προσφέρει στους πολίτες μια κάποια ασφάλεια και ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ.
Τώρα που χάνουμε ένα μέρος αυτού του μηχανισμού, καθώς το κράτος πρόνοιας είναι ήδη κάτι το αδιανόητο στην Ελλάδα, ίσως αυτό που μας μένει είναι ένα κράτος με μόνη ευθύνη την ΑΣΚΗΣΗ ΕΛΕΓΧΟΥ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα κράτος που παράγει τρόμο.
Ο κόσμος ΦΟΒΑΤΑΙ.
Φοβάται τα μέτρα που παράγονται καθημερινά.
Γιατί το κράτος είναι εναντίον του.
Είναι ενάντια στις συντάξεις του, είναι ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ.
Δηλαδή ενάντια σε όλα όσα υποτίθεται ότι θα έπρεπε να διασφαλίζει.
ΜΑΣΤΙΓΙΟ ΚΑΙ ΚΑΡΟΤΟ
Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση και η κάθε κυβέρνηση (και η τοπική) από εδώ και πέρα θα γνωρίζει ότι η παλιά λογική του καρότου και του μαστίγιου δεν μπορεί να εφαρμοστεί ΓΙΑΤΙ ΚΑΡΟΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Οπότε μοναδικό της νομοθετικό πεδίο παρεμβολής είναι η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ Ή Ο ΤΟΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΥΠΑΡΧΟΝΤΩΝ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΡΘΕΙ, ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΛΥΣΕΙ!!!
Οι αρχηγοί των συνδυασμών, παλιές καραβάνες, επειδή δεν έχουν πια τη δυνατότητα να ''ΤΑΞΟΥΝ'' στους πολίτες... να διορίσουν, να φτιάξουν δρόμους μπροστά από σπίτια ψηφοφόρων, να εκμεταλλευτούν δηλαδή τον κρατικό και τοπικό μηχανισμό, κατέφυγαν στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΦΟΒΟΥ στους πολίτες, με την ανοχή τους στην αρχή και κατόπιν με τον τονισμό του.
Προσέξτε τώρα.....
Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟΥ ΕΜΠΩΝΑ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟΥ!!
Ο ΣΥΓΓΕΝΗΣ ΜΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟΥ
ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟ...ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ
Διαβάζοντας και ακούγοντας όλα αυτά ακόμη και να θέλεις δεν μπορείς να μην επηρεαστείς.
Όλη σου η ενέργεια καταναλώνεται γύρω από ατέρμονες συζητήσεις, πορείες, διαπληκτισμούς, πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.
ΟΛΗ Η ΥΠΑΡΞΗ ΣΟΥ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟΥ.
Έχεις ήδη παραπλανηθεί, παραβλέπεις τα υπόλοιπα προβλήματα που ταλανίζουν το χωριό και
νιώθεις ότι σου κόβεται η αναπνοή κάθε φορά που σου έρχεται στο μυαλό η λέξη ασθενοφόρο.
Και εκείνη την κρίσιμη στιγμή, επεμβαίνει ως δια μαγείας, ο αγαπημένος σου πολιτικός, ως από ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ, και δίνει με την πυγμή του, ΑΜΕΣΗ ΛΥΣΗ.
Νιώθεις τότε ευχαριστημένος που σώθηκες από βέβαιο θάνατο και
ΤΡΕΧΕΙΣ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙΣ ΤΟ ΣΩΤΗΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΞΙΟ ΤΕΚΝΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ!!
Το ότι η πρόσβαση στην υγεία, όπως και στην παιδεία, αποτελούν αναφαίρετα δικαιώματα των πολιτών σε μια ευνομούμενη κοινωνία ειδικά στις σημερινές αντίξοες οικονομικές συνθήκες που βιώνουμε και είναι απαραίτητο να αποτελούν και τις πρώτες προτεραιότητες της εκάστοτε κεντρικής ή τοπικής εξουσίας δεν ενδιαφέρει καθόλου.
Η ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΤΟ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟ ΣΤΟΝ ΕΜΠΩΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ΩΣΤΕ ΟΙ ΨΗΦΟΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΝ ΙΣΟΠΟΣΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ.
Και φυσικά δεν ενδιαφέρει καθόλου το κλείσιμο του Κ.Υ. ΕΜΠΩΝΑΣ σε μερικούς μήνες, ούτε και η ιδωτικοποίηση του Ε.Κ.Α.Β.
Όταν έρθει εκείνη η ώρα βλέπουμε.
Συνεχίστε τον ύπνο σας μικρά μου προβατάκια.
Και πάνω απ'όλα μην ΦΟΒΑΣΤΕ!!!
Ο πολιτικός είναι εδώ να σας δώσει την κατάλληλη λύση, την κατάλληλη στιγμή.
Με επιρροές από τον δικηγόρο Χάρη Λάδη και τον Σταύρο Σταυρίδη καθηγητή της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Ε.Μ.Π.
dorieas
To ΕΚΑΒ Ρόδου Και Οι Ολετήρες Της Ζωής Μας....Αντέχεις Την Αλήθεια; (Μέρος Πρώτο)
ΘΕΛΩ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟ ΣΤΗΝ ΕΜΠΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΛΩ ΤΩΡΑ!!! - To ΕΚΑΒ Ρόδου Και Οι Ολετήρες Της Ζωής Μας....Αντέχεις Την Αλήθεια; (Μέρος Δεύτερο)
Κατίνες που πολεμάν ο ένας τον άλλον - To ΕΚΑΒ Ρόδου Και Οι Ολετήρες Της Ζωής Μας....Αντέχεις Την Αλήθεια; (Μέρος Πρώτο Τρίτο)
ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΥΓΕΙΑΣ ΑΜΕΣΑ - To ΕΚΑΒ Ρόδου Και Οι Ολετήρες Της Ζωής Μας....Αντέχεις Την Αλήθεια; (Μέρος Τέταρτο)
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Πέντε μύθοι για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα καταρρίπτονται
Posted: 13 Apr 2014 02:13 PM PDT
Ακόμη και οι σεξουαλικά ενεργοί ενήλικες στην πραγματικότητα γνωρίζουν πολύ λίγα για το σεξ.
Ένα πολύ παρεξηγημένο πεδίο που περιβάλλεται από δεκάδες μύθους είναι τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.
Δείτε 5 από τους βασικότερους μύθους που δεν πρέπει να πιστέψετε.
1. Μπορούμε να αποφύγουμε τα ΣΜΝ αν δεν κάνουμε σεξ
Σχεδόν όλα τα ΣΜΝ μπορούν να μεταδοθούν από κάθε είδους ερωτική επαφή. Τα χλαμύδια, η γονόρροια, ο έρπης και οι ψείρες των τριχών της ήβης μπορούν να μεταδοθούν με το στοματικό σεξ.
2. Καταλαβαίνουμε ότι κάποιος έχει ΣΜΝ από τα εξωτερικά συμπτώματα
Η λοίμωξη από τον HPV (κονδυλώματα), τον HIV (AIDS) και τα χλαμύδια μπορεί να μην παρουσιάζει συμπτώματα, ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια. Ιδιαίτερα στους άνδρες, τα συμπτώματα μπορεί να εμφανιστούν πολύ αργότερα ή να μην εμφανιστούν καθόλου, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν μπορούν να μεταδώσουν τους παθογόνους μικροοργανισμούς.
3. Δεν μπορούμε να κολλήσουμε το ίδιο ΣΜΝ δύο φορές
Η λοίμωξη δε συνεπάγεται απαραίτητα ανοσία στο μέλλον. Η λοίμωξη από το ίδιο ΣΜΝ μπορεί να προέλθει από τον ίδιο σύντροφο εάν δεν γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις και δε δοθεί θεραπεία.
4. Το προφυλακτικό προστατεύει πάντα από τα ΣΜΝ
Ο ιός του έρπητα και ο HPV μπορεί να βρίσκονται στην επιδερμίδα, σε σημεία που δεν καλύπτει το προφυλακτικό. Επίσης, τα λάθη στη χρήση του προφυλακτικού (όπως η καθυστέρηση στην εφαρμογή) διευκολύνουν τη μετάδοση των ΣΜΝ.
5. Τα ΣΜΝ μεταδίδονται από τις δημόσιες τουαλέτες
Οι περισσότεροι ιοί και τα βακτήρια δεν επιβιώνουν για πολλή ώρα έξω από το ανθρώπινο σώμα. Ακόμη κι αν υπάρχουν μικρές πληγές στο σώμα, ο κίνδυνος είναι πολύ μικρός.
onmedΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Οι σωματικές μυρωδιές που διεγείρουν τη λίμπιντο
Posted: 13 Apr 2014 02:05 PM PDT
Δεν επιλέγουμε ερωτικό σύντροφο μόνο με τα μάτια αλλά και με τη μύτη!
Σύμφωνα με έρευνα από το γερμανικό Πανεπιστήμιο της Βρέμης, το 76,4% των ερωτηθέντων ανδρών και γυναικών ερεθίζονται σεξουαλικά από συγκεκριμένες μυρωδιές.
Δείτε ποιες είναι οι περιοχές του σώματος που απελευθερώνουν μυρωδιές διεγερτικές για τον παρτενέρ μας.
Οδηγός... επιβίωσης για τους πασχαλινούς πειρασμούς
Posted: 13 Apr 2014 02:03 PM PDT
Ακόμα και ο ποιο ισχυρός χαρακτήρας, εκείνος που δεν παρεκλίνει ποτέ της πορείας του (ή της δίαιτας που ακολουθεί) μπορεί να «λυγίσει» από την αφθονία γαστριμαργικών εδεσμάτων τις ημέρες που έρχονται, με αποκορύφωμα φυσικά την
Κυριακή του Πάσχα.
Επειδή είναι κρίμα να χαλάσετε τελείως την δίαιτα που με τόσο κόπο ακολουθείτε κατά γράμμα εδώ και καιρό, ορίστε μερικές έξυπνες συμβουλές για να αντισταθείτε στους πειρασμούς.
- Πάρτε απόφαση να μείνετε σε τροφές χαμηλές σε λιπαρά και πλούσιες σε ίνες. Αυτό δεν σημαίνει να στερηθείτε τη γεύση. Δοκιμάστε από όλα αλλά σε μικρή ποσότητα.
- Αν δεν μπορείτε να... αποφύγετε το σοκολατένιο προσπαθήστε να βρείτε κάτι από μαύρη σοκολάτα υγείας.
- Πιείτε φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκάλι το πρωί. Θα σας δώσει ενέργεια, πολύ βιταμίνη-C και Β-καροτίνη, αλλά και λίγες θερμίδες.
- Κάντε ένα ενδιάμεσο γεύμα με γιαούρτι χαμηλών λιπαρών. Θα πάρετε το ασβέστιο που χρειάζεστε και θα μειώσετε το αίσθημα της πείνας πάνω από το πασχαλινό τραπέζι. Αν είστε πολύ πεινασμένοι την ώρα που σερβίρονται όλοι οι πειρασμοί, μπορεί να φάτε και μεγαλύτερη ποσότητα αλλά και πιο λιπαρές και γλυκές τροφές μέχρι να νιώσετε ότι χορτάσατε.
- Προσπαθήστε τα «συνοδευτικά» φαγητά στο τραπέζι να είναι φτιαγμένα με υγιεινά υλικά και κατά προτίμηση χαμηλά σε λιπαρά. Για παράδειγμα, αν πρέπει να σερβίρετε τζατζίκι, φτιάξτε το με άπαχο γιαούρτι.
onmedΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Η ψυχολογική εξάρτηση στις ουσίες
Posted: 13 Apr 2014 11:11 AM PDT
Η μεγαλύτερη αμφισβήτηση είναι ότι μπορεί κάποιος να κόψει τα ναρκωτικά χωρίς να λύσει τα ψυχολογικά προβλήματα που υπάρχουν πίσω από αυτά.
Αυτός είναι ένας μεγάλος μύθος και πολύ σημαντικός.
Γι αυτό, η θεραπεία υποκατάστασης είναι πολύ σημαντική για ανθρώπους που μπορεί να είναι χρόνια στη χρήση και να τους βοηθήσει να ξεπεράσουν διάφορα σωματικά προβλήματα που έχουν.Δεν αποτελεί μια ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος. Γιατί ακόμα και αν κάποιος κάνει θεραπεία υποκατάστασης και για κάποιο διάστημα κόψει την ηρωίνη χρησιμοποιώντας μεθαδόνη, πάντα θα χρειάζεται μια ουσία. Κι ακόμα και αν δεν τη χρειάζεται σωματικά, τη χρειάζεται ψυχολογικά.
Τάκης Χ. Νικόλαος
iatronet
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Καταπληκτικό μέρος στη Γη: Ανακαλύψτε το Silfra στην Ισλανδία όπου μπορείτε να καταδυθείτε μεταξύ των τεκτονικών πλακών Ευρώπης και Αμερικής
Posted: 13 Apr 2014 11:02 AM PDT
Όταν ανακάλυψα αυτές τις φωτογραφίες, έμεινα απλά κατάπληκτος. Αυτός ο τολμηρός δύτης κολυμπά στο χάσμα μεταξύ της Ευρώπης και της Αμερικής.
![υποβρύχια φωτογραφία, υποβρύχια φωτογραφία καταδύσεις, καταδύσεις ακραία φωτογραφία: Αυτή η αμερικανική δύτης κολυμπά μεταξύ της Ευρασίας και της Βόρειας Αμερικής τεκτονικές πλάκες στην Silfra Canyon στο Thingvellir National Park στην Ισλανδία, καταδύσεις μεταξύ της Ευρασίας και της Βόρειας Αμερικής τεκτονικές πλάκες, καλύτερες εικόνες καταδύσεις, μυστηριώδη μέρη στη γη , καταπληκτικά μέρη πάνω στη γη, τα πιο όμορφα μέρη στον κόσμο, αυτή η αμερικανική δύτης κολυμπά μεταξύ της Ευρασίας και της Βόρειας Αμερικής τεκτονικές πλάκες στην Silfra Canyon στο Thingvellir National Park στην Ισλανδία. Φωτογραφία: Αλέξανδρος Μουστάρδα, extreme καταδύσεις φωτογραφία, ακραία κατάδυση στην Silfra Canyon στο Thingvellir National Park στην Ισλανδία, η φωτογραφία του Silfra Canyon κατά Thingvellir National Park στην Ισλανδία καταδύσεις, τεκτονικών πλακών καταδύσεις, κολύμπι μεταξύ των τεκτονικών πλακών φωτογραφία, υποβρύχια φωτογραφία: Αυτή η αμερικανική δύτης κολυμπά μεταξύ της Ευρασίας και της Βόρειας Αμερικής τεκτονικές πλάκες στην Silfra Canyon στο Thingvellir National Park στην Ισλανδία]( "υποβρύχια φωτογραφία: Αυτή η αμερικανική δύτης κολυμπά μεταξύ της Ευρασίας και της Βόρειας Αμερικής τεκτονικές πλάκες στην Silfra Canyon στο Thingvellir National Park στην Ισλανδία")
Στις παρακάτω φωτογραφίες, ο δύτης Alexander Mustard, από το Σαουθάμπτον, ΗΠΑ, κολυμπά μεταξύ των τεκτονικών πλακών Ευρασίας και Βόρειας Αμερικής στο Silfra Canyon, Thingvellir National Park, Ισλανδία. Στην παραπάνω φωτογραφία, η αμερικανική πλάκα είναι στα αριστερά, και η Ευρασιατική στα δεξιά.![φωτογραφία Καταδύσεις στην Silfra στην Ισλανδία μεταξύ της Ευρώπης και της Αμερικής τεκτονική πλακών, ακραία καταδύσεων στην Ισλανδία, silfre καταδύσεων, καταπληκτική τοποθεσία καταδύσεις silfa, Καταδύσεις στο Silfra στην Ισλανδία μεταξύ της Ευρώπης και της Αμερικής τεκτονική πλακών. Φωτογραφία: Αλέξανδρος Μουστάρδα, Καταδύσεις στο Silfra στην Ισλανδία μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής πλάκες, το μοναδικό μέρος για καταδύσεις στην Ισλανδία: Silfra, extreme καταδύσεις τοποθεσία στο Silfra στην Ισλανδία: Μια όμορφη κατάδυση σε μια μοναδική τοποθεσία. Το μόνο σημείο κατάδυσης στον κόσμο, όπου μπορείτε να βουτήξετε μεταξύ δύο τεκτονικών πλακών, ειδικά της Ευρασίας και της Βόρειας Αμερικής πλάκα]( "φωτογραφία Καταδύσεις στην Silfra στην Ισλανδία μεταξύ της Ευρώπης και της Αμερικής τεκτονική πλακών")
Φωτογραφίζοντας το χάσμα μεταξύ των τεκτονικών πλακών Ευρασίας και Βόρειας Αμερικής στο Silfra Canyon, κοντά στην Ισλανδία συνεπάγεται κινδύνους, καθώς ο καθένας που καταδύεται στα 80 πόδια (24,3 μέτρα) σε αυτό το "κενό της Γης" θα συναντήσει ιαματικές πηγές και άνισα πετρώματα, ως αποτέλεσμα των συνεχών τριβών των πλακών που απομακρύνονται η μία από την άλλη με ρυθμό μίας ίντσας ανά έτος .![καλύτερα υποβρύχια φωτογραφία, καλύτερη κατάδυση φωτογραφία, καταδύσεις φωτογραφία, καταδύσεις Ισλανδία φωτογραφία, καλύτερα Ισλανδία καταδύσεις φωτογραφία, Amazing υποβρύχιες φωτογραφίες που δείχνουν το αυξανόμενο χάσμα μεταξύ των δύο τεκτονικών πλακών]( "Amazing υποβρύχιες φωτογραφίες που δείχνουν το αυξανόμενο χάσμα μεταξύ των δύο τεκτονικών πλακών.")
Πρόκειται σαφώς για μια όμορφη βουτιά σε μια μοναδική τοποθεσία. Το μόνο σημείο κατάδυσης στον κόσμο, όπου μπορείτε να βουτήξετε μεταξύ δύο τεκτονικών πλακών, αυτών της Ευρασίας και της Βόρειας Αμερικής.strangesoundsΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Σκύλος σώζει τη ζωή ταυρομάχου από τα κέρατα του ταύρου!! (Βίντεο)
Posted: 13 Apr 2014 10:39 AM PDT
Τα σκυλιά είναι ο καλύτερος φίλος των ανθρώπων. Εδώ άλλη μια απόδειξη!
Τα σκυλιά είναι ο καλύτερος φίλος των ανθρώπων
Όλα ξεκινούν όταν ένας "ερασιτέχνης ταυρομάχος'' αντιμετωπίζει έναν ταύρο. Χάνει πολύ γρήγορα, τίθεται επί του εδάφους και ποδοπατιέται μέχρι θανάτου, όταν αυτό το μικρό σκυλί έρχεται, πηδάει στο κεφάλι του ταύρου και σώζει τη ζωή του ανθρώπου. Ο σκύλος ήρωας αποσύρεται από το περιστατικό σώος και αβλαβής.
Παρά το γεγονός ότι το βίντεο είναι θολό και στα ισπανικά, αξίζει να το δείτε!strangesounds
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
«Εν αρχή ην ο Νους»
Posted: 13 Apr 2014 10:23 AM PDT
Ο Εγκέφαλος κι ο Κόσμος του: Ζούμε σε μια εποχή που τουλάχιστον οι θετικές επιστήμες προχωρούν με γεωμετρική πρόοδο και «δεν προλαβαίνουμε» να αφομοιώσουμε τις συνέπειες των αποκαλύψεών τους. Θεωρίες και συλλήψεις που μόλις πριν λίγες δεκαετίες αποτελούσαν πεδίο έντονων αμφισβητήσεων ή παράγοντες συνταρακτικών ανατροπών, σήμερα αποτελούν «κοινό τόπο» και οι σύγχρονες αναζητήσεις πριν λίγα χρόνια θα φαίνονταν εντελώς επιστημονική φαντασία. Ακόμη κι αν η εκλαίκευση της επιστημονικής γνώσης δεν είναι πάντα εύκολη, οι εφαρμογές της είναι ήδη μια πραγματικότητα που έχει αλλάξει τη ζωή και το περιβάλλον μας δραματικά, άσχετα με την αξιολόγηση κατά περίπτωση αυτών των αλλαγών με ηθικές παραμέτρους.
Μέσα σε μια ιστορική πορεία ακόμη και η κλασσική αντίθεση της θρησκείας με την επιστήμη, άλλαξε ύφος. Χωρίς βέβαια να πάψουν να υπάρχουν βαθιές ποιοτικές διαφορές που δεν είναι του παρόντος, είναι άξιο λόγου το γεγονός ότι τουλάχιστον η χριστιανική δυτική θρησκεία μπορεί π.χ. να δηλώνει σχεδόν σύμφωνη με την «μεγάλη έκρηξη» που γέννησε το σύμπαν ή να δέχεται την ιατρική και όχι τη «δαιμονική» ερμηνεία των ψυχικών φαινομένων και από την άλλη διάφοροι κλάδοι της επιστήμης ακόμη και της καθαρά θετικής κατεύθυνσης, να ερμηνεύουν με άλλον τρόπο τις θρησκευτικές συλλήψεις για τον κόσμο, ακόμη και να επιχειρούν να απαντήσουν σε θρησκευτικά ερωτήματα μέσα από την επιστημονική έρευνα.
Αναφερόμαστε στη θρησκεία όχι ως άσκηση πολιτικής στις ανθρώπινες κοινωνίες, αλλά για την πλευρά της ως μια «συλλογική μνήμη», ως ένα είδος πολιτισμικής παράδοσης για την ερμηνεία του κόσμου και του ανθρώπου). Η δύναμη των επιστημονικών ευρημάτων και ανακαλύψεων σε πολλούς τομείς άλλαξε τόσο τη «ματιά» του σύγχρονου ανθρώπου για τον κόσμο, έτσι ώστε και το αιώνιο «αντίπαλο δέος» της επιστήμης να ακολουθήσει, ως γνήσιο βέβαια κι αυτό δημιούργημα του ίδιου του ανθρώπου.
Ας θυμηθούμε τη γνωστή παραβολή για την αναζήτηση της πραγματικότητας και της «αλήθειας». Σ αυτήν, η «πραγματικότητα» παρομοιάζεται με έναν τεράστιο ελέφαντα τον οποίο προσπαθούν να περιγράψουν μικρά ποντίκια (εμείς), που το ερευνητικό τους πεδίο είναι ανάλογο του μεγέθους τους. Το καθένα περιγράφει σαν καθολικό συμπέρασμα της έρευνάς του αυτό που μπορεί να δει: Το ποντίκι που είναι στην ουρά περιγράφει την ουρά και την ονομάζει ελέφαντα, το ποντίκι που είναι στο αυτί του δίνει τα χαρακτηριστικά του αυτιού κοκ. Κανένα δεν βλέπει ΤΟΝ ελέφαντα!
Τολμώντας μια επέκταση αυτής της παραβολής, θα μπορούσαμε να βρούμε και μια θέση για πολλές άλλες οπτικές γωνίες και θέσεις. Έναν «Πλατωνικό» ποντικό που υπενθυμίζει το αρχέτυπο του ελέφαντα στον κόσμο των ιδεών, έναν θρησκόληπτο που θεωρεί ύβρι κατά περίπτωση τα πορίσματα των άλλων, έναν άλλον «σχετικιστή» να εντοπίζει το ζήτημα του ρόλου του παρατηρητή, άλλον να κατασκευάζει ποντίκια-ρομπότ για να ερευνήσουν περισσότερο, κι άλλους κι άλλους Εν τω μεταξύ οι ποντικοί μας ζουν την ιστορία τους πάνω σ αυτόν τον «μεγάλο άγνωστο», φτιάχνουν τη ζωή τους και τον πολιτισμό τους κάθε φορά ανάλογα με τα κυρίαρχα συμπεράσματα, κι ο πολιτισμός τους τούς γεννά κάθε φορά νέα ερωτήματα και δυνατότητες να ερευνήσουν μιαν ακόμη γωνιά γιατί συν τοις άλλοις με την δραστηριότητά τους αλλάζουν συνεχώς και τον ίδιο τον ελέφαντα, ή τουλάχιστον την επιδερμίδα του!
Η παραβολή αυτή στο βασικό της μέρος μας υπενθυμίζει την αρνητική πλευρά του δόγματος παλαιότερα και της μεγάλης εξειδίκευσης στη συνέχεια, που μας στερεί από μια πιο καθολική άποψη και προσέγγιση της «αλήθειας». Βρισκόμαστε όμως σε μια εποχή που εκ των πραγμάτων ακόμη κι αν η εξειδίκευση μεγαλώνει τις αποστάσεις ενός κλάδου της επιστήμης από άλλους, το βάθος της έρευνας μάλλον έχει κάνει πολλούς από αυτούς τους κλάδους να συναντηθούν στο τούνελ, και να διαπιστώσουν ότι ακόμη και στην περίπτωση που χρησιμοποιούν άλλη γλώσσα και εργαλεία, βρίσκονται στη θέση να μοιραστούν το ίδιο συμπέρασμα ή να ενισχύσουν ο ένας εκείνο του άλλου. Οι ποντικοί μας λοιπόν επικοινωνούν με νέα μέσα και θέλοντας και μη, πέφτουν ο ένας επάνω στον άλλον.
Το παρόν «πόνημα» επιχειρεί να μιλήσει από την πλευρά της νευροφυσιολογίας των ερευνητών ποντικών. Ταπεινό κι αυτό μικρό ποντίκι βέβαια, επιχειρεί να φέρει στη συζήτηση πεδία της νευροφυσιολογίας που ρίχνουν ένα νέο ( όχι πάντα) φως σε παλιά ερωτήματα και αντιθέσεις, αλλά και να σχολιάσει την ίδια ίσως τη φύση, τις δυνατότητες και τα πέρατα του οργάνου που διαθέτουν οι μικροί ερευνητές, τον εγκέφαλό τους! Ενας ποντικός πάνω όχι στο κεφάλι του ελέφαντα, αλλά σ αυτά των άλλων ομοίων του! Μια πλούσια παράθεση επιχειρημάτων και παραδειγμάτων από τις βιβλιογραφικές πηγές του δεν είναι δυνατή στην έκτασή του, ούτε και η διεξοδική αντιπαράθεση των διαφωνούντων κατά περίπτωση απόψεων. Είναι ένα εγχείρημα σύντομης παρουσίασης κάποιων βασικών γνωστικών πλευρών του θέματος, με ακροθιγή κατά περίπτωση σχολιασμό και συζήτηση.
Νους και σώμα Το σώμα του νου: Ο εγκέφαλός μας! Ο εαυτός μας, η έδρα του αρχηγείου όλων των σωματικών λειτουργιών αλλά και των συναισθημάτων, των σκέψεων, των ονείρων, της νοημοσύνης, της αυτοαντίληψης και αυτοαναγνώρισης. Όλα τα έμβια όντα, ακόμη και του φυτικού βασίλειου, είναι προικισμένα με μια μορφή νοημοσύνης και «σκόπιμου σχεδιασμού» στο περιβάλλον. Επίσης όσο ανεβαίνουμε στην κλίμακα του ζωικού βασίλειου μπορούμε να αναγνωρίσουμε και την έννοια της συνείδησης σε ζωικούς οργανισμούς, με την έννοια της υποκειμενικής εμπειρίας και της πρωτότυπης συμπεριφοράς. Αν θέσουμε τον όρο «συνείδηση υψηλού επιπέδου» για να ορίσουμε τη δυνατότητα ενός νού να αυτο-αναγνωρίζεται και να συμπεριφέρεται με επίγνωση του εαυτού του, θα την βρούμε και σε θαλάσσια θηλαστικά όπως η φάλαινα και το δελφίνι και ακόμη περισσότερο στα πρωτεύοντα όπως οι ουρακοτάγκοι και οι χιμπατζήδες..
Η δική μας ανθρώπινη «εκτόξευση» χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη της γλώσσας, η οποία εκτός από όργανο απλής σκόπιμης επικοινωνίας για την επιβίωση, έγινε όργανο έκφρασης αφηρημένων και πολύπλοκων ιδεών και συλλήψεων, ανεβάζοντας το επίπεδο της οργάνωσής μας σαν είδος, δημιουργώντας ηθικές κατηγορίες για τη συνύπαρξή μας και παράγοντας πολιτισμό.
Δεν είναι ίσως και τόσο μακρινοί οι καιροί που το αιώνιο δυϊστικό δίλημμα σώμα-νους εκφράζοντας το ανάλογο ύλη-πνεύμα βασάνισε και στοίχειωσε την ανθρώπινη σκέψη και την επιστήμη, με όλες βέβαια τις συνέπειες τόσο στην οργάνωση των κοινωνιών όσο και ατομικά στο τίμημα που πλήρωσαν οι κατά περίπτωση «αιρετικοί», όταν κυρίαρχη ήταν η θρησκευτική αντίληψη της κυριαρχίας του πνεύματος. Από την Αναγεννησιακή βέβαια εποχή, η θρησκεία αναγκάστηκε σε έναν άβολο συμβιβασμό να δεχτεί τις αλήθειες των νόμων του φυσικού κόσμου, αρκεί να διατηρήσει ακέραιο το πεδίο μιάς ανεξάρτητης απροσδιόριστης Θεϊκής ουσίας που γέννησε τούτον τον υλικό κόσμο, χωρίς να υπόκειται στους νόμους του. Οσο για το νου, συνδυαζόμενος αυτός με την έννοια της «ψυχής», δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό ότι είναι ένα απόλυτα φυσικό φαινόμενο, το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που αν και γεννά ανώτερες άυλες ποιότητες, έχει έδρα ένα απόλυτα υλικό μέσον, τον εγκέφαλο.
Ισως και σήμερα η Δυτική θρησκεία να βρίσκεται ακόμη σ αυτό το στάδιο, συμβιβασμένη βέβαια με όλο και «προκλητικότερες» ανακαλύψεις που η δυναμική τους συρρικνώνει ακόμη περισσότερο τον διάλογο σε όλο και μικρότερες περιοχές του «άφατου». Γιατί από την αρχή του προηγούμενου αιώνα και με όλο και αυξανόμενη ταχύτητα, οι επιστήμες της νευροφυσιολογίας και της ψυχολογίας, εμβαθύνοντας και συναντώντας τις κατακτήσεις και άλλων κλάδων όπως της φυσικής και των μαθηματικών, έχουν φτάσει στο σημείο να υπόσχονται την εκπόρθηση των μυστικών της συνείδησης με ερευνητικά και ερμηνευτικά εργαλεία καθ όλα υλικά και καθόλου «μεταφυσικά».
Οι έρευνες αυτές βέβαια, έχουν ορισμένες σύμφυτες με το πεδίο τους δυσκολίες και αυτό-αναιρέσεις: Καλείται ο ανθρώπινος εγκέφαλος να αυτο-παρατηρηθεί για να διαπιστώσει πώς ο ίδιος παρατηρεί τη φύση και τον εαυτό του ( μια σύλληψη που μπορεί να ανακυκλώνεται σαν το φίδι που τρώει την ουρά του), καθώς επίσης και να ανταπεξέλθει στην ανάγκη να «αντικειμενοποιεί» σαν «τρίτος» (όπως απαιτεί η επιστημονική έρευνα) τα πορίσματα του παρατηρούμενου εαυτού του! Αυτό πέρα από την φιλοσοφική του διάσταση, έχει και πρακτικές δυσκολίες ηθικού και κοινωνικού χαρακτήρα, όπως τα όρια του πειράματος και τα διαθέσιμα ανθρώπινα πειραματικά «αντικείμενα».
Το θαυμάσιο όμως αυτό ταξίδι είναι άκρως αποκαλυπτικό και παραγωγικό. Κλείνοντας πολλές παλιές διαμάχες του παρελθόντος, ανοίγει νέους δρόμους τόσο στην «καθαρή» επιστήμη, όσο και στον πολιτισμό μας. Η αυτογνωσία μας ήδη μας έχει ιστορικά επανατοποθετήσει σε πολλά ζητήματα της εκπαίδευσης, της θεραπευτικής, της άσκησης δικαιοσύνης και πολιτικής (χωρίς σχολιασμό για ηθικές πλευρές του ζητήματος) και υπόσχεται ακόμη περισσότερες αποκαλύψεις. Αποκαλύψεις για την ατομική υπαρξιακή περιπέτεια, την κοινωνική, ακόμη και την Κοσμική, με νέους όρους
To hardware Τabula ναι, rasa όχι! Ο εγκέφαλός μας είναι ένα σύνολο νευρικών κυττάρων που ονομάζονται νευρώνες και η λειτουργία τους συνίσταται στη μετάδοση από το ένα κύτταρο στο άλλο ενός χημικού σήματος-διέγερσης (νευροδιαβιβαστικές ουσίες) που μετατρέπεται από το κύτταρο-δέκτη σε ηλεκτρική εκφόρτιση. Για την ολοκλήρωση και της πιο απλής ακόμη ενέργειας κινητοποιείται ένα σύνολο νευρώνων που διαδοχικά διεγείρει ηλεκτρικά ο ένας τον άλλον, καταλήγοντας στην εκπλήρωση της ενέργειας, κινητικής και όχι μόνον. Για να παραστήσουμε γραφικά αυτές τις δραστηριότητες, συνήθως χρησιμοποιούμε σχήματα γραμμών καλωδίωσης από τον έναν νευρώνα στον άλλον, μέχρι το όργανο-στόχο που θα εκπληρώσει την τελική ενέργεια.
Αυτή η στοιχειώδης περιγραφή στερείται βέβαια των πληροφοριών για την πολλαπλότητα των ταυτόχρονων διαδικασιών που συμβαίνουν στο νευρικό σύστημα, κάνοντας κάθε απλή ενέργεια να γίνεται το αποτέλεσμα μιας πολύπλοκης και πολύπλευρης διαδικασίας, όπου συμμετέχουν πολλά κέντρα, «ευοδώνοντας», αναστέλλοντας, καταχωρώντας κλπ κλπ. Στην πραγματικότητα κάθε διέγερση νευρώνα, πέρα από την κύρια καλωδιακή διαδρομή-στόχο, παράγει περίσσεια διεγέρσεων σε πολλούς άλλους γειτονικούς νευρώνες.
Παράλληλα με τα προαναφερθέντα «σκόπιμα» και προβλέψιμα κυκλώματα, πάντα παράγονται και «άσκοπες» διεγέρσεις, που αθροιστικά έχουν παράπλευρα αποτελέσματα και επιπτώσεις. Ενας τυπικός νευρώνας σχηματίζει 1000-10000 συνάψεις και δέχεται πληροφορίες από 1000 ακόμη νευρώνες. Κάθε νευρώνας, για να «πυροδοτηθεί» ολοκληρώνει με ποικίλους και μοναδικούς συνδυασμούς το αποτέλεσμα περίπου χιλίων πυροδοτήσεων που συνέβησαν σε άλλους 1000 νευρώνες.
Τα νευρικά αυτά κύτταρα είναι οργανωμένα και διαφοροποιημένα έτσι ώστε να ομαδοποιούνται σε ανατομικά σαφώς ξεχωριστά μέρη-όργανα, αλλά και σε μικροσκοπικό επίπεδο σαν διαφορετικά, ανάλογα με τη λειτουργία τους. Αδρά και ενδεικτικά να αναφέρουμε τα δύο διακριτά ημισφαίρια που ενώνονται με τις ίνες του μεσολοβίου, την παρεγκεφαλίδα και τον προμήκη μυελό, τον θάλαμο και υποθάλαμο, τον ιππόκαμπο και την υπόφυση (ένα μικροσκοπικό όργανο- αρχηγείο του ορμονικού μας συστήματος που κάποτε θεωρήθηκε έδρα της ψυχής)
Βλέποντάς τον με την προοπτική του βάθους, μπορούμε να πούμε ότι εξελικτικά δομείται «προς τα έξω», έχοντας στο εσωτερικό του κέντρα πρωτόγονων λειτουργιών (χαρακτηριστικό το όνομα «ερπητικός» εγκέφαλος στο τμήμα που είναι ακόμη ίδιο και ισοβαρές μ αυτό ενός ερπετού και αφορά την όσφρηση), διακρίνοντας όλο και πιο προχωρημένες εξελικτικά λειτουργίες προς την περιφέρεια, με επιστέγασμα ανατομικό και λειτουργικό τον νεοφλοιό, μοναδική ανθρώπινη προίκα, έδρα της έλλογης σκέψης και συνείδησης . Το βάρος του φλοιού μας είναι 160 φορές μεγαλύτερο από αυτό ενός ισοβαρούς μας εντομοφάγου ζώου.
Οι βασικές λειτουργίες και η «γεωγραφική» κατανομή τους στις διάφορες περιοχές του εγκεφάλου μας ήταν παλαιόθεν διαπίστωση και ζητούμενο για την Νευρολογία. Το υλικό της ήταν είτε νεκροτομικά ευρήματα σε ασθενείς με συγκεκριμένη συμπτωματολογία, είτε ασθενείς που είχαν υποστεί επεμβάσεις εκτομής τμημάτων του εγκεφάλου που είχαν σαν συνέπεια την απώλεια ή την διαταραχή κάποιων λειτουργιών. Παράλληλα και στην πορεία βέβαια εκτελούνταν πιο παρεμβατικά πειράματα σε ζώα, τα οποία συνεισέφεραν κι αυτά τον απαιτούμενο φόρο, στην προσπάθεια να συσχετιστούν κατά το δυνατόν τα ευρήματα στον άνθρωπο. Η σύγχρονη πειραματική ψυχολογία και νευρολογία, εκτός από τις έμμεσες παρατηρήσεις, διαθέτει πια και μεθόδους επιλεκτικής νάρκωσης ή διέγερσης περιοχών του εγκεφάλου που πολλά μας έχουν αποκαλύψει για την τοπογραφία των λειτουργιών μας.
Από την παλαιά ακόμη χαρτογράφηση του εγκεφάλου μας είχαμε μια εικόνα για τον τρόπο που αισθητικά και κινητικά ο εγκέφαλος παίρνει πληροφορίες και δίνει εντολές για τις σωματικές μας λειτουργίες (συνειδητές ή μη), και τις αδρές περιοχές στα ημισφαίρια που αποτελούν την έδρα διαφόρων τομέων της δραστηριότητάς μας. (κέντρο του λόγου, της μνήμης, των διαφόρων αισθήσεων, της ισορροπίας κλπ). Αυτή βέβαια η πρώτη χαρτογράφηση, αν και σωστή, δεν μπορούσε να καλύψει το φάσμα όλων των δραστηριοτήτων του εγκεφάλου, αφήνοντας αναπάντητα κάποια «παράδοξα» φαινόμενα που δεν υπάκουαν στις προβλέψεις της. (π.χ. πώς ένας άνθρωπος με βλάβη στο κέντρο του λόγου δεν μιλά, αλλά μπορεί μόνο να τραγουδάει και να βρίζει;; Ή πώς η αμνησία μπορεί να είναι επιλεκτική, να σβήνει κάποιες μνημονικές δραστηριότητες και να αφήνει άλλες ανέπαφες, αφού η υπεύθυνη περιοχή έχει πάθει πλήρη βλάβη;)
Το κυριότερο βέβαια είναι ότι πολύς δρόμος έμενε ακόμη αδιάβατος στο να συνδεθούν τα ψυχικά βιώματα, τα ζητήματα της προσωπικότητας, της ιδιοσυγκρασίας, της ψυχικής ασθένειας, και άλλων ερωτημάτων του ψυχολογικού πεδίου με την υλική υπόσταση του εγκεφάλου. Η παλαιότερη ψυχολογία, αναγνώριζε μεν τις ψυχικές λειτουργίες του ανθρώπου σαν ένα πεδίο παρατήρησης και παρέμβασης, το πεδίο αυτό όμως διατηρούσε ένα άυλο υπόστρωμα. Ακόμη και αν με την παρατήρηση γίνονταν διαπιστώσεις που παρέπεμπαν σε μια υλική ερμηνεία, η τεκμηρίωση ήταν ανώριμη ακόμη.
Αυτό όχι μόνο δεν ολοκλήρωνε το ζητούμενο, αλλά γεννούσε και αναπόφευκτες συγκρούσεις που σήμερα φαντάζουν άσκοπες ή τουλάχιστον παραπλανημένες. Πχ η έντονη αντίθεση για την σημασία της κληρονομικότητας ή του περιβάλλοντος στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς μας, αποτέλεσε ένα πεδίο θερμής διαμάχης εκατέρωθεν, με πολλές κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις. Επίσης πολλές ψυχολογικές θεωρίες με κυρίαρχη αυτήν του Φρόιντ, δέχτηκαν πολύ σκληρή κριτική από «υλιστικές» σχολές φιλοσοφίας, θεωρώντας τις μεταφυσικές και μυστικοπαθείς, δείχνοντας προτίμηση σε πιο μηχανιστικές συμπεριφορικές απόψεις, επειδή ακριβώς εκείνες μπορούσαν να τεκμηριώσουν την υλική βάση των μεθόδων τους.
Αν θέλουμε να αποκαταστήσουμε ένα τμήμα της αλήθειας, θα πρέπει να γνωρίσουμε ότι ειδικά ο Φρόυντ και κάποιοι μαθητές του υπήρξαν κατ αρχήν σπουδαίοι νευροφυσιολόγοι της εποχής τους και ότι πέρα από τους επιμέρους δογματισμούς και σχήματα, η έρευνα αυτού που ονομάστηκε «υποσυνείδητο», με μεγάλη ευχέρεια μπορεί να συναντήσει τις σύγχρονες διαπιστώσεις της νευροφυσιολογίας και να «υλοποιηθεί» με νέους όρους.
Τη στιγμή της γέννησης ο άνθρωπος διαθέτει σε επίπεδο αριθμού νευρικών κυττάρων , όλον τον εξοπλισμό του εγκεφάλου του (10 11 περίπου κύτταρα με δυνατότητα 1014 συνάψεων μεταξύ τους). Το γεγονός όμως της γέννησης είναι απλώς ένα ορόσημο στη πορεία της οργάνωσης και ανάπτυξής του, ακόμη και καθαρά βιολογικά. Προχωρώντας η διαδικασία της μυελίνωσης των νευρώνων, στην ηλικία των 6 μηνών θα διπλασιάσει το βάρος του και στην ηλικία των 5 ετών θα φτάσει το 9/10 του ενήλικου βάρους του. Από την ηλικία των 20 ετών αρχίζει η φθορά του, με απώλεια 1gr ετησίως. Σε σύγκριση με το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο είμαστε τα μόνα όντα με τόσο παρατεταμένη εξωμήτρια ανάπτυξη του εγκεφάλου, και πιστεύεται ότι αυτό είναι μια σημαντικότατη ειδοποιός διαφορά που κάνει τον εγκέφαλό μας ικανό για την ανάπτυξη των ανώτερων λειτουργιών του.
Ο εγκέφαλος του άρτι νεογέννητου στηρίζεται αποκλειστικά στη λειτουργία του προμήκους μυελού, ενός βασικού στελέχους του που ελέγχει όλες τις αυτόματες «φυτικές» λειτουργίες του σώματος. Η κινητικότητα του νεογνού είναι εντελώς αυτόματη και αν θέλουμε να ελέγξουμε την ακεραιότητα των βασικών του νευρικών οδών, θα αναζητήσουμε τα στερεότυπα «αρχέγονα αντανακλαστικά», που έχουν σχέση κυρίως με την πρόσληψη τροφής και την «αρπαγή» ενός στηρικτικού μέσου.
Στην πορεία το φυσιολογικό βρέφος θα ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο σχέδιο εγκατάστασης δεξιοτήτων και δραστηριοτήτων, με συγκεκριμένη χρονική ακολουθία. Αυτό ισχύει για όλες τις ανθρώπινες φυλές, μέρος της γενετικής μας κληρονομιάς. Η εξέλιξη αυτή ακολουθεί πορεία από το κεφάλι προς τα κάτω, εγκαθιστώντας «ώριμες» δεξιότητες στη θέση των αρχέγονων αντανακλαστικών μας, από την στήριξη του κεφαλιού, την παρακολούθηση με την όραση, την χρήση των χεριών, την καθιστική θέση, το όρθιο βάδισμα, την ανάπτυξη της γλώσσας.
Η ωρίμανση και η εγκατάσταση κάθε νέου σταδίου σ αυτήν τη διαδικασία αφορά καθαρά εγκεφαλικές λειτουργίες. Φαίνεται λοιπόν ότι κάποιοι δρόμοι είναι ήδη καθορισμένοι γενετικά και η «καλωδίωση» που τους εγκαθιστά, αν και δεν υπήρχε τη στιγμή της γέννησης, αδρά αναπτύσσεται με τον ίδιο τρόπο σε όλους. Η χρονική στιγμή κατάκτησης μιας κινητικής δεξιότητας ονομάζεται ορόσημο, και είναι ιδιαίτερα κρίσιμη γιατί αν κάποιος παράγοντας εμποδίσει την ολοκλήρωσή της, οι συνέπειες είναι κατά κανόνα ανεπανόρθωτες.
Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι η καλωδίωση ήδη υπάρχει, αλλά ωριμάζει και εκφράζεται στην πορεία. Αυτό και ισχύει και δεν ισχύει με κάποιον τρόπο: Σίγουρα το πρότυπο και η τάση να δημιουργηθούν παρόμοια νευρικά κυκλώματα σε όλους μας με αποτέλεσμα κοινά βασικά μοντέλα ανάπτυξης, αυτονόητα μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το «σχέδιο» προϋπάρχει. Εχει μάλιστα και πειραματικά αποδειχθεί, σύμφωνα με το φαινόμενο της «επαγωγής», γειτονικοί νευρώνες να καθορίζουν την διαφοροποίηση των άλλων, με αποτέλεσμα την εγκατάσταση ενός συνολικού μοντέλου. Όμως ένα πιθανό έλλειμμα ή βλάβη, εάν γίνει ΠΡΙΝ την χρονική φάση-ορόσημο, δεν θα έχει ανεπανόρθωτα αποτελέσματα, γιατί ο αναπτυσσόμενος εγκέφαλος διαθέτει αυτό που ονομάστηκε πλαστικότητα.
Σύμφωνα μ αυτήν, ακόμη κι αν αφαιρέσουμε ολόκληρο ημισφαίριο από ένα νεογέννητο, αυτό δεν θα εκδηλώσει ημιπληγία και στην πορεία θα αναπτύξει την ομιλία. Αυτό δεν θα συμβεί αν η επέμβαση αυτή γίνει αργότερα. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η ανατομική διεύρυνση μιας περιοχής εις βάρος μιας άλλης σε περίπτωση βλάβης: πχ σε τυφλά άτομα, λόγω της πρώιμης αποστέρησης των οπτικών ερεθισμάτων, οι νευρώνες του φλοιού που προορίζονταν για την επεξεργασία της όρασης, θα διαφοροποιηθούν σε άλλη κατεύθυνση και θα αναλάβουν έτσι έργο επεξεργαστών σωματοαισθητικών και ακουστικών ερεθισμάτων, δημιουργώντας έτσι μια πειραματικά αποδειγμένη διεύρυνση των εν λόγω περιοχών, κάτι που το αποτέλεσμά του ήταν ήδη εμπειρικά γνωστό (ότι οι τυφλοί αναπτύσσουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες στην ακοή και την αφή).
Ένα άλλο παράδειγμα που έχει σχέση και με τρέχουσες θεραπευτικές τακτικές, είναι τα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση ( γνωστή κυρίως ως σπαστικότητα): Εάν λόγω της βλάβης που έχει υποστεί ο εγκέφαλός τους δεν μπορούν να κατακτήσουν κινητικά ορόσημα σαν τα προαναφερθέντα, αναπτύσσουν άλλα νευρωνικά κυκλώματα προκειμένου να επιτελέσουν κάποια λειτουργία-στόχο. Πχ ένα παιδί που δεν μπορεί να περπατήσει θα αναπτύξει πιθανά το μοντέλο να σύρεται με τα χέρια ή τα οπίσθιά του.
Η μελέτη της πλαστικότητας συμβαδίζει με την διαπίστωση μιας άλλης παραμέτρου, που έχει σχέση με την ανάπτυξη και οργάνωση του εγκεφάλου στον χρόνο: Η πλαστικότητα των νευρώνων να είναι σε θέση να αναλάβουν τον έναν ή άλλον ρόλο δεν είναι απεριόριστη, ούτως ή άλλως βέβαια γενετικά, αλλά ακόμη και όταν αυτό είναι δυνατόν, πραγματοποιείται σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια. Χρησιμοποιώντας το προηγούμενο παράδειγμα, αν ένα άτομο τυφλωθεί όχι πρώιμα αλλά στην πορεία της ζωής του, δεν θα συμβεί η αντιρρόπηση που αναφέραμε. Στην περίπτωση πάλι ενός κινητικά ανάπηρου παιδιού, με την φυσιοθεραπεία προσπαθούμε να «απαγορεύσουμε» στην πλαστικότητα να εγκαταστήσει ανεπιθύμητα κινητικά μοντέλα, σε μια μάχη με τον χρόνο, για να δώσουμε την ευκαιρία να αναπτυχθούν οι προβλεπόμενες φυσιολογικές αντιδράσεις. Αν η μάχη με τον χρόνο χαθεί, η αποκατάσταση δεν είναι πια δυνατή.
Αυτή η μάχη της πλαστικότητας με τον χρόνο, παρατηρείται και στο ζωικό βασίλειο, όπου πολλές μελέτες διαπίστωσαν ακριβώς αυτήν την χρονικά περιορισμένη «διαθεσιμότητα» των νευρικών κυττάρων να σχηματίσουν συγκεκριμένη «καλωδίωση». Ετσι ορίστηκε η έννοια της «κρίσιμης περιόδου» για την εγγραφή ερεθισμάτων του περιβάλλοντος (εντύπωμα). Στη διάρκεια αυτής, οι πρώιμες εμπειρίες του εγκεφάλου, με βάση ένα γενετικά προκαθορισμένο σχέδιο, καθορίζουν το τελικό μοντέλο, «φυσιολογικό» ή «παθολογικό».
Για παράδειγμα, οι νεογέννητες χήνες φαίνονται γενετικά προκαθορισμένες να ακολουθήσουν το πρώτο διήμερο μετά τη γέννηση τη μητέρα τους. Εάν αυτή απουσιάζει, η γενετική αυτή παρόρμηση θα τις κάνει να ακολουθήσουν οποιαδήποτε κινούμενη μορφή. (πχ τον ίδιο τον ερευνητή). Αυτό δεν θα γίνει μετά δυό μέρες. Άλλο παράδειγμα είναι η ανάπτυξη του κελαηδίσματος σε μερικά πουλιά, που γίνεται αντιγράφοντας στις αρχές της ζωής τους το ακουστικό τους περιβάλλον. Εάν αυτό επιτευχθεί, πιθανή μετέπειτα κώφωση δεν θα βλάψει καθόλου το κελάηδισμα, ενώ αν η κώφωση συμβεί στα πρώιμα στάδια, το κελάηδισμα θα είναι «παθολογικό».
Στον άνθρωπο, εκτός από τα αναφερθέντα παραδείγματα, θα θυμηθούμε επίσης ότι αν ένα νεογέννητο έχει καταρράκτη και στερηθεί οπτικά ερεθίσματα, η αποκατάσταση σε αργότερο χρόνο δεν θα επαναφέρει τις απώλειες, ενώ σ έναν ενήλικο, η εγχείρηση καταρράκτη διορθώνει την όραση στα προηγούμενα επίπεδα. Επίσης, είναι γνωστή η δυνατότητα των μικρών παιδιών να μάθουν μέχρι και 3 γλώσσες σε επίπεδο μητρικής. Αυτό γίνεται το αργότερο μέχρι 4, κατ άλλους 7 ετών. Αν η εκμάθηση γίνει αργότερα, μπορεί κάποιος να γίνει πολύγλωσσος, αλλά η προφορά του θα τον προδίδει, η μητρική θα είναι η μόνη «σύμφυτη» με τις δομές του λόγου του.
Αυτή η κρισιμότητα κάποιων περιόδων στην «καλωδίωση» του εγκεφάλου φάνηκε ότι δεν αφορά μόνο αισθητηριακές ή βασικές ενστικτώδεις συμπεριφορές, αλλά και πολυπλοκότερες συμπεριφορές που αφορούν την κοινωνικοποίηση και τον «χαρακτήρα», καθώς και τις ανώτερες νοητικές λειτουργίες όσον αφορά τον άνθρωπο. Πίθήκοι πχ που αποστερήθηκαν σε κρίσιμες χρονικές περιόδους την μητρική παρουσία, δεν κατάφεραν ποτέ να αποκτήσουν ώριμη συμπεριφορά. Εγιναν «αυτιστικοί», με μονότονη και άσκοπη συμπεριφορά, χωρίς κοινωνικό ή σεξουαλικό ενδιαφέρον. Κάτι ανάλογο συνέβη όταν ανατράφηκαν από μητέρες που πειραματικά τους είχαν «αποκοπεί» οι μιμικοί μύες του προσώπου, άρα δεν είχαν τη δυνατότητα να παρέχουν πρότυπα συμπεριφοράς στα μικρά τους μέσα από τις εκφράσεις του προσώπου τους. Αποστερήσεις τέτοιου τύπου δεν επέφεραν σημαντικές αλλαγές, όταν επιβλήθηκαν σε μεταγενέστερες χρονικά φάσεις.
Παρόμοια αποτελέσματα παρατηρήθηκαν στους ανθρώπους, σε σπάνιες βέβαια αλλά πολύ χαρακτηριστικές περιπτώσεις παιδιών που επιβίωσαν μακριά από ανθρώπους και δεν αποκατέστησαν τα ελλείμματά τους ακόμη και όταν βρέθηκαν και «εντάχθηκαν» σε μεγαλύτερες ηλικίες. Ακόμη πιο αποκαλυπτική είναι η παρατήρηση ότι παιδιά που από την πρώτη βρεφική ηλικία μεγάλωσαν σε ιδρύματα αποστερημένα από προσωπική φροντίδα, υστερούν σε ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων, ακόμη και σωματικής ανάπτυξης και ανθεκτικότητας στις ασθένειες, παρά την «αντικειμενικά» επαρκή υλική φροντίδα. Τον καιρό του πολέμου ήταν τόσο μαζικό το φαινόμενο που γεννήθηκε και ο ειδικός όρος «ιδρυματισμός». Αποστέρηση τέτοιου τύπου σε μεταγενέστερες ηλικίες δεν παράγει το ίδιο ανεπανόρθωτο αποτέλεσμα, ακόμη και αν μπορεί να παράγει ψυχική παθολογία άλλου επιπέδου.
Φαίνεται λοιπόν ότι είναι γενετικά προκαθορισμένο κάποιες περιοχές του εγκεφάλου να ανοίγουν σε κάποιες χρονικές φάσεις της ανάπτυξής του ένα κρίσιμο «παράθυρο» στο περιβάλλον, με δεδομένη μεν την τάση των καλωδιώσεων να ακολουθήσουν ένα γενικό καθολικό μοντέλο, αλλά με ανοιχτή την τελική έκβαση, ανάλογα με τις περιβαλλοντικές εγγραφές και προσαρμογές. Αυτό είναι και το κλειδί μιας νέας αντιμετώπισης του διλήμματος «βιολογία ή περιβάλλον», καθώς και της άπειρα πλούσιας σε εκδοχές ανάπτυξη της ατομικότητας και της μοναδικότητας των ανθρώπινων μονάδων.
Εκτός από τις προηγούμενες αδρές και «ακραίες» συγκρίσεις «φυσιολογικού-παθολογικού», η νευροφυσιολογία επέκτεινε και έριξε φως και στην χρονικότητα και κρισιμότητα των περιόδων της ανάπτυξης και των ανώτερων νοητικών λειτουργιών και της δυνατότητας της συνείδησης στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Ιστορικό ορόσημο αποτελούν οι έρευνες του J Piaget, ο οποίος φώτισε με τα ευρήματά του πλευρές της νοητικής ανάπτυξης του εγκεφάλου που άλλαξαν τη σύγχρονη εκπαίδευση και προσέφεραν μια νέα τεκμηρίωση της βιολογικής βάσης των νοητικών και ψυχικών λειτουργιών μας.
Στις έρευνές του διαπιστώθηκε η σταδιακή ανάπτυξη της δυνατότητας του παιδιού να αντιλαμβάνεται και να επεξεργάζεται φυσικές και μαθηματικές έννοιες στο περιβάλλον, η δόμηση αυτών των γνωστικών δυνατοτήτων, η ανάπτυξη και η σημασία της γλώσσας για τη συνειδητή σκέψη, και συνολικότερα σταδιοποιήθηκε το βασικό ψυχολογικό «προφίλ» που έχει το παιδί αναπτυσσόμενο στον χρόνο.
Το τελευταίο βέβαια όσον αφορά την ψυχογνωστική ωρίμανση του εγκεφάλου και όχι όσον αφορά την πιο προσωπική περιπέτεια και δόμηση της προσωπικότητας. Η τελευταία ήταν αντικείμενο της ψυχανάλυσης, με την οποία ο Piaget φαινόταν να διαφωνεί, ο ίδιος όμως ήταν πολύ επιφυλακτικός στο να ισχυριστεί ότι η «αιρετικότητά» του απέναντί της ήταν πραγματική διαφωνία και επίσης ο ίδιος ήταν που δήλωσε πως η συζήτηση παραμένει ανοιχτή και προσβλέπει στην πορεία μια συνένωση των συμπερασμάτων των θεωριών του με αυτές της «αμιγούς» ψυχολογίας και ψυχανάλυσης.
Τολμώντας μια προσπάθεια να κάνουμε τώρα αδρά αυτό το «πάντρεμα», μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι και η ψυχανάλυση στη βασική της σύλληψη μας μιλά για την χρονική κρισιμότητα κοινών σταδίων στη δόμηση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα. Δεν είναι τυχαίο ότι η ηλικία των 5 ετών χαρακτηρίστηκε απ αυτήν (όπως και από άλλες ψυχολογικές σχολές) σαν ορόσημο κάποιας μορφής ολοκλήρωσης (ηλικία όπου η μυελίνωση των νευριτών έχει σχεδόν ολοκληρωθεί), καθώς επίσης και ότι οι ερμηνείες της κινήθηκαν στη βασική σύλληψη ότι οι προσλήψεις και οι «συγκρούσεις» με το περιβάλλον είναι αυτές που σε κρίσιμες περιόδους «δομούν» με κάποιον χαρακτηριστικό- σχεδόν μη «επανορθώσιμο», μη γνωστικά συνειδητό τρόπο την οργάνωση του εαυτού μας, δηλαδή με σύγχρονους νευροφυσιολογικούς όρους μας προσφέρουν την προσωπική μας «καλωδίωση» για την επικοινωνίας μας με τον κόσμο.
Εχουμε την πολυτέλεια στην εποχή μας να παραβλέψουμε εντελώς τη δογματικότητα που αναπόφευκτα χαρακτήρισε κάποιες θέσεις της ψυχαναλυτικής έρευνας (όπως και κάθε νέας κατά καιρούς θεωρίας), και να της αναγνωρίσουμε ότι συνέλαβε με την δική της μέθοδο τη βασική αλήθεια της χρονικής διάστασης και κρισιμότητας στη ανάπτυξή μας. Με σύγχρονους βιολογικούς νευροφυσιολογικούς όρους, μπορούμε να αναγνωρίσουμε στα ψυχικά βιώματα μια πολύπλοκη βιολογική διεργασία που αποτυπώνεται στον εγκέφαλο και αποτελεί την ιστορία του, «σμιλεύοντας» με μοναδικό τρόπο την καλωδίωσή του και αποτελώντας ένα περιβάλλον υποδοχής και βιωματικής ερμηνείας των επόμενων, με έναν δεσμευτικό τρόπο που δεν είναι απεριόριστα μεταβλητός.
Είμαστε ακόμη πολύ μακριά από το να ζητήσουμε από τη νευροφυσιολογία να μας αποδείξει πειραματικά με την επιστημονική μέθοδο της πρόβλεψης και της επανάληψης αυτές τις αλήθειες. Συμβαίνει μάλιστα οι ίδιες οι διαπιστώσεις της να αναιρούν a priori μια τέτοια υπόθεση: Ο αριθμός των πιθανών συνάψεων μεταξύ των νευρώνων μόνο του φλοιού μας φτάνει στο θαυμαστό ύψος του 31014 αριθμός που ισοδυναμεί με τα χιλιοστά του δευτερολέπτου που έχουν περάσει τα τελευταία 10000 χρόνια! Οι πιθανοί συνδυασμοί όλων αυτών των διασυνδέσεων σχηματίζουν έναν ασύλληπτο αριθμό με εκατομμύρια μηδενικά, όταν ο συνολικός αριθμός των πρωτονίων που υπάρχουν στο σύμπαν διαθέτει μόνον 80 μηδενικά!
Κάθε φορά που κινητοποιείται ένα κύκλωμα δράσης νευρώνων, ο καθένας από αυτούς διεγείρει παράπλευρα άλλους 1000 τουλάχιστον με έναν μη γραμμικό, χαοτικό τρόπο. Ο καθένας από αυτούς τελικά θα κάνει την τελική του «εκτόνωση» αθροίζοντας ερεθίσματα από άλλους 1000. Ακόμη λοιπόν και αν μια βασική παρατηρούμενη από εμάς ενέργεια ή αντίδραση είναι κοινή σε όλους μας (βλέπουν πχ σε μια πειραματική ομάδα όλοι το ίδιο αντικείμενο για ίσο χρονικό διάστημα και με σταθερές φυσικές παραμέτρους του περιβάλλοντος) ακόμη και η αισθητηριακή μόνον εγγραφή θα γίνει στον καθένα ξεχωριστά ούτως ή άλλως, με απρόβλεπτη ποικιλότητα. Αν προσθέσουμε μάλιστα τον ρόλο που θα παίξουν και οι ήδη υπάρχουσες γενετικές διαφορές και οι εγγεγραμένες αναμνήσεις-καλωδιώσεις, καθώς και οι μικροπαράπλευρες διεγέρσεις-σήματα από άλλες σωματικές λειτουργίες, θα πάρουμε μια μικρή μόνον ιδέα για το πόσο μοναδική νοηματική ποιότητα θα καταγραφεί για τον καθένα αυτό που είδαν, και πόσες άπειρες ψυχολογικές σημασίες μπορεί να αποκτήσει.
Σε πειραματικό επίπεδο τα παραδείγματα είναι άπειρα, ενδεικτικά μπορούμε να επανέλθουμε στην νεογέννητη χήνα που έχουμε αναφέρει: μικρή ηλεκτρική διέγερση του νεοσσού κατά τη φάση που ακολουθεί τη μητέρα του, θα προκαλέσει εντονότερη προσκόλλησή του σ αυτήν. Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν για τις ανθρώπινες εγγραφές και συμπεριφορά: Επισκέπτες πχ μιάς βιβλιοθήκης χωρίστηκαν σε δύο ομάδες από τις οποίες η μία δεχόταν ένα άγγιγμα από την βιβλιοθηκάριο κατά την συναλλαγή τους, ενώ η άλλη όχι.
Η γνώμη των ατόμων της πρώτης ομάδας για τη βιβλιοθήκη ήταν σαφώς καλύτερη από αυτήν της δεύτερης, η οποία υπερτερούσε σε αρνητικές ή ουδέτερες απόψεις. Ολοι επίσης γνωρίζουμε και εμπειρικά ότι υπό στρεσσογόνες καταστάσεις δημιουργούνται πιο έντονοι δεσμοί και αναμνήσεις ανάμεσα σε ανθρώπους που σε «ουδέτερες» συνθήκες δεν θα είχαν αναπτυχθεί. Τα παραδείγματα αυτά είναι εντελώς στοιχειώδη και απλά, ελάχιστο δείγμα της ανυπολόγιστης πολλαπλότητας των ερεθισμάτων συνειδητών ή άδηλων που πλαισιώνουν ακόμη και την πιο απλή μας εμπειρία, σχηματίζοντας μοναδικούς δρόμους στην αντίληψη και τα συναισθήματά μας.
Εδώ θα πρέπει να επανέλθουμε σε μια υπενθύμιση: Η πολλαπλότητα αυτή και η απειρία των συνδυασμών ασφαλώς και δεν σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με εντελώς διαφορετικά πλάσματα, αλλοιώς οποιαδήποτε παρατήρηση και επιστημονική γενίκευση δεν θα είχε κανένα νόημα, όπως και θα έκανε αδύνατη την επικοινωνία μεταξύ μας. Ανήκοντας στο ίδιο βιολογικό είδος, οι δρόμοι μας είναι κοινοί. Στο παράδειγμα της ομάδας που βλέπει ένα αντικείμενο, όλοι θα δηλώσουν με βάση τη γλωσσική μας επικοινωνία ότι είδαν το ίδιο αντικείμενο, η εμπειρία όμως αυτή θα καταχωρηθεί και θα δημιουργήσει γνωστικές και ψυχολογικές πραγματικότητες μοναδικές για τον καθένα.
Στο πεδίο της ψυχικής μας ζωής τα πράγματα γίνονται μεν πολύ πολυπλοκότερα και χαοτικά, όμως δεν αίρεται η δυνατότητά μας να γενικεύουμε και να μιλάμε για «νόμους» της ψυχολογίας των ανθρώπων. Μέσα από αυτούς τους γενικούς νόμους αναδύεται και ο νόμος της μοναδικότητας! Αυτή η μοναδικότητα είναι απόρροια του γεγονότος ότι ο φυσικός φορέας των γενετικών μας πληροφοριών δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να στηρίξει οργανωτικά όλες τις πιθανές καλωδιώσεις των νευρώνων μας. Ο αριθμός των γονιδίων που διαθέτουμε ορίζει λοιπόν με έναν οικονομικό τρόπο το βασικό σχέδιο μοντέλων-νευρωνικών κυκλωμάτων που μοιραζόμαστε όλοι, αφήνοντας στο περιβάλλον με όλη την τυχαιότητα που θα εμπλακεί, να ολοκληρώσει το έργο στον καθένα μας.
Το δίλημμα λοιπόν βιολογία ή περιβάλλον φαντάζει αναχρονιστικό; Αυτή η μεγάλη διαμάχη κάποτε είχε και έχει ακόμη πολλές κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις που τους οφείλουμε κάποιο σχόλιο. Η αναζήτηση ενός προκαθορισμένου γενετικού σχεδίου απασχόλησε και απασχολεί την έρευνα όχι μόνο στο επίπεδο του σώματος και των ασθενειών του, αλλά και στην περιοχή της νόησης, των ψυχικών φαινομένων, των φυλετικών διαφορών κλπ. Σε παλαιότερες εποχές κυριάρχησε η άποψη του γενετικού πεπρωμένου, χωρίς βέβαια την ορολογία και την αποδεικτική δυνατότητα της σύγχρονης επιστήμης αλλά κυρίως με την κυριαρχία ιδεολογικών-φιλοσοφικών σχημάτων. Η Διαφώτιση έδωσε τη δική της μάχη μ αυτές τις αντιλήψεις, στην υπηρεσία του ατόμου που είναι ανοιχτό στις επιδράσει του περιβάλλοντος, της εκπαίδευσης και των ευκαιριών που οφείλουν να μην ασκούν διακρίσεις.
Στη μάχη με την κοινωνική αδικία που έδωσαν στη συνέχεια τα Μαρξιστικά κινήματα, κυριάρχησε η ανάγκη να προβληθεί περισσότερο η σημασία των κοινωνικών επιδράσεων στη διαμόρφωση του ανθρώπου, αναζητώντας ένα νέο κοινωνικό περιβάλλον που θα «εξισώσει» τους ανθρώπους. Συχνά ο τονισμός της ιστορικότητας του ανθρώπου και του ρόλου του οικοδομήματος που τον διαμορφώνει, έδινε την εντύπωση πως το κεφάλαιο βιολογία έχει σχεδόν κλείσει όσον αφορά τις δομές της προσωπικότητάς του και η δουλειά μας είναι για «από κει και πέρα». Η αντίληψη αυτή, είχε βέβαια την ιστορική της αξία, και σε καμία περίπτωση δεν της στερούμε το φόρο τιμής που της αναλογεί, αν επανέλθουμε στο σήμερα και διαπιστώσουμε ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υιοθετούμε την ακραία της εκδοχή. Είμαστε σαφέστατα βιολογικά, όσο και σαφέστατα περιβαλλοντικά κοινωνικά προσδιοριζόμενοι.
Η σύγχρονη έρευνα έριξε φως σε πολλές πτυχές αυτού του προβλήματος, που ίσως με μια πρώτη ματιά να φαίνονται «επικίνδυνες», γιατί ίσως φαίνεται να μας αποπροσανατολίζουν και να «αθωώνουν» τις κοινωνικές δομές. Πρόκειται όμως για αποτελέσματα που αν τα αγνοήσουμε, εκτός από ένα αμιγώς επιστημονικό λάθος, θα έχουμε διαπράξει και την αμαρτία να αφήσουμε όντως να γίνουν επικίνδυνα στη χρήση τους, αν δεν υποδείξουμε μιαν άλλη. Ερευνες πχ για τη σχιζοφρένεια, για τον αυτισμό, για την εξάρτηση από ουσίες, για την επιθετικότητα, έχουν επανέλθει σε πολλά σημεία στην βιολογική μας ταυτότητα.
Ακόμη και σε επίπεδο «λεπτότερων» ζητημάτων προσωπικότητας και συμπεριφοράς οι έρευνες αυτές σαφέστατα έχουν όχι μόνο στραφεί στην γενετική, αλλά υπόσχονται εξελίξεις και εφαρμογές που δεν είναι πιά και τόσο επιστημονική φαντασία. Αυτό αν και πολιτικά κρούει τον κώδωνα του κινδύνου με πολλούς τρόπους, δεν πρέπει να το αγνοήσουμε. Το ιδανικό της ισότητας απέναντι στην κοινωνία, δεν θα πρέπει να ταμπουρωθεί πίσω από χαρακώματα που η επιστημονική έρευνα θα κατατροπώσει, γιατί ακριβώς τότε είναι που αυτό θα χάσει τη μάχη.
Μια ανάγκη επαναπροσδιορισμού προκύπτει, τόσο στην επιχειρηματολογία όσο και στην κατεύθυνση της επαγρύπνησης που δεν παύουμε να οφείλουμε: Πχ αν η νευροφυσιολογία αποδείξει ότι η τάση για εξάρτηση από ουσίες είναι γενετικά σχεδιασμένη (όχι βέβαια και απόλυτα προκαθορισμένη), κατ αρχήν ίσως πολλοί νοιώθουμε ένα πλήγμα στην κοινωνική-πολιτική μας ερμηνευτική για το πρόβλημα των ναρκωτικών. Οφείλουμε όμως να αξιολογήσουμε τη γνώση αυτή και να ξεκαθαρίσουμε το πεδίο που μας αφήνει για παρέμβαση. Στο φόβο του πιθανού ρατσισμού που αναδύεται, πρέπει να αντιπαραβάλλουμε τη δυνατότητα αυτό το εύρημα να αξιοποιηθεί σε προληπτικό ή θεραπευτικό επίπεδο. Αν το αγνοήσουμε, τότε είναι που θα μείνουμε απροστάτευτοι στην χειραγώγηση.
Αυτήν τη νέα διάσταση αποκτούν και άλλα ερωτήματα, πέρα από το ατομικό επίπεδο. Καθ όλα σύγχρονοι στοχαστές διατυπώνουν επιστημονικά αξιόπιστες (όχι βέβαια εξαντλητικά τεκμηριωμενες) θεωρίες που αποδίδουν μια βιολογική μοίρα και στις συνολικότερες συμπεριφορές των ανθρώπων σαν είδος συνολικά ή σαν υποκατηγορίες του (φύλα, φυλές). Τα πορίσματά τους δεν είναι πάντα δυσοίωνα βέβαια, αλλά συχνά φαίνεται να δίνουν «συγχωροχάρτι» σε κοινωνικά φαινόμενα που αποτελούν πεδίο συγκρούσεων στις σύγχρονες κοινωνίες, πχ οι διαφορές των δύο φύλων.
Η επιστημονική έρευνα έχει να μας πει πολλά και σ αυτό το θέμα, με πειραματικά δεδομένα (διαφορές του γυναικείου με τον ανδρικό εγκέφαλο). Αν ο αγώνας για τη γυναικεία ισοτιμία χρειάστηκε κάποτε το όπλο της «ομοιότητας» για να ανατρέψει τις παλιές προκαταλήψεις, σήμερα δεν έχει τίποτε να φοβηθεί αν μάθει περισσότερα για τις αποδείξεις της διαφοράς. Η επίγνωση απεναντίας οφείλει να ανοίξει καινούριους δρόμους.
Εκτός από τα προηγούμενα παραδείγματα που άπτονται ίσως ευαίσθητων και θερμών ακόμα ζητημάτων, πρέπει να αναφέρουμε και τομείς που η νευροφυσιολογία ήδη προκάλεσε έναν νέο προσανατολισμό. Ένας τέτοιος είναι η εκπαίδευση. Χωρίς βέβαια αυτό να έχει γίνει κυρίαρχη τακτική, έχουν αναγνωριστεί και μπει σε εφαρμογή νέες μέθοδοι μαθησιακής διαδικασίας, με βάση μια επιστημονικότερη αξιολόγηση της ατομικότητας. Τα «ταλέντα» και οι ιδιαίτερες κλίσεις δεν είναι πια μόνο ζήτημα των εκλεκτών που φτάνουν σε θαυμαστές επιδόσεις, αλλά πεδίο σχεδιασμού διαφορετικής εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αν ένας μαθητής λόγω της νευροφυσιολογικής του ιδιοσυγκρασίας μαθαίνει καλύτερα με τον λόγο, ένας άλλος με την κίνηση κι ένας άλλος με τη μουσική ή την εικόνα, η ισότητα στις εκπαιδευτικές διαδικασίες αποκτά έναν άλλο χαρακτήρα.
Δεν θα ασκήσουμε σε όλους την ίδια μέθοδο για να διακριθούν οι καλύτεροι σ αυτήν. Ισότητα θα είναι ακριβώς να δώσουμε σε όλους την ευκαιρία να κατακτήσουν παρόμοια γνωστικά πεδία, χρησιμοποιώντας το δικό τους προσωπικό δυναμικό. Ο Piaget έδειξε πρώτος ότι δεν μπορείς να διδάξεις σε ένα παιδί κάτι, αν δε λάβεις υπ όψιν σου την ηλικία του και το μαθησιακό του στάδιο. Στη σύγχρονη εποχή φτάνουμε μακρύτερα και διαπιστώνουμε πως ούτε αυτό αρκεί, αν δε λάβεις υπ όψιν και την ατομική ιδιαιτερότητα του εγκεφάλου του. Αυτό είναι και ένα καλό παράδειγμα θετικής «χρήσης» του γενετικού μας πεπρωμένου με κατάλληλα περιβαλλοντικά ερεθίσματα, που θα μπορούσε να είναι και ένα γενικό μοντέλο προς απάντηση των ανησυχιών που αναφέρθηκαν προηγουμένως.
Η ασυμμετρία και ο διχασμός μας Το υποσυνείδητο: Εκτός από τη πλαστικότητα και την σημασία των κρίσιμων περιόδων, ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό του εγκεφάλου είναι η ασυμμετρία και η «διχασμένη» του φύση. Οι παρατηρήσεις και κατά καιρούς ερμηνείες του φαινόμενου αυτού χρονολογούνται από τον 19ο ακόμη αιώνα, και ασφαλώς μπορούμε επίσης να αναγνωρίσουμε σε αρχαιότατες συμβολικές παραδόσεις φιλοσοφικού ή θρησκευτικού τύπου αλλά και στην τέχνη, την αναζήτηση και την διαπραγμάτευση αυτής της πτυχής του εαυτού μας.
Το καινούριο είναι ότι η σύγχρονη νευροφυσιολογία έχει και πειραματικά τεκμηριώσει αυτήν την πραγματικότητα, φωτίζοντας με έναν νέο τρόπο την συνολική εμπειρία της ανθρώπινης συνείδησης. Μιας συνείδησης-προϊόν πολλαπλών και πολύπλοκων διαδικασιών, που δεν αντιπροσωπεύονται επαρκώς από την λεκτική μας μαρτυρία. Τα πειραματικά παραδείγματα είναι πολλά και εντυπωσιακά, δυστυχώς ο χώρος μας δεν είναι κατάλληλος για μια πλούσια παρουσίασή τους. Προσπαθώντας να συνοψίσουμε τις βασικές διαπιστώσεις σ αυτό το πεδίο, θα αναφέρουμε επιγραμματικά τις «αρμοδιότητες» και τις ιδιομορφίες του καθενός εγκεφαλικού μας ημισφαιρίου.
Το αριστερό ημισφαίριο είναι κατά κανόνα η έδρα του κέντρου του λόγου στα δεξιόχειρα άτομα (κυρίαρχο ημισφαίριο). Με βάση αυτήν την στατιστικά συχνότερη κατανομή θα αναφερόμαστε στις λειτουργίες των δύο ημισφαιρίων, όχι για να «αμελήσουμε» την ιδιαιτερότητα της δεξιοχειρίας, αλλά για να σχολιάσουμε και αργότερα την ανάγκη μιας διαφορετικής προσέγγισης σ αυτήν.
Εχουμε λοιπόν δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια, συμμετρικά ως προς την ανατομία τους αλλά καθόλου δίδυμα στη λειτουργία τους. Το καθένα αποτελεί την έδρα διαφορετικών επεξεργασιών, συχνά μάλιστα «ανταγωνιστικών» μεταξύ τους. Επιγραμματικά θα περιγράψουμε το προφίλ του καθένα: Το αριστερό είναι το ομιλούν ημισφαίριο, έδρα όλων των λειτουργιών του λόγου, το δεξί είναι «βουβό», έδρα οπτικο-χωροταξικών ικανοτήτων. Το αριστερό εκτελεί αναλυτικές επεξεργασίες σειριακού τύπου, το δεξί είναι ολιστικό-συνθετικό, όντας παράλληλου τύπου επεξεργαστής.
Το αριστερό μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε «εύθυμο και αισιόδοξο» (λόγω μιας «απογύμνωσης» του συναισθήματος με διαδικασίες λογικού τύπου), ενώ το δεξιό είναι η έδρα των πρωτόγονων αντιδράσεων. Ακόμη είναι η έδρα της μουσικής, της ονειροπόλησης, της «μεταφοράς» της φαντασίας και της διαίσθησης. Οφείλουμε βέβαια να υπενθυμίσουμε ότι ακόμη και αν τα βάλουμε να εργαστούν μόνα τους, θα καταλήξουμε σε ίσο βαθμό μετρήσιμης ευφυίας, αλλά οπωσδήποτε μέσω διαφορετικών στρατηγικών. Στο παλαιό δε ζήτημα των διαφορών των δύο φύλων, έρχεται η απάντηση ότι ο θηλυκός εγκέφαλος έχει λιγότερο εξειδικευμένα τα δύο ημισφαίρια, ενώ ο αρσενικός έχει έντονη εξειδίκευση (πλαγίωση) με πιθανή υπεροχή του δεξιού. Αξιο σχολίου είναι λοιπόν ότι με βάση αυτό, οι άντρες δεν διαθέτουν λιγότερη διαίσθηση (με την συνολικότερη έννοια των ολιστικών βουβών διεργασιών και όχι οπωσδήποτε με την έννοια που της δίνει η λαική ψυχολογία), αλλά η διαισθητική τους αυτή διάσταση δεν βρίσκει έκφραση λεκτική, κάτι που είναι προσφορότερο στις γυναίκες.
Και πώς αυτά τα δύο ημισφαίρια επικοινωνούν και συνεργάζονται, πώς είμαστε ένας «εαυτός»; Η επικοινωνία των ημισφαιρίων εξασφαλίζεται με τις νευρικές ίνες του μεσολοβίου, μια «γέφυρα» που αν γκρεμιστεί μας αποκαλύπτει κάτι πολύ εντυπωσιακό: Σε ασθενείς με διατομή του μεσολοβίου, πραγματικά δύο ανεξάρτητοι «εαυτοί» αναδύθηκαν στη συμπεριφορά, και συχνά μάλιστα ανταγωνιστικοί! Για παράδειγμα το ένα χέρι χαλούσε ταυτόχρονα ό,τι έφτιαχνε το άλλο! Σε πειραματικό επίσης επίπεδο, προκαλώντας την ανεξάρτητη έκφραση των δύο ημισφαιρίων φάνηκε ότι το καθένα είχε τη δική του άποψη για το ίδιο ζήτημα, συχνά πολύ διαφορετική.
Με τη λήξη του πειράματος και την επάνοδο στην συνήθη κατάσταση, όπου το ομιλούν ημισφαίριο έπαιρνε πάλι τα ηνία της επικοινωνίας, ο εξεταζόμενος άνθρωπος έδειχνε ότι δεν είχε καμία ανάμνηση για την δραστηριότητα του άλλου ημισφαιρίου, ή την εξηγούσε «λάθος», με τις μεθόδους του ομιλούντος ημισφαιρίου. Μερικά παραδείγματα: Σε άτομο με χειρουργικά διχασμένο εγκέφαλο, προβλήθηκε η λέξη «κλειδί» στο αριστερό οπτικό του πεδίο, άρα στον φλοιό του δεξιού βουβού εγκεφάλου του. Με το αριστερό του χέρι (που ελέγχεται κινητικά από το δεξί ημισφαίριο) επέλεξε το κλειδί από έναν σωρό αντικειμένων. Όταν ρωτήθηκε γιατί επέλεξε το συγκεκριμένο αντικείμενο απάντησε «δεν ξέρω, τυχαία, ασυνείδητα».
Σ ένα άλλο πείραμα, άτομο με διαχωρισμένα ημισφαίρια, όταν ρωτήθηκε το δεξιό του ημισφαίριο ποιο επάγγελμα προτιμά έδωσε την απάντηση «οδηγός αυτοκινήτου σε αγώνες δρόμου» (σχηματίζοντας την απάντηση με επιλογή προκατασκευασμένων γραμμάτων, μιας και δεν μπορούσε να δώσει λεκτικές απαντήσεις). Η λεκτική του δήλωση όταν ρωτήθηκε το αριστερό του ημισφαίριο ήταν «σχεδιαστής». Εντυπωσιακότερα ακόμη είναι τα πειράματα που δείχνουν ότι τις επιλογές του δεξιού ημισφαιρίου, ανάλογες των προηγούμενων παραδειγμάτων, ερωτώμενος ο ομιλών εαυτός, τις ερμηνεύει μεν λογικά αλλά όχι σωστά. Π.χ. προβάλλοντας δύο άσχετες εικόνες στα ξεχωριστά οπτικά πεδία σε άτομο με διατομή μεσολοβίου, αυτό διάλεξε με το κάθε χέρι του δύο ανάλογες κάρτες, που αντιστοιχούσαν σωστά σ αυτά που έβλεπε με το κάθε του ημισφαίριο.
Όταν του ζητήθηκε μια εξήγηση γι αυτό, το ομιλούν ημισφαίριο «σκαρφίστηκε» μια λογική απάντηση που συσχέτιζε τις δύο εικόνες, χωρίς να γνωρίζει την πραγματική αιτία της επιλογής, γιατί δεν ήξερε τι είχε δει το βουβό του ημισφαίριο*.
Φαίνεται λοιπόν ο εγκέφαλος να είναι τελικά οργανωμένος σε πολλά ανεξάρτητα υποσυστήματα που λειτουργούν παράλληλα, με ανεξάρτητη αντίληψη, μνήμη και δράση το καθένα, και τα οποία στην τελική μας συμπεριφορά εκφράζονται συνολικά, τόσο με λεκτικές όσο και με εξωλεκτικές δραστηριότητες. Η συνείδηση στην ολότητά της δεν πρέπει να περιορίζεται στη λεκτική μαρτυρία μας, όχι με την έννοια της συνειδητής απόκρυψης, αλλά της μη δυνατότητας του ομιλούντος εαυτού μας να είναι μόνος του γνήσιος εκπρόσωπος του «γνώθι σαυτόν»
Ο διχασμός μας, η πάλη ανάμεσα σε δύο διαφορετικότητες, το αρσενικό και θηλυκό μας «μέρος» αποτελούν πανάρχαιες διατυπώσεις της ανθρώπινης σκέψης μέσα από θρησκευτικά και φιλοσοφικά συστήματα. Ακόμη και στην πιο λαϊκή της εκδοχή, η «φωνή της καρδιάς» είναι γνωστό ότι αντιπροσωπεύει ζωτικές και αληθινές πραγματικότητες του εαυτού μας για τις οποίες δεν μπορούμε να εκφραστούμε λεκτικά, και μάλιστα συχνά συγκρούονται με τη λογική-σειριακή ανάλυση.
Προσπάθειες να υπερπηδήσει αυτό τα εμπόδια ο νους μας σε έναν αγώνα για αυτοεπίγνωση και ολοκλήρωση, συναντούμε συχνά στις Ανατολικούς πολιτισμούς (Tao, Yoga,Zen). Στη Δύση πάλι, όχι παραδοσιακά, αλλά μέσα από την έρευνα κυρίως για την ψυχοθεραπεία, δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε ότι χρειάστηκε να χτυπήσουμε με άλλον τρόπο αυτήν την πόρτα: Οι μέθοδοι ύπνωσης που χρησιμοποιήθηκαν τον προηγούμενο αιώνα απευθύνονταν- έστω και χωρίς την επίγνωση του νευροφυσιολογικού υποστρώματος- στην άρση της «λογοκρισίας» στις άδηλες αλήθειες του εαυτού μας.
Μια ανάλογη προσπάθεια έκανε και η ψυχανάλυση μέσα από τον ελεύθερο μη λογικό συνειρμό που πρότεινε στον αναλυόμενο. Θα μπορούσαμε σχηματικά να πούμε ότι ζητούσε από τον αναλυόμενο να «ανασύρει» από τον βουβό του εαυτό παραστάσεις, να τις δώσει για μια νέα επεξεργασία στον ομιλούντα συνεταίρο του για να «αποδυναμώσει» την σκοτεινή, ενστικτώδη και άφατη πτυχή της σύγκρουσης, να την εκλογικεύσει και να την αναδιοργανώσει, ενισχύοντας την κυριαρχία της ομιλούσας συνείδησης.
Το ίδιο προσπαθούμε βέβαια να κάνουμε όλοι μας με κάποιον τρόπο όταν προσπαθούμε να εκλογικεύσουμε και να αναλύσουμε η απλώς να εκφράσουμε τον εαυτό μας: Με βάση κυρίως κοινωνικές παραμέτρους υπερεγωτικού τύπου προσπαθούμε «εκ των υστέρων» να σχηματοποιήσουμε τις εξηγήσεις της συμπεριφοράς με αναλυτικού τρόπο, αγνοώντας μνήμες και σκέψεις που κατοικούν στη βουβή πλευρά του εαυτού μας και έχουν το μερίδιό τους στον καθορισμό της.
Με βάση επίσης αυτές τις διαπιστώσεις, μπορούμε με μια νέα λιγότερο δύσπιστη ματιά να δούμε τις πραγματικότητες που κατοικούν στο νου ξεχωριστών προικισμένων ατόμων με «μαγικές» δεξιότητες στην επικοινωνία. Αυτούς συνήθως τους βρίσκουμε να εκδηλώνονται σε πολιτισμούς πιο ολιστικών απόψεων, πιθανότατα γιατί εκεί ευνοείται και επιτρέπεται κοινωνικά η εκδήλωσή τους. Ισως δικαιούμαστε να υποθέσουμε ότι διαθέτουν ένα προικισμένο νευροφυσιολογικό υπόστρωμα που να επιτρέπει την πλουσιότερη επικοινωνία ανάμεσα στα διαφορετικά παράλληλα επίπεδα λειτουργίας του εγκεφάλου τους, με αποτέλεσμα να φτάνουν σε υψηλότερα επίπεδα αυτογνωσίας-σοφίας και να αναγνωρίζουν τα ανάλογα φαινόμενα στους άλλους ανθρώπους.
Οι κυριότερες βέβαια άμεσες προτάσεις εφαρμογής κάποιων από τα παραπάνω που ήδη έχουν αρχίσει να γίνονται ευρύτατα αποδεκτές, αφορούν τις εκπαιδευτικές μαθησιακές διαδικασίες. Η διαδικασία της μάθησης με την έννοια της οργάνωσης μνημονικών διαδικασιών, είναι διαφορετική και ανεξάρτητη στα δύο ημισφαίρια. Μια συγκεκριμένη μνημονική εμπειρία εκπαιδευτική εμπειρία καταχωρεί ανεξάρτητες εγγραφές ποικίλων υπο-συνόλων της εμπειρίας σε διαφορετικές θέσεις του εγκεφάλου.
Σημειωτέον ότι δεν μιλάμε πλέον για πειραματικά υποκείμενα με διατομή του μεσολοβίου, αλλά για αυθεντικά πειράματα σε ρεαλιστικές φυσιολογικές συνθήκες. Ετσι, το αριστερό ημισφαίριο μαθαίνει λεκτικές και αριθμητικές πληροφορίες, ενώ το δεξί τις χωροταξικές, μουσικές και εικονικές πληροφορίες. Η μάθηση κάποιων δεξιοτήτων με το ένα ημισφαίριο δεν μεταφέρεται αυτόματα στο άλλο, και είναι ιδιαίτερα δύσκολη όταν αφορά εξειδίκευση που δεν την διαθέτει. Είναι διαπιστωμένο ότι η σύγχρονη εκπαίδευση στη Δύση είναι σχεδιασμένη για τους δεξιόχειρες με κυρίαρχο ομιλούν αριστερό εγκεφαλικό ημισφαίριο. Ετσι οι δεξιόχειρες φαίνονται να παρουσιάζουν μαθησιακές δυσκολίες και διαταραχές, όχι μόνο στο καθαρά γνωστικό αντικείμενο αλλά και στη συμπεριφορά στο Σχολείο, ενώ συχνά έχουν επιτυχίες στον αθλητισμό και στις καλλιτεχνικές δραστηριότητες.
Μαθαίνουν ακολουθώντας πορεία από το γενικό στο μερικό, δεν μπορούν να βάλουν σε τάξη τις σκέψεις τους, δεν αρκούνται στα σύμβολα αν δεν έχουν άμεση επαφή με το νέο ερέθισμα, σκέφτονται διαισθητικά και όχι αναλυτικά. Εχουν δυσκολίες με την πειθαρχία σε χρονικές παραμέτρους, ονειροπολούν, συχνά είναι υπερκινητικοί. Με την εφαρμογή νέων πρωτότυπων στρατηγικών μάθησης σ αυτά τα παιδιά, τα βλέπουμε να πετυχαίνουν σε τομείς που έδειχναν να υστερούν, καθώς επίσης και να μας αποκαλύπτεται μια πολύπλευρη γκάμα μαθησιακών εμπειριών που ακόμη και στους μη «προβληματικούς» έχει πολλά να προσφέρει. Ενα δημιουργικό άτομο «ξέρει» με κάποιον τρόπο να χρησιμοποιεί και τις δύο του υποστάσεις, και να συλλαμβάνει τις πολύπλοκες αμοιβαίες σχέσεις εμπειριών και ιδεών με την διαισθητική-ολιστική του υπόσταση, εκφράζοντάς την λεκτικά. Η Δυτική κουλτούρα αντιμετωπίζει την πρόκληση και την ευκαιρία να επανέλθει σ αυτό το ζήτημα με νέους επιστημονικούς όρους και να ξανασυναντήσει την Ανατολική, προς αναζήτηση μιας πιο ολοκληρωμένης συνείδησης και δημιουργικότητας.
Κοινωνικές ανησυχίες: Δεν είναι βέβαια του παρόντος μια εκτεταμένη συζήτηση, αλλά δεν θα αποφύγουμε τον πειρασμό να αναφέρουμε έστω ενδεικτικά κάποια ερωτήματα που αναδύονται μέσα από αυτές τις διαπιστώσεις για τη λειτουργία της συνείδησης και συμπεριφοράς μας. Είναι αναπόφευκτο να αισθανθούμε ότι πέρα από τις κοινωνικές-ιστορικές αναγκαιότητες, η ίδια η επιστήμη της νευροφυσιολογίας έρχεται να δώσει μια νέα ποιότητα σε πανάρχαια ερωτήματα όπως της ελευθερίας, του «φυσιολογικού» και της «εκτροπής», τόσο από φιλοσοφική πλευρά όσο και από την πλευρά των πρακτικών που οι ανθρώπινες κοινωνίες υιοθετούν: Πόσο ελεύθεροι είμαστε αν γίνουμε όλο και πιο προβλέψιμοι;
Ποια είναι η έδρα της «ελεύθερης βούλησης»; Της ευθύνης των πράξεών μας; Πόσο «ίσοι» είμαστε; Πόσο «αναλλοίωτοι»; Πόσο εκπαιδεύσιμοι ( με μια συνολικότερη έννοια) και πότε; Πότε η διαφορετικότητα είναι εκτροπή και πότε «τιμωρείται»; Πως θα κριθεί πχ η εγκληματική συμπεριφορά αν είναι «ελεύθερη επιλογή» η μονόδρομος; Ποιος είναι ο «αυθεντικός εαυτός» μας, πόσο υπεύθυνοι είμαστε για τις πράξεις μας; Είναι αρκετή η λεκτική αναλυτική μας επικοινωνία για να ασκήσουμε το Δίκαιο; Ποιος θα ορίσει ποια είδη «τρέλλας» θα θεωρηθούν αναπόφευκτο πεπρωμένο; Ποιος θα ορίσει την αναγκαιότητα «διόρθωσης» ή «θεραπείας» της ανθρώπινης συμπεριφοράς, υπό το φως νέων δυνατοτήτων να το κάνει; Διαφαίνεται η απειλή μιας νέας ευγονικής του νου;
Διαφαίνεται η δυνατότητα νέων παρεμβάσεων στο υλικό υπόστρωμα του εγκεφάλου μας με σκοπό την αλλαγή της συμπεριφοράς μας; Πόσοι νέοι κίνδυνοι για χειραγώγηση θα προκύψουν; Μήπως ο «κρυμμένος» μας εαυτός εκτός από «αντίπαλος» είναι το ύστατο φρούριο της προσωπικής ιδιαιτερότητας και ελευθερίας; Τα παραπάνω είναι ένα ελάχιστο δείγμα των ανησυχιών που προκύπτουν. Είμαστε βέβαια πολύ μακριά από το πιθανό σημείο που η χαρτογράφηση του εγκεφάλου μας θα φτάσει σε τόσο λεπτές διακριτικές ικανότητες, και ακόμη μακρύτερα από το να αποκτήσουμε τη δυνατότητα της παρέμβασης σ αυτήν.
Ηδη όμως με κάποιον τρόπο η σύγχρονη ιατρική απασχολείται μ αυτά τα ζητήματα. Ισως π.χ. η εγγραφή τεχνητών αναμνήσεων να είναι ακόμη επιστημονική φαντασία, η φαρμακευτική όμως παρέμβαση δεν είναι καν καινούρια σαν τακτική, όπως και η αυξανόμενη συνεχώς σε δυνατότητες προγεννητική διάγνωση. Οι έρευνες επίσης για μεταμόσχευση νευρικών κυττάρων βρίσκονται στο κατώφλι της εφαρμογής στον άνθρωπο, αρχικά βέβαια για τη θεραπεία «αμιγώς οργανικών» προβλημάτων του εγκεφάλου, αλλά αναπόφευκτα αυτό εγκαινιάζει ένα νέο προσανατολισμό.
Ξεκινώντας από μια βασική αποδοχή ότι η γνώση από μόνη της είναι προϋπόθεση ελευθερίας , σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να «δαιμονοποιήσουμε» την έρευνα και τις αποκαλύψεις της για τον άνθρωπο. Ετσι κι αλλοιώς, απέναντι σε κάθε νέα δυνατότητα του ανθρώπου επιστημονική ή τεχνολογική, πάντα προκύπτουν διλήμματα και ανησυχίες αυτού του τύπου. Αν ίσως η πιθανότητα μιας «ωμότερης» παρέμβασης στην ίδια την έδρα του εαυτού μας φαίνεται πιο φορτισμένη, είναι μάλλον απλώς θέμα αναπόφευκτης μετάβασης.
Το αν η αυτογνωσία μας θα μας ανοίξει ποιοτικά άλλες περιοχές ελευθερίας ή θα δώσει μόνο στις εξουσιαστικές κοινωνικές δομές νέα όπλα χειραγώγησης, είναι ένα στοίχημα συνέχεια ανοικτό. Ακόμη και στις πιο επιφυλακτικές απόψεις ότι και η ίδια η επιστήμη ερευνά και βρίσκει τελικά αυτό που «θέλει» να βρει, ως παράγωγο και εκφραστής ιστορικά καθοριζόμενων κοινωνικών αξιών, η απόκριση είναι ότι ακόμη και έτσι, δεν μπορούμε να «πετάξουμε» τίποτε. Η κάθε νέα ανακάλυψη γεννά μια νέα πραγματικότητα που μας αφορά όλους, θέλοντας και μη. Οι νέες πρακτικές που αναφέρθηκαν στην εκπαίδευση, αν και δεν έτυχαν ακόμη καθολικής εφαρμογής, είναι εξάλλου ένα αισιόδοξο παράδειγμα για τη θετική χρήση των νέων γνώσεων για τον νου μας.
Και επεκτείνοντας την περιοχή της εκπαίδευσης, μπορούμε να την φανταστούμε να ξεπερνά την «σχολική» δραστηριότητα. Μπορούμε να μιλήσουμε και να αναζητήσουμε μια συνολικότερη άποψη για την βιωματική μάθηση και επικοινωνία, αξιοποιώντας τεκμηριωμένες και αναζητώντας καινούριες τακτικές. Υπάρχουν βέβαια και πιο σκοτεινές και ευαίσθητες περιοχές του προβλήματος, που εύλογα εγείρουν νέες φιλοσοφικές αναζητήσεις και μεγαλύτερες ανησυχίες. Σε κάθε περίπτωση, αυτό θα απαντηθεί με ιστορικούς κοινωνικούς όρους, και ούτως ή άλλως είναι ένα αιώνιο στοίχημα, γιατί δεν είναι ποτέ τόσο ευθύγραμμα καθοριζόμενο το «για ποιόν δουλεύει» μια νέα ανακάλυψη. Η κοινωνική δυναμική είναι ένα πολύπλοκο πεδίο, ανεξάρτητο εν πολλοίς από αυστηρές προβλέψεις πειραματικού τύπου. Υπάρχουν βέβαια και γι αυτό πολλές απόψεις
Η κοινωνία και οι πολιτισμοί: Κι εδώ φτάνουμε σ ένα ακόμη επίσης κρίσιμο πεδίο προβληματισμού. Μπορούμε να βασιστούμε σε μια αναγωγική οπτική για να ταιριάσουμε τα νευροφυσιολογικά βιολογικά δεδομένα με τα ερωτήματά μας για την ιστορία και τον ανθρώπινο πολιτισμό; Μπορούμε να μεταφέρουμε το μοντέλο του ανθρώπινου νου (όσο το γνωρίζουμε) στις αξίες επιβίωσης και συμβίωσης που παράγει; Υπάρχουν αναγκαιότητες και όρια που δεν μπορεί να τα ξεπεράσει; Μήπως η ιδέα της σχετικής «ανεξαρτησίας» από τις βιολογικές δεσμεύσεις είναι μια φαινάκη, ενώ στην πραγματικότητα την ιστορία μας γράφει ένας αυστηρός φυσικός ντετερμινισμός;
Πολλοί καθ όλα σεβαστοί επιστήμονες και στοχαστές δείχνουν να έχουν επιχειρήματα που αν όχι να καταλήγουν θετικά, πάντως να προβάλλουν έντονα το τελευταίο ερώτημα. Ξεκινώντας από συγκριτικές μελέτες με το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο (πχ κοινωνίες μελισσών, μυρμηγκιών) και τα πρωτεύοντα (τα οποία χαρακτηριστικά ο Wilson αναρωτιέται μήπως είναι απλώς πνευματικά καθυστερημένοι συγγενείς μας), παράλληλα με παρατηρήσεις φαινομένων στις ανθρώπινες κοινωνίες, διαπιστώνουν ότι συχνά πίσω από συμπεριφορές που γίνονται πολιτιστικές αξίες και παραδόσεις, αναδύεται μια εξελικτική φυσική αναγκαιότητα επιβίωσης, μέσα από την καταγραφή της στην ανθρώπινη συνείδηση, η οποία «αυταπατάται» όταν τις αποδίδει σε «αμιγώς» ιστορικά αίτια.
Χωρίς να εξομοιώνουμε κάθε ερευνητή που κάνει τέτοιες παρατηρήσεις και στοχασμούς, οφείλουμε να σχολιάσουμε πως αν και οι παρατηρήσεις τους είναι πολλές φορές εντυπωσιακές, από μόνες τους δυσκολεύονται να δώσουν απαντήσεις μονοδιάστατες για το υπόβαθρο των κοινωνικών πολιτισμικών μας συμπεριφορών. (Ενδεικτικό παράδειγμα η αναφορά από τον Wilson σε μια ανθρώπινη φυλή παντελώς ειρηνική στην ιστορία της, η οποία έγινε επιθετικότατη όταν αυξήθηκε ο πληθυσμός της, φαινόμενο γνωστό σε ζωικούς πληθυσμούς.
Ο ίδιος όμως συγγραφέας αναφέρει άλλο παράδειγμα όπου μια επίσης ειρηνική φυλή μετατράπηκε σε αιμοσταγείς σφαγείς όταν «επιστρατεύτηκε» από αποικιοκράτες εναντίον άλλων γειτόνων! Στο δεύτερο παράδειγμα ασφαλώς απουσιάζει μια δικαιολογία φυσικού-εξελικτικού τύπου όπως του πρώτου). Πολλά παραδείγματα και παρατηρήσεις υπάρχουν, για την γονική συμπεριφορά, τις διαφορές των φύλων, την πολύ- η μονογαμία, τον πόλεμο, την ομοφυλοφιλία, και πολλά άλλα μέχρι και το «έμφυτο» κοτσομπολιό.
Το σίγουρο είναι ότι ακόμη και με τα «αυστηρότερα» επιστημονικά εργαλεία της βιολογίας και της νευροφυσιολογίας δεν μπορούμε ακόμη να αντιμετωπίσουμε τον πολιτισμό σαν προϊόν του ανθρώπινου νου με βιολογικού τύπου προβολές, που θα είχαν τα κλασσικά χαρακτηριστικά της προβλεψιμότητας και της επανάληψης. Ακόμη και το «θαύμα» του ατομικού νου είναι ακόμη πολύ μακριά από το να κατακτηθεί με τέτοιους όρους. Κάθε σύνολο, κάθε νέο επίπεδο οργάνωσης είναι μια νέα ποιότητα, ξεχωριστή από τα επιμέρους μέρη που το απαρτίζουν. Ακόμη και αν φτάσουμε σε μια πληρέστερη κατανόηση της σκέψης και του συναισθήματος, οι εμπειρίες μας όπως φαίνεται μέχρι τώρα πάντα θα χρειάζονται και μια άλλου τύπου προσέγγιση για να ερμηνευτούν.
Το στοιχείο του απρόβλεπτου είναι κυρίαρχο στην μελέτη της ανθρώπινης συνείδησης και συμπεριφοράς. Πως θα μπορούσε να είναι αλλοιώς για τα σύνολα των ανθρώπων, τα οποία επίσης εκτός από άθροισμα ατόμων συνιστούν τη νέα ποιότητα της κοινωνίας; Θα δεχτούμε βέβαια ότι δεν είναι απείρως τυχαίες και ασυνάρτητες οι πορείες που διαγράφουν οι ανθρώπινοι πολιτισμοί. Όμως είναι προφανές ότι οι αναγωγικές τακτικές φαίνονται φτωχές για να προχωρήσουν από ένα σημείο και πέρα.
Επιπρόσθετα, πρέπει να σημειώσουμε ότι όσο προχωράει η έρευνά μας και οι αναζητήσεις μας στην κοινωνική σφαίρα, τόσο πιο δύσκολο είναι να εξασφαλίσουμε την «αντικειμενικότητα». Ο σχεδιασμός και η διαμόρφωση ενός «ερωτήματος» στις κοινωνικές επιστήμες είναι πολύ πιο ξεκάθαρο ότι προϋποθέτει μια ιδεολογική επιλογή και συγκεκριμένες προσδοκίες, οι οποίες υπονομεύουν την προσπάθεια για αποδείξεις του τύπου των θετικών επιστημών. Αν κάποτε αυτό ήταν απλώς μια φιλοσοφική ανησυχία, σήμερα θεωρείται δεδομένο: Ζούμε στην εποχή που η θεωρία της αβεβαιότητας και η παρέμβαση του παρατηρητή στο ίδιο το πεδίο της παρατήρησης είναι αποδειγμένη. Αν η μελέτη της «άψυχης» ύλης υπόκειται σ αυτούς τους περιορισμούς, πόσο μάλλον η ανάλυση των κοινωνικών και πολιτιστικών φαινομένων.
Μπορούμε όμως άραγε, έστω «φιλοσοφική αδεία» να κάνουμε αναγωγές της λειτουργίας του εγκεφάλου μας στο κοινωνικό γίγνεσθαι; Μιας και η κοινωνία είναι η επικοινωνία των εγκεφάλων μας, προβάλλονται με κάποιον τρόπο τα χαρακτηριστικά τους; Μπορούμε να μιλάμε για έναν «παγκόσμιο» ή έστω «συλλογικό» εγκέφαλο, με πλαστικότητα, κρίσιμες περιόδους, εντυπώματα, ορόσημα, ασυμμετρία και «βουβές» περιοχές; Θα μας βοηθούσε μια τέτοια οπτική να ερμηνεύσουμε τις ιστορικές μας συλλογικές συμπεριφορές;
Θα μπορούσαμε να φανταστούμε τα άτομα σαν νευρώνες ενός συλλογικού λειτουργικού συστήματος σαν του εγκέφαλου; Το ερώτημα αυτό πράγματι μόνο με φιλοσοφική άδεια προσεγγίζεται, γιατί όπως προαναφέρθηκε το επίπεδο ανάλυσης αλλάζει τραγικά ποιότητα και πολυπλοκότητα και ο κίνδυνος απλοϊκών ή απλουστευτικών ερμηνειών είναι πολύ μεγάλος. Θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε κάποια σχόλια, αναφερόμενοι σε κάποιες παρατηρήσεις ερευνητών και φιλοσόφων που χρονολογούνται από πολύ παλαιά. Για παράδειγμα οι κοινές πανάρχαιες παραδόσεις και αρχετυπικές μορφές, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ένα είδος «εντυπώματος» στη συλλογική μας μνήμη, που καθόρισε τις πολιτιστικές μας αξίες σε κρίσιμες περιόδους της νηπιακής ηλικίας της ανθρώπινης κοινωνικής κοιτίδας.
Η η «κυριαρχία» του Δυτικού τρόπου σκέψης να σχολιαστεί με όρους επικράτησης «ασύμμετρων» πολιτισμικών εξελίξεων. Ακόμη , να ξαναγυρίσουμε στα προηγούμενα σχόλια και να προβληματιστούμε για πιθανές «εγγενείς» εγκατεστημένες τάσεις πολιτισμικών συμπεριφορών που να θυμίζουν το πεπερασμένο της πλαστικότητας του ατομικού εγκεφάλου. Εχουμε συλλογικό υποσυνείδητο; Εχουμε αλληλεπιδράσεις και ιστορικές «εγγραφές» ανάλογες των συνειδητών ή ασυνείδητων λειτουργιών του νου μας;
Αν με κάποιον τρόπο τελικά λειτουργούμε σαν ένας συλλογικός εγκέφαλος, άραγε θα μπορούσαμε να του αποδώσουμε κάποια «ηλικία» ανάπτυξης; Συνεχίζει να αναπτύσσεται, έχασε άραγε στοιχήματα στον χρόνο, μπορεί να έχει αυτογνωσία; Επειδή αυτό το πεδίο έχει άπειρη φιλοσοφική ελευθερία, δεν θα προχωρήσουμε, κάνοντας απλώς ένα πιθανά κρίσιμο σχόλιο: Όπως φαίνεται η ανάπτυξη της γλώσσας στάθηκε θεμέλιος λίθος της ανάπτυξης του ανθρώπινου πολιτισμού. Ακόμη και οι παρατηρήσεις και τα σχόλιά μας για την ανεπάρκεια του λόγου να εκφράσει το «όλον», δεν μπορούμε παρά να τα ανταλλάξουμε μεταξύ μας χρησιμοποιώντας αυτόν τον ίδιο! Η σύγχρονη επιστημονική έρευνα έρχεται να αυτό-κριθεί ως ανεπαρκής στις έλλογες μεθόδους της, χρησιμοποιώντας όμως γι αυτό τις έλλογες μεθόδους της!
Από την άλλη πλευρά, οι αξίες και μέθοδοι των ολιστικών φιλοσοφικών συστημάτων δείχνουν μια στασιμότητα στον χρόνο, μια «βουβή» αμηχανία έως και υποταγή απέναντι στην δυναμικότητα της Δυτικής επιστήμης. Αυτό ίσως είναι ένα κρίσιμο σημείο της εποχής μας που περικλείει ένα θαύμα και μιαν αντίφαση: Καλείται η έλλογη Δυτική επιστήμη να επικοινωνήσει με τις «ασυνείδητες» αξίες και εγγραφές του ανθρώπου στην ιστορία του, αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα να «επανέλθει» σε μερικά ζητήματα που είχε κρίνει αντιεπιστημονικά, με παρούσα βέβαια την αντίφαση αυτές να πρέπει και πάλι να ανακοινωθούν στην γλώσσα της!
Θα καταφέρει να διαβάσει και να εκφράσει τα άλογα μυστικά; Κι αν θελήσει να τα αξιοποιήσει μήπως τελικά παρασυρμένη από τις μεθόδους της τα διαστρεβλώσει, όπως φαίνεται να κάνει ο «ομιλών» μας εγκέφαλος με τις ενέργειες του βουβού του δίδυμου; Η αν δεν τα διαστρεβλώσει, μήπως τα «απορροφήσει», στην προσπάθειά της να τα αναλύσει και να τα κατακτήσει με τις μεθόδους της; Θα είναι αυτό μια εξελικτική πορεία του συλλογικού μας νου;
Τεχνητή νοημοσύνη: Δε θα μπορούσαμε να συζητάμε για τη νόηση χωρίς να αναφερθούμε έστω σε κάποιες πτυχές του ζητήματος «τεχνητή νοημοσύνη». Η είσοδός της στη ζωή μας μπορεί να θεωρηθεί κοσμογονικής σημασίας για την αυτογνωσία μας, τον πολιτισμό μας και πιθανά την πλήρη ανατροπή στο μέλλον της σχέσης μας με τον κόσμο. Αν στην αρχή οι υπολογιστικές αριθμητικές μηχανές ήταν μια μεγάλη έκπληξη, στη συνέχεια η δημιουργία όλο και πιο πολύπλοκων και «ταλαντούχων» μηχανών γέννησε και γεννά «ανησυχίες» και ερωτήματα πολύ σημαντικά, με υπαρξιακό και οντολογικό περιεχόμενο. Είναι έξυπνες οι μηχανές; Μπορούν να μας υποκαταστήσουν, να μας μπερδέψουν για τη φύση τους, να αυτονομηθούν, να μας «νικήσουν»; Μήπως αποτελούν ένα είδος μετάλλαξής μας, ένα κατασκεύασμα του εγκεφάλου μας που θα πάρει τη θέση του;
Σε πολλούς θα είναι γνωστό το πείραμα Turing*, όπου εξετάζεται η «εξυπνάδα» του υπολογιστή απέναντι στον άνθρωπο. Μέχρι στιγμής οι διαφορές που υπάρχουν στις λειτουργίες του εγκεφάλου μας και σ αυτές των υπολογιστών, είναι «καθησυχαστικές» για την μοναδικότητά μας, την απειρία των επιλογών μας, και συγχρόνως για την δεδομένη κατάσταση ότι εμείς είμαστε που τους προγραμματίζουμε και δεν διαθέτουν αυθόρμητους σκοπούς και κίνητρα. Οσον αφορά δε τον τρόπο επεξεργασίας, για την ώρα οι υπολογιστές διαθέτουν μόνο σειριακή επεξεργασία, έχουν μονοσήμαντες επιλογές και το κυριότερο- δεν επεξεργάζονται «νοήματα» αλλά πληροφοριακά δεδομένα που δεν διαθέτουν νόημα γι αυτόν.
Μια ιδιαίτερα αξιόλογη πλευρά του θέματος είναι ότι η ανάπτυξη της τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης επέστρεψε πάλι τα φώτα της στον άνθρωπο, ανακαλύπτοντας νέα πράγματα για την λειτουργία του εγκεφάλου του. Πολύ πλούσια είναι η βιβλιογραφία για την υπόσταση του εγκεφάλου μας ως ένα μακροσκοπικό κβαντικό φαινόμενο, αποτέλεσμα της λειτουργίας μικροσκοπικών κβαντικών υπολογιστών στους μικροσωληνίσκους των κυττάρων. Η «κβαντικότητα» αυτή είναι και το ζητούμενο στην ανάπτυξη νέας τεχνολογίας υπολογιστών, που να διαφέρουν από τους συμβατικούς. (Οι συμβατικοί επεξεργάζονται διακριτά μπιτς 1 η 0 ενώ οι κβαντικοί υπερθετημένα «κιούμπιτς» τα οποία περιέχουν ταυτόχρονα τις καταστάσεις 1 και 0, κάτι που τους προσδίδει τη δυνατότητα διαπλοκής και σχεδόν άπειρης παραλληλίας.
Στην αναζήτηση μηχανών με «συνείδηση» γίνεται επίσης λόγος για λογισμικό με «γενετικούς αλγόριθμους», που παρέχουν τη δυνατότητα πολλών μικρών λύσεων, οι οποίες όταν επιτυγχάνουν «ζευγαρώνουν» με άλλες πετυχημένες για να διαγράψουν μια πρωτότυπη διαδρομή αντιδράσεων, σε μια προσπάθεια των εμπνευστών τους να μιμηθούν το μοντέλο της θεωρίας της εξέλιξης (επιβίωση της «επιτυχούς» λύσης μέσω φυσικής επιλογής)
Παραμένει όμως η τεχνητή νοημοσύνη ακόμη πολύ ξένη της ανθρώπινης. Το νόημα που στερείται η μηχανή δεν φαίνεται να μπορεί να της «χορηγηθεί», μιας και είναι αποτέλεσμα μακρόχρονης φυλογενετικής και κοινωνικής εξέλιξης και εμπειριών από τη στιγμή της γέννησης, μοναδικών στην ποιότητά τους. Δικαιούμαστε βέβαια να δώσουμε χώρο στη φαντασία και να υποθέσουμε ότι δεν είναι και πολύ απίθανο, μέσα από τις εξελίξεις της φυσικής και της νευροφυσιολογίας, να προκύψουν εντυπωσιακών δυνατοτήτων μηχανές που να «μιμούνται» την ανθρώπινη συμπεριφορά.Σ ένα προηγούμενο ή παράλληλο στάδιο επίσης προχωρημένες μηχανές ίσως να γίνουν το όχημα επικοινωνίας και παρεμβάσεων επάνω στον ίδιο τον ανθρώπινο εγκέφαλο (αντιγραφή-διάβασμα μνήμης; Εικονική πραγματικότητα; Πλαστές εγγραφές; «Θεραπευτικές» -και όχι μόνο- παρεμβάσεις; Ενίσχυση της ευφυίας μας η των δυνατοτήτων μας μέσα από «υβριδιακές» εγκεφαλικές κατασκευές; Μήπως ακόμη και «αθανασία» με διάσωση της μνήμης σε μεταμοσχεύσιμα τσιπ;)
Αν τελικά δεχτούμε ότι θα είναι δυνατή η κατασκευή μηχανών με νοηματική σκέψη και βίωμα και με αυθόρμητους σκοπούς επιβίωσης, δεν θα είναι πια και πολύ τολμηρή η υπόθεση ότι αυτό θα αποτελεί ένα είδος εξελικτικού άλματος άλλης πιά φύσεως, σ ένα μεγάλο στοίχημα με τη βιολογική αναγκαιότητα, έτσι όπως τη γνωρίζουμε μέχρι τώρα. Αυτό που θα πρέπει να σχολιάσουμε πάντως, είναι ότι διλήμματα τέτοιου είδους θα φτάσει-αν φτασει ποτέ- να αντιμετωπίσει όχι ο σημερινός άνθρωπος, αλλά ένας ανθρώπινος πολιτισμός που για να μπορεί να παράγει τέτοια κατασκευάσματα, θα έχει υποχρεωτικά μάθει πάρα πολλά πράγματα και για τον εαυτό του, και αυτό το σχόλιο βέβαια είναι ανεξάρτητο ηθικών νοημάτων
Η κοσμική περιπέτεια του «κόσμου» μας: Από την κατασκευή του πιο απλού εργαλείου, ο άνθρωπος ξεκίνησε την ιστορία της τεχνολογίας του και της επιστήμης, στην προσπάθειά του να επιβιώσει, σε ένα όλο και πιο πολύπλοκο περιβάλλον, που η πολυπλοκότητά του βέβαια ήταν πια συνάρτηση και των δικών του παρεμβάσεων. Κάθε φορά οι επινοήσεις του και οι ανακαλύψεις του τον έφερναν μπροστά σε νέα ερωτήματα και σε νέες ερμηνείες και τοποθετήσεις του απέναντι στη φυσική πραγματικότητα και τον Κόσμο. Το όργανο της επικοινωνίας του μ αυτόν ήταν και είναι ο εγκέφαλός του, υλικό κι αυτό προιόν της φύσης που καλείται να ερμηνεύσει «Ο άνθρωπος είναι η φύση που συλλογάται για τον εαυτό της». Ποιος λοιπόν είναι ο Κόσμος που καλούμαστε να συλλάβουμε και πώς ο εγκέφαλός μας τον αντιλαμβάνεται κάθε φορά; Ποιοι είναι οι περιορισμοί μας, ιστορικοί κάθε φορά αλλά και βιολογικοί, στη θέαση και την κατανόηση του Σύμπαντος;
Αν έλειπε ο εγκέφαλός μας, δηλαδή οι αισθητηριακές προσλήψεις και η επεξεργασία της υλικής πραγματικότητας από αυτόν, το Σύμπαν μετατρέπεται σε μια σούπα υλικών σωματιδίων χωρίς καμία από τις μορφές που εμείς αντιλαμβανόμαστε. Οι «πυκνότητες» που εμείς αναγνωρίζουμε και μορφοποιούμε έχουν σχέση με τις αισθήσεις μας και την νευρωνική τους επεξεργασία. Τι «Κόσμο» θα είχε ένα πλάσμα που αντί το φως θα «έβλεπε» την ραδιενέργεια, θα «άκουγε» την θερμότητα, θα «άγγιζε» τους ηχητικούς παλμούς; Απλοϊκότατη υπόθεση, πολύ προσιτή στη φαντασία μας, πόσο μάλλον να αναλογιστούμε «πραγματικότητες» έξω από κάθε υπόσταση οικείων φυσικών πραγματικοτήτων.
Μήπως αυτές οι πραγματικότητες «υπάρχουν», μήπως διαπλεκόμαστε εδώ και τώρα μ αυτές, σε ένα δίκτυο «μορφών» που συνυπάρχει έξω από την αντίληψή μας; Είμαστε λοιπόν προιόν του Κόσμου, αλλά και δημιουργοί του Κόσμου, με την έννοια ότι το Σύμπαν διαθέτει για μας μια μοναδική έκδοση, μια μοναδική εικόνα, κάνοντάς μας δημιουργούς του εντός μας.
«Εν αρχή ην ο Νους», «κατ εικόνα και καθ ομοίωσιν», «σκέφτομαι άρα υπάρχω», φιλοσοφικά ορόσημα της ανθρωπότητας που εκφράζουν αυτήν την συναίσθηση. Πέρα από το πώς εκφράστηκαν κάθε φορά σε ιστορικές εποχές και πώς θεωρείται ότι απαντήθηκαν ή τροποποιήθηκαν από την σύγχρονη επιστήμη, με μια σύγχρονη ματιά μπορούν να ειδωθούν σαν εκδήλωση της ανθρώπινης ανησυχίας για την υποκειμενικότητα του κόσμου που ζούμε. Πέρα από την μοναδικότητα της ατομικής συνείδησης, πρόκειται εδώ για μια «συλλογική» βιολογική υποκειμενικότητα, που την μοιραζόμαστε σαν ανθρώπινο είδος. Η δυνατότητά μας να παρεμβαίνουμε στη φύση δεν αναιρεί αυτήν την ύστατη αίσθηση περιορισμού στο να βιώσουμε το «όλον»
Αν ρωτήσουμε τη νευροφυσιολογία για την πλατωνική σύλληψη των αρχετύπων, θα μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε σ αυτήν το γεγονός ότι όντως στις ανθρώπινες συλλήψεις για τη φύση υπάρχει το στοιχείο του «ήδη υπάρχοντος». Ο εγκέφαλός μας πχ ΕΧΕΙ τις μαθηματικές του δομές, και προφανώς γι αυτό και εκφράστηκε μέσω των Μαθηματικών (οι αριθμοί «υπήρχαν» και τους βρήκαμε), ΕΧΕΙ τις μουσικές του δομές γι αυτό και μπορεί να εκφραστεί μέσα από αυτές, και τότε είναι σαν αν τις «ανασύρει» από έναν άγνωστο κόσμο. Αυτό που τροποποίησε μέσα στην επιστημονική ιστορία του ο άνθρωπος είναι ακριβώς αυτή η ανάσυρση, από τις περιοχές του άφατου, στις περιοχές της σειριακής έλλογης ανάλυσης και της επικοινωνίας του με τον λόγο.
Ακόμη και η ίδια η επιστημονική έρευνα, είναι πια ξεκάθαρο ότι κάθε φορά ξεκινάει, ή τουλάχιστον χρησιμοποιεί στην πορεία αξιώματα, τα οποία επανέρχεται για να τα ξεκαθαρίσει εκ των υστέρων. Πολλές φορές, ούτε αυτό γίνεται πλήρως, και η επιβεβαίωση έρχεται μέσα από την πρακτικότητα των εφαρμογών της. (Δεν είναι «διαισθητική» η αντίληψη της μιας και μόνης παραλλήλου από ένα σημείο; Δεν αναφέρεται συχνά μια εφεύρεση ή ένα νέο θεώρημα σαν σύλληψη από το «πουθενά»-όπου το πουθενά είναι οι βουβές περιοχές του εγκεφάλου μας.
Ακόμη και χωρίς σαφή αξιώματα, κάθε φορά μια νέα επιστημονική προσέγγιση βασίζεται σε μια «υπόθεση», ένα μοντέλο που ακόμη δεν έχει επιβεβαιωθεί, έχει ¨κενά», αλλά έχει «διαισθητικά συλληφθεί» και μπαίνει σε δοκιμασία επαλήθευσης. Αν τα καταφέρει, το «κενό της αυθαιρεσίας» της αρχικής υπόθεσης καλύπτεται, αφήνοντας άλλον κενό χώρο για μια νέα επιστημονική σύλληψη που συχνά μάλιστα ανατρέπει την μητρική. Ο «κόσμος των ιδεών» λοιπόν θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως η διαισθητική μας αντίληψη για τον κόσμο, η εγκεφαλική μας πραγματικότητα, μέσα από ήδη υπάρχουσες δομές που είναι το ταξίδι μας αλλά και ο περιορισμός μας.
Επί του παρόντος «γνωρίζουμε» έναν τρισδιάστατο κόσμο και η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την πρόκληση της ευρύτερης κατανόησης της υπόθεσης «χρόνος». Δεν είναι και τόσο παράτολμο να υποθέσουμε ότι η «πραγματικότητα» μπορεί να αφορά και άλλες διαστάσεις, κάτι που έχει ήδη εκφρασθεί σε διάφορες θεωρίες και αφήνει τη φαντασία μας ελεύθερη(;) να αισθανθεί έστω χωρίς σαφές «υλικό» ότι αυτές υπάρχουν. Η σκέψη βέβαια ότι και αυτή ακόμη η συναίσθηση είναι μέσα στις δομές μας γι αυτό και την προσεγγίζουμε, δημιουργεί έναν νέο ατέλειωτο αυτό-τροφοδοτούμενο κύκλο για την ερμηνεία της φύσης και της φύσης μας.Μήπως η «Θέωση», η ύστατη εκπλήρωση, εκφράζει τον πόθο ακριβώς να γίνουμε κοινωνοί αυτών των άγνωστων πτυχών; ΕΙΜΑΣΤΕ φτιαγμένοι για κάτι τέτοιο;
Πόση βοήθεια θα μας δώσουν ίσως οι μηχανές μας σ αυτό το ταξίδι; Το σύμπαν που αναγνωρίζουμε το έχουμε ήδη χαρακτηρίσει πεπερασμένο, το ταξίδι μας σ αυτό άραγε έχει τέλος; Η το μόνο τέλος που μπορούμε να προσεγγίσουμε είναι το μηδέν του ανατολίτικου κάρμα; Ο Κόσμος ένα «όνειρο» του εγκεφάλου μας, με την παραδοχή όμως ότι και ο ίδιος είναι προϊόν αυτού του Κόσμου, αυτό το ταξίδι αποκτά μιαν ερμηνευτική υπόσταση. Μπορεί να μην είμαστε ικανοί να τον κατανοήσουμε πλήρως, είμαστε όμως μια εκδοχή του που ακόμη αγωνίζεται να αυτο-ερμηνευθεί, σ έναν μαγικά μάταιο(;) αγώνα
Επίλογος: Αν προσγειωθούμε και πάλι στη ζωή των ανθρώπων πάνω στη γη, ίσως αυτό το μαγικό ταξίδι της γνώσης και αυτογνωσίας το βρούμε αμαυρωμένο από την δραστηριότητά μας πάνω στη φύση. Είμαστε νοήμονα όντα που καταστρέφουμε πλέον με πλήρη σχεδόν επίγνωση το οικοσύστημα που μας γέννησε και πολύ πιθανόν να μην προλάβουμε να δούμε τα θαύματα που υπόσχεται η επιστήμη μας.
Βέβαια, από κάποια σκοπιά, το Σύμπαν ουδόλως «ενδιαφέρεται» για μας και η έννοια της καταστροφής είναι μια ηθική κατηγορία ανθρώπινης υποκειμενικότητας. Από την άλλη, ακολουθώντας κάποια από τις προηγούμενες συλλογιστικές, το δικό μας ενδιαφέρον για το Σύμπαν, είναι αποτέλεσμα της οργάνωσης και προβολής Του μέσα στον ανθρώπινο νού και την ιστορία του, άρα αποκτά μια καθολική Κοσμική «αξία» και «σκοπό» έστω και μέσα από τα υποκειμενικά μας όρια.
Η αξία της επιβίωσης έχει τη δική της αιώνια δυναμική, και ήδη έχει συνδεθεί με την πιθανότητα αυτή να αναζητηθεί (και) έξω από τον πλανήτη μας. Ούτως ή άλλως, μάλλον ένα Σύμπαν χωρίς εμάς δεν μας ενδιαφέρει, παρά μόνο σαν απειλή-πρόκληση για να την αντιμετωπίσουμε με όσα χωράει ο νους μας.
Κ. Μόντη Ιατρός
***Ενδεικτική Βιβλιογραφία
1. Ο εγκέφαλος στο χρόνο: Παπαδόπουλος, Καραγωγέως, Κούβελας, Τριάρχου. Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης2. Το μυστήριο του νου: Ζαρκαδάκης Γ., εκδ Ελληνικά Γράμματα3. Η συναισθηματική νοημοσύνη: Daniel Golman , εκδ Ελληνικά Γράμματα4. Η σιωπηλή γλώσσα των συναισθημάτων: Παπαδάκη-Μιχαηλίδη Ε., εκδ ελληνικά Γράμματα5. Οι παράλληλοι εαυτοί μας: Σαββάκη Ε., Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης6. Προβλήματα γενετικής ψυχολογίας: Ζαν Πιαζέ, εκδ Υποδομή7. Για την ανθρώπινη φύση: Wilson E., εκδ Σύναλμα8. Ο άνθρωπος το ηθικό ζώο: Wright Robert, εκδ Κριτική9. Θεός και μοντέρνα Φυσική: Davies Paul, εκδ Κάτοπτρο10. Το Χρονικό του Χρόνου: Hawking Stephen, εκδ Κάτοπτρο
terrapapers
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Οι Πυραμίδες της Γκίζα: ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΑΡΧΑΙΑΣ ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ (Βίντεο)
Posted: 13 Apr 2014 10:17 AM PDT
disclose
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
"Μην κρίνετε πολύ γρήγορα" (Βίντεο)
Posted: 13 Apr 2014 10:05 AM PDT
Τα Φαινόμενα Απατούν!!!
The Ad Show
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Οι 10 κρίσιμες ερωτήσεις του one night stand
Posted: 13 Apr 2014 09:38 AM PDT
Είναι απόφαση της στιγμής, είναι απόφαση εν θερμώ, αλλά δεν παύει να γεννά στιγμιαίες απορίες, συνήθως πιο κρίσιμες απ' όσο νομίζεις.
Συμβαίνει αρκετά συχνά στους βετεράνους των one night stands -δηλαδή κυρίως σε μπάρμεν, djs, μουσικούς και γενικά πολύ ωραίους γκόμενους που αναστατώνουν τα κορίτσια τα οποία δεν μπορούν να περιμένουν μια άλλη μέρα- να μην το πολυσκέφτονται.
Αυτό πολύ συχνά οδηγεί σε αντιδράσεις της επόμενης μέρας, όπως η χαρακτηριστική "τι σκ**ά σκεφτόμουν χτες το βράδυ;". Εεεδώ είμαστε. Δεν σκεφτόσουν. Δεν σε ψέγουμε, αλλά θα μπορούσες να το αποφύγεις, αν είχες λίστα στο μυαλό σου τις δέκα κομβικές ερωτήσεις κάθε αρχετυπικού one night stand.
Καλή η παρόρμηση, καλό το 'μια φορά συμβαίνουν αυτά, σιγά μην κάτσω να το αναλύσω', αλλά όπως τα πάντα στη ζωή (δυστυχώς), έτσι και το one night stand απαιτεί ένα μίνιμουμ ζυγίσματος της κατάστασης. Αυτές οι 10 ερωτήσεις κάνουν μια χαρά ζύγισμα:
Πού. Είναι. Τα. Προφυλακτικά;
Αυτή η ερώτηση έχει μόνο δύο απαντήσεις-καταλήξεις. Η πρώτη απάντηση καταδεικνύει ακριβώς πού βρίσκεται το κουτί. Απ' το συρτάρι ως το ντουλάπι κι απ' το κομοδίνο μέχρι κάτω απ' το κρεβάτι, όλες οι απαντήσεις είναι απολύτως δεκτές, σεβαστές και άγιες. Η δεύτερη απάντηση, που προϋποθέτει απλά να μην υπάρχει πρώτη, είναι 'Άστο, δε χανόμαστε, μιαν άλλη φορά'. Δεν υπάρχει τρίτη απάντηση-σενάριο-στεφάνι.
Πού είναι το κορίτσι μου;
Δεν θα κάνουμε ηθικοπλαστικές εδώ, ούτε περιμένεις απ' το ΟΝΕΜΑΝ να σε επιπλήξει επειδή κερατώνεις. Πρόβλημά σου, μαγκιά σου, εσύ ξέρεις. Αν όντως έχεις κορίτσι, πρέπει να κάνεις ένα μικρό πλάνο στο κεφάλι σου πριν ξεκινήσεις τις διαδικασίες. Ξέρει πού είσαι; Θα μάθει πότε έφυγες; Θα μάθει με ποιον έφυγες; Θα σε πάρει τηλέφωνο για καληνύχτα; Ρισκάρεις όλη σου τη σχέση για ένα one night stand;
Έχεις αγόρι; / Πού είναι το αγόρι σου;
Μη σε βρουν και σε κάνα χαντάκι και δώσεις δουλειά για 10-15 εκπομπές της Νικολούλη. Μωρέ να της δώσεις της γυναίκας, αλλά δεν θα είσαι ανάμεσά μας να το χαρείς. Πρώτα ρωτάμε, μετά προχωράμε.
Με ποια κάνεις το one night stand;
Απλά πράγματα. Πώς τη λένε την κοπέλα; Έχεις δει τη διαφήμιση με τον Λιανό που παίρνει κάτι έντεκα-οχτώ-κάτι και μαθαίνει το όνομα της γυναίκας που κοιμάται δίπλα του. Καθόλου αστεία φάση. Ούτε η διαφήμιση ούτε η κατάσταση.
Τι θα πω ότι έχω να κάνω αύριο το πρωί; (αν δεν θες να την ξαναδείς)
Η δημιουργικότητα και ο αυτοσχεδιασμός δεν είναι τα όπλα μόνο για να καταφέρεις το ons αλλά και για να μπορέσεις να γλιστρήσεις από το κρεβάτι το πρωί (αν όντως πάτε σπίτι σου). Τέτοια άγχη αποφεύγονται αν κάνετε σεξσε εξωτερικό location ή αν νιώθεις ότι το κορίτσι σου αρέσει περισσότερο απ' όσο νόμιζες, με την ελπίδα βέβαια ότι κι εκείνη έχει όρεξη να περάσετε περισσότερο χρόνο με σένα. Κοινώς, ποιος νομίζεις πως είσαι;
Πώς θα την πείσω να βρεθούμε και αύριο; (αν θες να την ξαναδείς)
Η δημιουργικότητα που λέγαμε. Για να σου δώσω λίγο θάρρος, συνήθως είναι πολύ πιο δύσκολο να πείσεις ένα κορίτσι που ξέρεις 3-4 ώρες να κάνετε σεξ, παρά να την πείσεις να περάσει άλλη μια μέρα δίπλα σου. Συνήθως.
Να της ζητήσω το Facebook ή το τηλέφωνό της;
Βάλε τον εαυτό σου στη θέση της. Έρχεται ένα κορίτσι και σου ζητάει κάτι απ' τα δύο. Αυτό που φαντάζει ως εύκολη λύση δεν είναι και τόσο αθώα (ούτε εύκολη). ΟΚ, το κινητό σου είναι το κινητό σου, είναι ένας αριθμός που δεν μοιράζεις από δω κι από κει, αλλά το Facebook, η εύκολη λύση, σε εκθέτει περίπου 1.087 περισσότερες φορές απ' ό,τι αυτός ο αριθμός.
Γυρνάμε τώρα την κάμερα σε εκείνη. Αν νομίζεις ότι αυτό το one night stand θα είναι το τελευταίο σου για καιρό (μτφ., την θες), ζητάς το κινητό της. Παίζεις αντρίκεια. Σε κάθε άλλη περίπτωση, Facebook και βλέπουμε.
Πού είμαι;
Καίριες οι ερωτήσεις πιο πάνω, αλλά ενέχουν μια αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε καλά ή ότι όλα θα πάνε χάλια. Μια αισιοδοξία δηλαδή, ότι όμορφα ή άσχημα, όλα θα είναι ξεκάθαρα στο μυαλό σου. Τι γίνεται στην περίπτωση που είχες πιει ένα ποτηράκι παραπάνω και ξυπνώντας με δυόμισι τσιμεντόλιθους στο κεφάλι, δεν ξέρεις πού είσαι; Ρωτάς ή απλά τα μαζεύεις και σέρνεσαι ημίγυμνος μέχρι την εξώπορτα; Πού είσαι; Θυμάσαι πώς βρέθηκες εδώ;
Είδε True Detective; Βλέπει Game of Thrones;
Κάτι πρέπει να πείτε αργά ή γρήγορα. Καλό το σεξ, χαλαροί θεσμοί (και οι δεσμοί) του one night stand, αλλά δεν είσαι και κλέφτης για να το βάλεις στα πόδια. Άλλοι καπνίζουν μετά το σεξ, άλλοι μιλάνε για σειρές και άλλοι κοιμούνται. Ας μείνουμε στο κομμάτι με τις σειρές. Ξέρω ότι αγαπάτε το GoT, ξέρω ότι αγαπήσατε την πρώτη σεζόν True Detective, άρα τι πιο χαλαρωτικό από μια κουβέντα (μαζί της) για τη Σέρσεϊ ή για τον Τίριον ή για τους δράκους της Καλίσι; Τι; Προτιμάτε να ξανακάνετε σεξ; Τς τς τς.
Ήταν συνειδητό αυτό που έκανα;
Ναι, ναι, ξενερώστε όσο θέλετε και εκνευριστείτε που το πηγαίνω όλο αυτό σε ένα πιο σοβαρό επίπεδο. Όταν ηρεμήσετε, ξανασκεφτείτε το. Θέλατε μόνο αυτό; Μια βραδιά σεξ με μια άγνωστη και μετά σπίτια μας; Ή νομίζετε ότι είστε ο John Cusack που μπορεί να βρει ερωτικούς συσχετισμούς ακόμη και σε μια στραβωμένη πινακίδα STOP; Πού το πάτε; Τι κρύβεται/κρύβετε πίσω απ' όλο αυτό; Έ;
Προβληματιστείτε λοιπόν και μοιραστείτε και τις δικές σας ερωτήσεις σχετικά με το one night stand ή για ό,τι μπορούμε να βοηθήσουμε.
oneman
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
ΟΙ ΟΥΝΝΟΙ
Posted: 13 Apr 2014 09:34 AM PDT
Τον 4ον αιώνα εμφανίστηκε το άγνωστον μέχρι τότε στην Ευρώπην βαρβαρικόν φύλον των Ούννων. Οι Ούννοι ήσαν νομάδες της μογγολικής φυλής, προερχόμενοι από τις στέπες της Μογγολίας, οι οποίοι σταδιακά κινούμενοι δυτικά είχαν καταλάβει τον χώρο ανάμεσα από τους ποταμούς Δον και Βόλγα.Διά το πέρασμά τους στην Ευρώπην, ο ιστορικός Ζώσιμος αναφέρει ότι έπεσε στα χέρια του μία γραπτή μαρτυρία, σύμφωνα με την οποίαν κάποια εποχή του αιώνος εκείνου, ο ποταμός Τάναϊς, (σημερινός Ντον), κατέβασε τόσο πολλήν λάσπην, ώστε ο Κιμμέριος Βόσπορος, (σημερινόν στενόν του Κέρτς της Κριμαίας), μετεβλήθη σε στεριά, δίνοντας έτσι την δυνατότητα στους Ούννους να διαβούν από την Ασία στην Ευρώπην. Σημειωτέον ότι δια τους Αρχαίους ο ποταμός Τάναϊς ανεγνωρίζετο ως το φυσικόν ανατολικόν σύνορον της Ευρώπης.
Ο Αλανός ιστορικός Ιορδάνης αναφέρει ότι οι Ούννοι ήσαν μικρόσωμοι με πολύ μικρά μάτια και αποκρουστικοί στην όψιν, επειδή παρεμόρφωναν τα πρόσωπά τους με ουλές από μαχαιριές, τις οποίες έκαναν από την παιδικήν τους ηλικίαν, προκειμένου να αντέχουν στις πληγές. Ίππευαν επιδέξια και περνούσαν τον περισσότερον χρόνον επάνω στα άλογά τους. Λέγεται ότι ημπορούσαν ακόμη και να κοιμούνται τις νύχτες στις ράχες των αλόγων τους. Το φοβερόν όπλον τους ήταν το τόξον, στο οποίον ήσαν πολύ επιδέξιοι και τόξευαν με ευστοχία, ενώ κάλπαζαν. Ήσαν άγριοι και αδίστακτοι απέναντι στους αντιπάλους τους, ακόμη και στους αμάχους Δεν εγνώριζαν να πολεμούν εκ του συστάδην ή να παρατάσσονται σε θέσεις μάχης, αλλά πάντοτε πολεμούσαν έφιπποι με εφόδους και τεχνικές υποχωρήσεις, εξοντώνοντας τους αντιπάλους τους με βέλη.Όταν πέρασαν στην Κριμαίαν, επιτέθηκαν στους Σκύθες και τους εξολόθρευσαν, διώχνοντας όσους επέζησαν πέρα από τον Δούναβιν. Με αρχηγό τον Ρουγίλαν, υπέταξαν το 375 τις φυλές των Οστρογότθων και των Βησιγότθων και εγκατεστάθησαν στην κοιλάδα του Δουνάβεως.Διωγμένοι από τους Ούννους οι Σκύθες, οι Γότθοι και οι Ταϊφαλοί, μπήκαν στην Θράκην και προξένησαν φοβερές λεηλασίες στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Μακεδονίαν και στην Θεσσαλίαν.Ο Αττίλας, ο οποίος ανέλαβε την αρχηγίαν των Ούννων το έτος 434 μαζί με τον αδελφόν του, εζήτησεν από τον αυτοκράτορα του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους Θεοδόσιον τον Β΄ μεγάλα χρηματικά ποσά διά να μην επιτεθεί στις επαρχίες του Βυζαντίου. Μη βρίσκοντας ανταπόκρισιν στο αίτημά του, ο Αττίλας επέδραμε στις επαρχίες του Βυζαντίου, καταστρέφοντας την Μυσίαν, την Θράκην και την Μακεδονίαν. Ισοπέδωσε 70 πόλεις και ήταν τόσον άγρια και ανηλεής ή συμπεριφορά του, ώστε του εδόθη ο χαρακτηρισμός «η μάστιξ του Θεού». Ελέγετο δε χαρακτηριστικά ότι από όπου περνούσε δεν εφύτρωνε ούτε χορτάρι.Ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος ο Β΄ ηναγκάσθη να υπογράψει συνθήκην με τον Αττίλαν, παραχωρώντας του περιοχές νοτίως του Δουνάβεως και δίδοντας του ένα πολύ μεγάλον ποσόν χρημάτων και έναν ετήσιον χρηματικόν φόρον.Ενθαρρυμένος από την επιτυχίαν του αυτήν ο Αττίλας επέδραμε με δύναμιν 700.000 Ούννων και συμμάχων του προς τα βορειοδυτικά και περνώντας από τα Ρωσικά εδάφη, κατέλαβε την Γερμανίαν και στην επιστροφήν του έφθασε μέχρι την Γαλατίαν.Από εκεί συνέχισε τις φοβερές του επιδρομές, λεηλατώντας περιοχές των βορείων Βαλκανίων της Ιταλίας και της Γαλατίας.Το έτος 445, μετά την δολοφονίαν του αδελφού του, ο Αττίλας έμεινε μόνος αρχηγός των Ούννων και ενέμετο μία τεράστιαν περιοχήν από τον Εύξεινον Πόντον, μέχρι τον ποταμόν Ρήνον, με κέντρον της επικράτειάς του τις Ουγγρικές πεδιάδες .Τελικά το έτος 451, ο στρατηγός των Ρωμαίων Αέτιος αντιμετώπισε τον Αττίλαν και τα στήφη των Ούννων του στα Καταλανικά Πεδία, στην λεγόμενην «μάχην των Εθνών». Οι Ούννοι ηττήθησαν στην μάχην αυτήν και υπέστησαν φοβερές απώλειες. Ο Αττίλας όμως, αν και η δύναμίς του είχε φανερά ελαττωθεί, δεν εδίστασε να επιτεθεί πάλι στην Ιταλίαν και να φθάσει μέχρι τα τείχη του Μιλάνου. Ο θάνατός του όμως το 452 εσήμανε το τέλος της κυριαρχίας των Ούννων, οι οποίοι σταδιακά διελύθησαν και δεν ξαναεμφανίσθησαν ως συγκροτημένη δύναμις.ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΡΟΣΟΣ(ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ)
alfeiospotamos
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του καλού αρχηγού;
Posted: 13 Apr 2014 09:29 AM PDT
Οι διαπροσωπικές σχέσεις σε μια ομάδα ανθρώπων στον εργασιακό ή άλλους τομείς επηρεάζονται όχι μόνο από το είδος της αποστολής ή εργασίας που πρέπει να πραγματοποιήσει η ομάδα αυτή αλλά και από την προσωπικότητα και το παράδειγμα που δίνει αυτός που ηγείται του συγκεκριμένου συνόλου.
Τα άτομα που ηγούνται, οι αρχηγοί δηλαδή, μπορούν να πετύχουν πολλά και να είναι πηγή έμπνευσης στα άτομα που εργάζονται μαζί τους για να πετύχουν περισσότερα εάν είναι ικανοί να παραμερίσουν τις δικές τους επιθυμίες και συμφέροντα για το καλό της ομάδας τους.
Μπορούν να ενδυναμώσουν περισσότερο την αποτελεσματικότητα και τη συνεργασία μεταξύ των μελών της ομάδας τους εάν συμπεριφέρονται στην πράξη και όχι μόνο στη θεωρία, με ίσο και δίκαιο τρόπο έναντι όλων των υφισταμένων τους.
Επιπρόσθετα το να δίνουν την ευκαιρία στα μέλη της ομάδας τους να λαμβάνουν μέρος στη διαδικασία της λήψης αποφάσεων αυξάνει τη θέληση τους για αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ τους για επίτευξη των στόχων που έχουν τοποθετηθεί.
Οι αρχηγοί που έχουν τα χαρακτηριστικά αυτά στην προσωπικότητά τους, επηρεάζουν τα κίνητρα των υφισταμένων τους. Με τον τρόπο αυτό οι υφιστάμενοι, δεν κοιτάζουν μόνο το συμφέρον τους αλλά ταυτόχρονα το συμφέρον του οργανισμού ή της εταιρείας τους.
Η διαφοροποίηση αυτή έχει καθοριστική σημασία για την απόδοση και παραγωγικότητα σε πολλούς τομείς δραστηριοτήτων όπου η ομαδικότητα είναι κλειδί για την επιτυχία.
Ο ηγέτης μιας ομάδας που χρησιμοποιεί την προσωπικότητα και τις χαρισματικές του δεξιότητες για να αυξήσει τα προσωπικά κίνητρα αυτών που εργάζονται μαζί του, έχει καλύτερα αποτελέσματα από αυτόν που χρησιμοποιεί άλλες μεθόδους.Τέτοιες άλλες μέθοδοι είναι για παράδειγμα η απειλή στέρησης προαγωγής σε ανώτερη θέση ή η στέρηση αύξησης των απολαβών των εργαζομένων.
Σε τέτοιες περιπτώσεις οι εργαζόμενοι θα προσπαθήσουν να αντεπεξέλθουν στις απειλές άλλά μόλις ο κίνδυνος περάσει θα μειωθούν τα κίνητρά τους για αυξημένη αποτελεσματικότητα.
Τα συμπεράσματα αυτά προκύπτουν από μια σειρά από κλινικά πειράματα που έκαναν Ολλανδοί επιστήμονες από το πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ. Τα πειράματα έγιναν με ομάδες φοιτητών οι οποίοι έπρεπε να παίρνουν αποφάσεις σε περιπτώσεις, που για σκοπούς των ερευνών ανήκαν σε διάφορα εικονικά σύνολα.
Εξετάζονταν οι αντιδράσεις τους όταν είχαν να κάνουν με διαφορετικές προσωπικότητες προϊστάμενων ή διευθυντών. Ανάλογα με τα κύρια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του διευθυντή ή ηγέτη τους, καταγράφονταν οι αποφάσεις τους αναφορικά με τον τρόπο συνεργασίας μεταξύ τους και τα κίνητρα για την επίτευξη των στόχων που είχαν τοποθετηθεί.
Συνοπτικά φάνηκε ότι οι χαρισματικές προσωπικότητες των αρχηγών που μπορούν να εμπνέουν, αυτοί που μπορούν να παραμερίσουν το προσωπικό τους συμφέρον για το κοινό καλό και αυτοί που δίνουν την ευκαιρία στους υφιστάμενους τους να λαμβάνουν μέρος στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, είχαν τα καλύτερα αποτελέσματα όσον αφορά τη συνεργασία μεταξύ των μελών της ομάδας ή του συνόλου που ηγούνταν και την αύξηση των προσωπικών κινήτρων των υφισταμένων τους για επίτευξη των στόχων που τέθηκαν.
Τα συμπεράσματα αυτά είναι κατά τη γνώμη μας σημαντικά διότι μπορούν να εφαρμοστούν και να βοηθήσουν σε μικρά σύνολα ή ομάδες εργασίας, σε εταιρείες και επιχειρήσεις άλλά και σε μεγάλους διεθνείς οργανισμούς.
Επίσης δείχνουν το σωστό δρόμο και για αυτούς που καλούνται να ηγηθούν της κοινωνίας και να αναλάβουν την επίλυση σοβαρότατων προβλημάτων που μαστίζουν το σύγχρονο άνθρωπο.
medlook
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Μόλις έμαθα ότι έχω καρκίνο, ζήτησα διαζύγιο ...
Posted: 13 Apr 2014 09:04 AM PDT
Τον Ιανουάριο του 2012 διαγνώστηκα με καρκίνο και αμέσως μόλις μου το ανακοίνωσε ο γιατρός, πήγα στο σπίτι, ζήτησα διαζύγιο από τον αλκοολικό συζυγό μου και αμέσως την επόμενη μέρα μετακόμισα σε άλλη περιοχή. Η ζωή που ήξερα κάποτε, διαλύθηκε μέσα σε μια στιγμή. Πρίν τη διάγνωση, όλες μου οι προτεραιότητες στη ζωή ήταν λάθος.
Περνούσα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου κάνοντας εντελώς ασήμαντα πράγματα και είναι εκπληκτικό πώς άλλαξε αυτό, αμέσως μόλις, μου βρήκαν καρκίνο.
Καταρχάς, σταμάτησα να φοβάμαι. Εκτός από τον καρκίνο φυσικά, σταμάτησα να φοβάμαι οτιδήποτε άλλο. Μέσα στις χημειοθεραπείες και στα ψυχολογικά μου λόγω της ασθένειας, περνούσα ένα φρικτό διαζύγιο.
Παρ' όλο που έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε, τα «δράματα» του πρώην άντρα μου δεν σταμάτησε.
Η διαφορά είναι ότι πλέον, δεν δίνω δεκάρα!
Κατά δεύτερον, περνάω τη μέρα μου με ανθρώπους που πραγματικά θέλω. Εάν με καλέσουν και δεν θέλω να πάω κάπου, απλά δεν πάω.
Δεν χρειάζεται να πιέζω τον εαυτό μου να βλέπει ανθρώπους που δεν θέλει και να χαμογελάει σε άτομα που επίσης δεν θέλει, επειδή το θέλει ο σύζυγος, ο Χ ή ο Ψ.
Προτεραιότητα έχουν τα παιδιά μου, ύστερα εγώ και μετά ακολουθούν τα υπόλοιπα.
Μετά τη διάγνωση και το διαζύγιο, έμαθα να συγχωρώ. Πρώτα τα πεθερικά μου, που μόλις χώρισα με τον γιό τους, είπαν για μένα τα ακατανόμαστα. Και έπρεπε να τους συγχωρήσω διότι εμένα έχουν πάψει να είναι τα πεθερικά μου, παραμένουν όμως οι παππούδες των κοριτσιών και δεν θέλω να τις στερήσω τη παρουσία τους.
Επίσης, δεν νιώθω πια την ανάγκη να είμαι τέλεια. Κοιτάζοντας πίσω βλέπω έναν υστερικό εαυτό που πάσχιζε να είναι η τέλεια μαμά, η τέλεια υπάλληλος και η τέλεια σύζυγος. Δεν άφηνα κανέναν να δεί πόσο πονούσα που ο άντρας μου ήταν αλκοολικός, αντιθέτως το έκρυβα και βοηθούσα και εκείνον να το κρύβει. Σήμερα ζω τη ζωή μου με αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια.
Έχασα όλα μου τα μαλλιά απ ' τις χημειοθεραπείες και αυτό άλλαξε τελείως τον κόσμο μου.
Τα μαλλιά μου επανήλθαν αλλά εγώ δεν επανήλθα ποτέ.
Ο άνθρωπος που προσπαθούσε να είναι κάτι άλλο για να αρέσει στους γύρω του, αυτός ο ίδιος που δικαιολογούσε την ενδοοικογενειακή βία, πέθανε για να ξαναγεννηθεί.
Έμαθα να αγαπώ διαφορετικά, να αγαπώ χωρίς να περιμένω από τους άλλους.
Έμαθα να είμαι ευγνώμων για τις μικρές στιγμές, για μια βόλτα στο πάρκο με τα παιδιά μου, για μια γιορτή με φίλους, για έναν καφέ με φίλες, για τη δουλειά μου, για το γεγονός ότι ξυπνάω κάθε πρωί και είμαι εκεί για τα παιδιά μου.
Έφτασα στο θάνατο και γύρισα πίσω.
Κι όταν γύρισα πίσω κατάλαβα πως δεν είναι ο καρκίνος που προκαλεί τον θάνατο στους ανθρώπους, αλλά ο "θάνατος" των ανθρώπων που προκαλεί τον καρκίνο.
Εγώ τον έβγαλα από τη ζωή μου. Εσύ;
Πηγή: huffingtonpost.com singleparent.gr
o-klooun
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Γιατί «κοκορευόμαστε» για τις ερωτικές μας επιδόσεις; Άνδρες και γυναίκες !!
Posted: 13 Apr 2014 09:00 AM PDT
Άνδρες και γυναίκες, τα «λέμε» για την πιο intimate στιγμή μαςΣυνήθως στις ανδροπαρέες ακούγονται οι πιο εξωφρενικές από άποψη πραγματικότητας ιστορίες σχετικά με τις σεξουαλικές επιδόσεις. Δεν διστάζουν να περιγράψουν με γαργαλιστικές και πιπεράτες λεπτομέρειες τις ερωτικές τους συνευρέσεις ενώ λένε άσεμνα και σόκιν αστεία. Πλέον την ίδια τακτική από ότι φαίνεται ακολουθούν και οι γυναίκες σε μια προσπάθεια να κλέψουν τις εντυπώσεις.
Όπως γράφει το iatropedia.gr, ψυχολόγοι και σεξολόγοι που εξέτασαν το θέμα, διαπίστωσαν ότι ο κάθε άνθρωπος, άνδρας και γυναίκα, έχει την έμφυτη ανάγκη να γίνει μέρος ενός ευρύτερου συστήματος, να γίνει αποδεκτός από μια μικρή κοινωνία, όπως είναι η παρέα και οι φίλοι του. Όταν η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από το σεξ, τα ψέμματα έχουν την τιμητική τους προκειμένου οι άνθρωποι αυτοί να δείξουν ότι δεν υστερούν σε τίποτε από τους άλλους (που και οι άλλοι έχουν πει με τη σειρά τους ψέμματα και πάει λέγοντας).Ο επικεφαλής της έρευνας, καθηγητής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Οχάιο, Τέρυ Φίσερ, αναφέρει τι ακριβώς συμβαίνει: «Υπάρχει κάτι το μοναδικό στη σεξουαλικότητα που οδηγεί τους ανθρώπους να ενδιαφέρονται τόσο πολύ ώστε να ταιριάζουν με τα στερεότυπα του φύλου τους.Η σεξουαλικότητα φαίνεται να είναι ένας τομέας όπου όλοι οι άνθρωποι αισθάνονται κάποιου είδους ανησυχία αν δεν πληρούν τα στερεότυπα που ισχύουν για έναν τυπικό άνδρα ή μια τυπική γυναίκα».Και συνεχίζει:''Οι άνδρες λένε ψέμματα για το σεξ και τις επιδόσεις τους, γιατί πρέπει να διατηρήσουν την εικόνα του άνδρα. Του αρσενικού που ζευγαρώνει συνέχεια, που είναι σκληρός, που έχει μεγάλα προσόντα που, που, που... Αλλά το ίδιο κάνουν και οι γυναίκες προκειμένου τα στερεότυπα τους να ταιριάζουν με τις υπόλοιπες''. Στη μελέτη του πανεπιστημίου, εξετάστηκαν 300 άνδρες και γυναίκες.Οι επιστήμονες διαπίστωσαν πως όταν οι ερωτήσεις στο ερωτηματολόγιο αφορούσαν καθημερινές δραστηριότητες (πχ: καπνίζετε; πηγαίνετε γυμναστήριο; τι δουλειά κάνετε; δουλεύετε πολύ), άνδρες και γυναίκες απαντούσαν δίχως άγχος και πάντα έλεγαν την αλήθεια. Όταν όμως οι ερωτήσεις αφορούσαν σεξουαλικό θέμα (επιδόσεις, αριθμό ερωτικών συντρόφων κ.α), τότε και τα δυο φύλλα απαντούσαν σαν πρωταγωνιστές σε ερωτικές ταινίες. Ταυτόχρονα ανέβαιναν οι παλμοί τους διότι το θέμα του άγχωνε.eirinika
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Γιατί δεν αυξάνονται οι δωρητές οργάνων;
Posted: 13 Apr 2014 08:39 AM PDT
Έρευνα Αμερικανών επιστημόνων αποκαλύπτει ότι παρά το γεγονός πως στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι υποστηρίζουν έντονα την αρχή της δωρεάς οργάνων, εντούτοις λιγότεροι από τους μισούς που είναι υπέρ φτάνουν τελικά να εγγραφούν στους σχετικούς καταλόγους.
Επικεφαλής της έρευνας ήταν ο δρ. Jason T. Spiegel από το πανεπιστήμιο Claremont Graduate και τα αποτελέσματα που εκείνος και η ομάδα του κατέληξαν δημοσιεύθηκαν στην τελευταία έκθεση της Αμερικανικής Ψυχολογικής Ένωσης (American Psychological Association APA).
Μια δημοσκόπηση του 2005 είχε αποκαλύψει ότι το 95% των Αμερικανών είναι υπέρ της δωρεάς οργάνων, αλλά μόλις το 40% από αυτούς είναι στις λίστες των δωρητών.
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι αυτό που επηρεάζει περισσότερο ένα άτομο για να κάνει πράξη την θεωρητική του στάση απέναντι στην δωρεά οργάνων, είναι το πόσο νιώθει ότι συνεισφέρει προσωπικά στον σκοπό και όχι το αν συμμετέχει σε κάτι πιο γενικό για τον στόχο του σκοπού αυτού.
Το πόσο νιώθει ότι συνεισφέρει ο ίδιος προσωπικά λέγεται «ειδική στάση αντιμετώπισης» και το πόσο νιώθει ότι είναι μέρος μιας γενικότερης τάσης λέγεται «γενική στάση αντιμετώπισης».
Οι ερευνητές έκαναν δύο πειράματα με τη συμμετοχή συνολικά 516 ατόμων, από τους οποίους κανένας δεν ήταν δωρητής οργάνων. Το πρώτο γκρουπ είχε 358 άτομα που συμμετείχαν σε διαδικτυακή επισκόπηση και το δεύτερο γκρουπ είχε 158 φοιτητές κολεγίου που συμμετείχαν γραπτώς στην έρευνα.
Στα άτομα του πρώτου γκρουπ η «ειδική στάση αντιμετώπισης» έδειξε να τα επηρεάζει υπέρ τις καταχώρισής τους ως δωρητές οργάνων κατά 75% περισσότερο συγκριτικά με την «γενική στάση αντιμετώπισης» (17% έναντι 10%).
Στο δεύτερο γκρουπ η ίδια σύγκριση εκτοξεύτηκε στο 150% με την «ειδική στάση αντιμετώπισης» να επηρεάζει τους φοιτητές κατά 42,6% έναντι 18,5% που τους επηρέασε η «γενική στάση αντιμετώπισης».
Συμπερασματικά η έρευνα διαπίστωσε ότι δεν είναι αρκετό να νιώθει ο υποψήφιος δωρητής οργάνων ότι κάνει κάτι καλό, αλλά να ξέρει ότι εκείνος προσωπικά θα λάβει την γενικότερη αναγνώριση των άλλων ανθρώπων ότι κάνει κάτι σημαντικό. Συμπεριφέρονται δηλαδή εγωιστικά σε έναν σκοπό που είναι το ακριβώς αντίθετο!
onmedΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Το 2014 το πρώτο πείραμα αντιστροφής του γήρατος στον άνθρωπο
Posted: 13 Apr 2014 08:35 AM PDT
Έτοιμο για δοκιμές σε ανθρώπους πείραμα κατά της γήρανσης, υποστηρίζουν οι επιστήμονες. Προηγήθηκαν, με εντυπωσιακά αποτελέσματα, στα ποντίκια..Έτοιμο για δοκιμές σε ανθρώπους πείραμα κατά της γήρανσης, υποστηρίζουν οι Αυστραλοί και Αμερικανοί επιστήμονες που ελπίζουν ότι ένας παράγοντας που αντιστρέφει τους ...κύριους δείκτες της γήρανσης σε δοκιμές σε ποντίκια μπορεί να δοκιμασθεί στον άνθρωπο ήδη από τον επόμενο χρόνο, σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας Guardian.
Κατά την έρευνα η οποία πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και της Νέας Νότιας Ουαλίας, ανακαλύφθηκε ένας τρόπος αποκατάστασης της αποτελεσματικής λειτουργίας των κυττάρων, αντιστρέφοντας πλήρως τη διαδικασία της γήρανσης των μυών.
Ποντίκια ηλικίας δύο ετών έλαβαν μία χημική ουσία επί διάστημα μίας εβδομάδας με αποτέλεσμα την επιστροφή των κύριων δεικτών της γήρανσης στα επίπεδα της ηλικίας έξι μηνών στα ποντίκια. Οι επιστήμονες δηλώνουν ότι αυτό είναι ισοδύναμο με το να κάνει κανείς έναν 60χρονο να αισθάνεται σαν 20χρονος.
Οι ερευνητές ελπίζουν ότι οι δοκιμές σε ανθρώπους θα μπορέσουν να ξεκινήσουν τον επόμενο χρόνο και οι επιστήμονες θα επικεντρωθούν στη διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο η θεωρία της αντιστροφής της διαδικασίας γήρανσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην θεραπεία νόσων όπως ο καρκίνος, η άνοια και ο διαβήτης.
Η έρευνα εστιάσθηκε σε ένα οργανίδιο των κυττάρων, τα μιτοχόνδρια, που παράγουν ενέργεια. Με το πέρασμα του χρόνου, η επικοινωνία ανάμεσα στα μιτοχόνδρια και στον πυρήνα του κυττάρου ατονεί, γεγονός που οδηγεί στη γήρανση.
Οι ερευνητές διοχέτευσαν ένα ένζυμο που ονομάζεται νικοτιναμιδο-αδενινο-δινουκλεοτίδιο NAD, τα επίπεδα του οποίου μειώνονται με την αύξηση της ηλικίας μας. Η προσθήκη αυτής της ουσίας είναι που αντέστρεψε τη διαδικιασία γήρανσης στα ποντίκια του εργαστηρίου.
"Διαπιστώσαμε ότι η διαδικασία της γήρανσης μοιάζει με αυτό που συμβαίνει στα παντρεμένα ζευγάρια: όταν είναι νέοι, επικοινωνούν ικανοποιητικά, αλλά με το πέρασμα του χρόνου και με την μακροχρόνια συμβίωση, η επικοινωνία καταρρέει», δηλώνει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλλίας Ντέιβιντ Σινκλέρ, εκ των συγγραφέων της έρευνας, ο οποίος εργάζεται για την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. «Και ακριβώς όπως συμβαίνει στα ζευγάρια, η αποκατάσταση της επικοινωνίας έλυσε το πρόβλημα».
Ο δρ. Νάιτζελ Τέρνερ, ερευνητής του πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας και επίσης συγγραφέας της έρευνας, δήλωσε ότι ο ρυθμός της αντιστροφής της διαδικασίας γήρανσης στα ινδικά χοιρίδια ήταν «εξαιρετικά ταχύς».
Ο Τέρνερ τονίζει ότι το «μαγικό χάπι» που θα αντιστρέφει τη διαδικασία της γήρανσης είναι πολλά χρόνια μακριά, εν μέρει εξαιτίας του υψηλού κόστους της ουσίας, που θα έφθανε τα 50.000 δολάρια ημερησίως για έναν άνθρωπο.
Ομως, σύμφωνα με τον ίδιο, « τώρα που κατανοούμε τη διαδρομή, μπορούμε να αναζητήσουμε και άλλους τρόπους αποκατάστασης της επικοινωννίας (στο εσωτερικό των κυττάρων) και αντιστροφής της διαδικασίας γήρανσης. «Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι σκοπός της έρευνας για την αντιγήρανση είναι να παρατείνει τη ζωή των ανθρώπων μέχρι τα 200 χρόνια, αλλά ο πραγματικός στόχος είναι να βοηθήσει τους ανθρώπους να είναι πιο υγιείς σε μεγάλη ηλικία».
"Γνωρίζουμε ότι η επικοινωνία αυτή εντός των κυττάρων καταρρέει σε ασθένειες όπως η άνοια, ο καρκίνος και ο διαβήτης τύπου 2. Αυτή η έρευνα επικεντρώθηκε στους μυς, αλλά θα μπορούσε να αφορά πολλά όργανα και να οδηγήσει στην πρόληψη αυτών των ασθενειών», δηλώνει ο δρ. Νάιτζελ Τέρνερ.
Το αν αυτό σημαίνει ότι θα ζούμε όλοι μέχρι τα 150, δεν το ξέρω, αλλά το σημαντικό είναι ότι δεν θα περνούμε τα τελευταία 20 έως 30 χρόνια της ζωής με κακή υγεία»
Κώστας Παπαδόπουλος
greveniotis
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
O άνθρωπος «Χαμαιλέων»…
Posted: 13 Apr 2014 08:30 AM PDT
O άνθρωπος «Χαμαιλέων», είναι ένα πλάσμα αινιγματικό. Κανείς δε γνωρίζει το αληθινό, αποκρουστικό του πρόσωπο, όμως όλοι έχουν αντιληφθεί κάποιες από τις πολλές μορφές που χρησιμοποιεί για να παρουσιάζεται στο κοινό. Ο άνθρωπος «Χαμαιλέων», είναι πραγματικά ο μαιτρ της παραλλαγής και της μεταμφίεσης. Είναι ασυναγώνιστος σε αυτό που κάνει και το κάνει καλύτερα από τον καθένα.Κατά αρχήν, ο άνθρωπος «Χαμαιλέων» είναι υπαρκτός. Μόνο οι χιλιάδες μορφές του είναι πλασματικές, σαν τα κοστούμια και τις μάσκες των θεατρίνων που κρέμονται στο βεστιάριο. Ανάλογα με τις ανάγκες του ρόλου, διαλέγει τη μάσκα και το κοστούμι που ταιριάζει στην κάθε περίσταση. Το ρεπερτόριο των ρόλων του είναι πολύ μεγάλο. Περιλαμβάνει ρόλους κλασικούς και μοντέρνους. Παίζει εξίσου καλά στην κωμωδία, όπως και στο δράμα. Είναιπαντού και πάντα έτοιμος να δώσει ρεσιτάλ ερμηνείας. Δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί, πως κάτω από τη μάσκα του κρύβονται οι φολίδες ενός ερπετού. Η αλήθεια είναι, πως ακόμη και όταν λέει αλήθεια, το κάνει για να πει ένα μεγάλο ψέμα.Ο άνθρωπος «Χαμαιλέων», προτιμά τους μεγάλους ρόλους, τους πρωταγωνιστικούς. Έχει τη διαστροφή να χαίρεται τόσο περισσότερο, όσο περισσότεροι είναι αυτοί που έχουν πέσει θύματα της παραπλάνησης του. Σαν τον θεατρίνο, αισθάνεται πιο ταλαντούχος, όταν βλέπει γεμάτη την πλατεία από τους ανύποπτους θεατές του. Για το λόγο αυτό, ο άνθρωπος «Χαμαιλέων» προτιμά συνήθως ρόλους πολιτικούς και κοινωνικούς. Εξυπακούεται, πως η σχέση με τη συνείδηση του είναι ανύπαρκτη. Αυτή μετατράπηκε σε ψυχρή αίσθηση ερπετού, όταν ο ίδιος αποφάσισε να ακολουθήσει την φύση του και να γίνει Χαμαιλέων. Αυτό, μας λέει καθαρά, ότι ο Χαμαιλέων γεννιέται, δε γίνεται. Ή το έχει ή δεν το έχει. Απλά, έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή του που το ανακαλύπτει και όπως όλα τα έμβια πλάσματα ακολουθεί την έξη και τις συνήθειες της ιδιαίτερης φύσης του. Τότε, σαν τον λυκάνθρωπο τις τρίχες, εμφανίζει και αυτός τις πρώτες φολίδες του είδους του.Ο άνθρωπος «Χαμαιλέων», έχει την φοβερή ικανότητα να ανιχνεύει τους πόθους και τις ανάγκες των ανθρώπων και της περίστασης. Για αυτό, είναι πάντα έτοιμος, να προσφέρει δήθεν αυτά που τους λείπουν. Έτσι, καταφέρνει πάντα να είναι επίκαιρος, φορώντας το κοστούμι και τη μάσκα που απαιτούν οι περιστάσεις. Το χρώμα του, αν και πάντα ταιριάζει στο περιβάλλον στο οποίο κινείται και απευθύνεται, δεν είναι όμως αρκετό στο να αποκαλύψει την αληθινή του ταυτότητα. Ο άνθρωπος «Χαμαιλέων», χρησιμοποιεί όλα τα χρώματα και όλες τις παραλλαγές τους. Του αρέσουν το μπλε, το γαλάζιο, το πράσινο, το ροζ, το κόκκινο, το μαύρο, σε όλες τις πιθανές και απίθανες αποχρώσεις, ακόμη και σε συνδυασμούς χρωμάτων. Δεν έχει πρόβλημα. Όλα του αρέσουν και όλα του ταιριάζουν. Το χειρότερο για εκείνον είναι να τον αποκαλύψουν. Ωστόσο, ακόμη και τότε, φοράει γρήγορα το κοστούμι και τη μάσκα του αθώου και διαμαρτύρεται σε όλους τους τόνους ότι δεν είναι ένοχος. «Κάποιοι απεργάζονται την πολιτική μου εξόντωση», είναι η δικαιολογία, που χρησιμοποιεί συνήθως.Ο άνθρωπος «Χαμαιλέων», έχει πάντα δύο σκοπούς. Ο ένας, ο φανερός, είναι προς εξωτερική κατανάλωση. Ο άλλος, ο κρυφός και αληθινός, είναι ο προσωπικός του σκοπός. Άλλωστε, για αυτόν τα κάνει όλα. Το πρωί μιλά κανείς με έναν πράσινο Χαμαιλέοντα και μέχρι το βράδυ αυτός έχει γίνει μπλε. Ένα άλλο του όνομα είναι ο «κωλοτούμπας», καθώς γυρίζει γύρω από το κλαδί. Η μόνη λύση και σωτηρία, είναι να τον καταλάβει κανείς από την αρχή, πριν μπλέξει στα τεχνάσματα των παραλλαγών του. Ο μόνος τρόπος για να καταλάβει κανείς τον άνθρωπο «Χαμαιλέων», είναι να τον τραβήξει στο φως της αλήθειας. Αν δε, είναι πολιτικός, να τον περάσει από τη βάσανο των Εκλογών. Εκεί, η μάσκα με το επίπλαστο δέρμα του, αδυνατεί να παράγει τις χρωστικές της ουσίες, που είναι απαραίτητες για την παραλλαγή. Τότε, σαν ξεπλυμένος, με τα χρώματα να τρέχουν, αποκαλύπτει αθέλητα το αληθινό πρόσωπο του ερπετού. Αυτός είναι ο λόγος, που ο άνθρωπος «Χαμαιλέων» προτιμά το ημίφως των προσχημάτων και των ανέξοδων ψευδαισθήσεων, όπως ακριβώς και η μεγάλη σε ηλικία πόρνη προτιμά την κολακεία του μισοσκόταδου.Όπως σε όλα τα γένη, έτσι και οι άνθρωποι «Χαμαιλέοντες», προσαρμόζονται στο οικοσύστημα τους. Υπάρχουν μικροί και μεγάλοι άνθρωποι «Χαμαιλέοντες» μέσα στο δάσος της κοινωνίας. Ο δικός μου άνθρωπος «Χαμαιλέων», του οποίου το ολόσωμο πορτραίτο παρουσιάζω εδώ, είναι παγκόσμιας εμβέλειας. Βρίσκεται πάντα στο παρασκήνιο των διεθνών εξελίξεων, πίσω από τις κουρτίνες, και σαν άλλος βιρτουόζος κινεί τα σχοινιά των πολιτικών του μαριονέτων. Έχει την φωτεινή εικόνα ανθρώπου, που ενδιαφέρεται για την ανθρωπότητα. Τόσο πολύ, που έχει την διάθεση να την βάζει να τρέχει μάταια, δίχως σκοπό, μέσα σε έναν πειραματικό τροχό παραγωγής και εκμετάλλευσης, τόκων και επιτοκίων. Όπως τα ποντίκια, που φέρνουν συνεχώς γύρο τρέχοντας πάνω στην ρόδα της αιχμαλωσίας τους.Αυτός, ο παγκόσμιος άνθρωπος «Χαμαιλέων», διαβάζει τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι και σχεδιάζει πάνω στον χάρτη τα όρια της κυριαρχίας του. Όπου η πειθώ δεν πείθει, έχει τα μέσα για να το πράξει, με πυραύλους και χρήμα. Στον κάλαθο των αχρήστων έχει πεταμένα παλαιότερα σχέδια του από άλλες περιστάσεις. «Χαμαιλεόντιες» θεωρίες και ιδεολογίες, σημαίες και σύμβολα. Το βεστιάριο του περιέχει διάφορες μάσκες και ευφάνταστες ιδεολογικές παραλλαγές. Το κοινό του είναι όλος ο κόσμος και η περίσταση απαιτεί ένα πρόσωπο σοβαρό, φιλικό και ανθρωπισμό γεμάτο. Αυτός, έχει όλα τα εχέγγυα να είναι ο μέγας διδάσκαλος των επί γης Χαμαιλεόντων. Προβάλλει ως διαφωτιστής και ανθρωπιστής, είναι χρηματιστής, είναι καπιταλιστής και είναι ορθολογικά σκεπτόμενος το δικό του, βεβαίως, και μόνο συμφέρον. Είναι ο άνθρωπος «Χαμαιλέων» της Νέας Τάξης του 21ου αιώνα.Κοιτάξτε τον τώρα, τη στιγμή της μεταμόρφωσης του.Δεν τον είδατε, δεν τον γνωρίζετε, αλλά αυτός σας ξέρει.
psixologikosfaros
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑΖΕ ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ
Posted: 13 Apr 2014 08:21 AM PDT
«Λάζαρε, δεύρο έξω». Έτσι, λένε, είπε ο Χριστός στον Λάζαρο κι αυτός αναστήθηκε. Παραμύθια. Ο Ιησούς ήταν σοβαρός και δεν μπορούσε να το πει αυτό. Γιατί να τον ξαναφέρει στη ζωή τον Λάζαρο; Φοβάμαι ότι θα μου βγει σεντόνι το πράμα. Κι έχουμε πει να τα κόψουμε τα σενδόνια. Μη ξαναγυρίζουμε στα παληά. Έτσι έχουμε πει. Πώς πρέπει καμμιά φορά μονάχα να ρίχνω κανένα πειραϊκής πατραϊκής, όμως.Σάββατο του Λαζάρου ήταν το χθεσινό και αυτή η γιορτή, λέει, έχει ξεχωριστή σημασία, διότι τυχερός ο Λάζαρος ενώ κατέβηκε στον Άδη, εκεί στον κάτω κόσμο, ξαναγύρισε στη γη. Αν ήξερε πόσο τυχερός ήταν ο Λάζαρος, τότε στην προηγούμενη ζωή του θα είχε γίνει τζογαδόρος, στον ιππόδρομο θα πήγαινε ή, στο καζίνο. Ο άνθρωπος, όμως, ούτε ξυστό αγόραζε, ούτε λότο έπαιζε.Κι όταν αναστήθηκε ο Λάζαρος δεν ξαναβρήκε το χαμόγελό του. Πάντα σκυθρωπός ήταν και μελαγχολικός. Έζησε, πέθανε, αναστήθηκε και ξανάζησε μια μαύρη ζωή. Γιατί; Επειδή ήθελε να μείνει στον κάτω κόσμο και θύμωσε που τον ξανάφερε στη ζωή ο Χριστός; Ίσως σκεπτόταν τι τον περιμένει όταν θα ξαναγύριζε στη μετά θάνατο ζωή.
Που να ξέρεις; Δεν μπορείς να ξέρεις. Μόνο αν έχεις κάνει το ίδιο ταξίδι, από την ζωή στο θάνατο και μετά από το θάνατο στη ζωή, μπορείς να το ξέρεις και να το πεις σ' άλλους. Κι αν οι άλλοι μασήσουν ότι τους λες την αλήθεια.Πεθαίνω εγώ για παράδειγμα, ανασταίνομαι και έρχομαι και σου λέω αυτό κι αυτό συμβαίνει στην άλλη ζωή. Θα μασήσεις εσύ ή, θα νομίζεις ότι σου λέω παραμύθι. Πρόβλημα.Δεν υπάρχει καμμιά ανάσταση Λαζάρου. Αποδυτηριάκιας μιλάει. Ένα παραμυθένιο θαύμα είναι κι αυτό το έκανε όχι ο πραγματικός Χριστός αλλά ο άλλος Χριστός. Διότι ήταν δυο οι Χριστοί. Πιάσαμε αφετηρία. Άντε τώρα να ξετυλίξω το κουβάρι και όπου βγει. Για να ψήσουν τον κόσμο οι εβραίοι ότι αυτός ήταν ο αληθινός μεσίας, ο Μπαρ Α Μπα, ο Βαραβάς όπως τον μάθατε, έπρεπε να του στήσουν και ορισμένα θαύματα. Έτσι γίνεται. Δεν φτιάχνεται Θεός χωρίς θαύματα. Ο άλλος από κάτω, ο χλέμπας, θέλει να δει θαύμα για να σε ακολουθήσει. Τι σκατά θεός είσαι, σου λέει, αν δεν μπορείς να κάνεις καλά έναν στραβό, έναν παράλυτο;Πήρε χαμπάρι; Οι εβραίοι δεν γουστάρανε τον Ιησού τον Ναζωραίο και δεν θέλανε να μπει αυτός στο κόλπο. Ήθελαν τον αληταρά τον Μπαρ Α Μπα, τον Βαραβά όπως σας τον είπαν.Ανοίγουμε πληγές τώρα. Τι να κάνουμε, όμως. Βεβαίως και οι εβραίοι δεν γούσταραν τον Χριστούλη, ο οποίος στο κάτω κάτω δεν ήταν και δικός τους. Άλλο παραμύθι αυτό, πως ο Χριστός ήταν εβραιόπουλο. Από πού κι ως που; Γιος Έλληνα ήταν και γιος της Μαρίας, που ήταν Αραμαία την καταγωγή. Οι αραμαίοι ήταν μια φυλή των φιλισταίων, που κρατούσαν από Κρήτη, και οι οποίοι αραμαίοι είχαν αλλαξοπιστήσει και προσκύνησαν τον Ιεχωβά των εβραίων για να μην τους κυνηγάνε. Τέλος πάντων, μη ξεφεύγουμε πολύ, διότι αυτές οι ιστορίες δεν έχουν τελειωμό και προς πλάτος και προς βάθος. Ο Χριστός ήλθε σαν άλλος Διόνυσος. Πολλές φορές, άλλωστε, ο Διόνυσος είχε ξανάρθει στη ζωή με διάφορες μορφές και διαφορετικά ονόματα. Και πάντα είχε κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες. Όπως ο Χριστός που είχε ταλέντο να σε θεραπεύει. Και σήμερα, άλλωστε, υπάρχουν άνθρωποι με υπερβατικές ιδιότητες. Σε ακουμπάνε και σε ενεργοποιούν εκεί που έχεις πρόβλημα.Λοιπόν, πως θα γίνει; Από τη μια ο Ιησούς θα κάνει θαύματα και από την άλλη ο Μπαρ Α Μπα θα ξύνει πατσές; Δεν πάει έτσι η δουλειά. Γι' αυτό έστησαν το παραμύθι της ανάστασης του Λαζάρου. Είπαμε. Για τους εβραίους αντιστασιακούς της ρωμαϊκής κατοχής ο αρχηγός του αγώνα τους ήταν ο Μπαρ Α Μπα, ο Βαραβάς. Κι' αυτόν, τον Βαραβά, υποδέχθηκαν μετά βαΐων και κλάδων στην Ιερουσαλήμ.Και στήσανε το παραμύθι του Λαζάρου. Τον βάλανε μέσα στον τάφο, φέρανε και καμμιά δεκαριά περίεργους και τον κλαψουρίζανε και μετά, βέβαια, τον βγάλανε έξω ζωντανό, διότι ο κόσμος έπρεπε να πειστεί πως ο γίγαντας ο Μπαρ Α Μπα δεν ήταν μόνον μάγκας και νταής και το έλεγε η ψυχή του, αλλά και ο μεσίας που περιμένανε, ο εκλεκτός γιος του Γιαχβέ, που έστειλε το παλληκάρι για να σώσει τον βασανισμένο λαό του Ισραήλ.Κι αυτός ο Μπαρ Α Μπα, ο Βαραβάς, ήταν που έκανε τον τσαμπουκά στο ναό του Σολομώντα. Ποιος Χριστός; Δεν ασχολήθηκε με τέτοιους τραμπουκισμούς ο Ιησούς. Διότι είπαμε. Ο γιος της Μαρίας ήταν πολύ σοβαρή ιστορία. Ούτε ο Μελισσανίδης ήταν ο Ιησούς να μπει στα αποδυτήρια των διαιτητών και να τα κάνει μπάχαλο διότι δεν του δώσανε πέναλτυ. Ο Μπαρ Α Μπα, βέβαια, για άλλο λόγο μπήκε στο ναό.Για να αρπάξει το χρυσάφι μπήκε μέσα στο ναό του Σολομώντα ο Μπαρ Α Μπα. Να 'μαστε και σοβαροί. Δεν μπουκάρησε μέσα στο ναό διότι, λέει, τον οίκο του πατέρα του, του θεού, τον έκαναν οίκο εμπορίου οι μανάβηδες και οι μπακάληδες. Ελάτε, ρε. Ο Μπαρ Α Μπα αυτούς τους έβλεπε σαν τους ρωσοπόντιους που στήνουν πάγκο στις λαϊκές αγορές. Τι τον περάσατε τον άνθρωπο; Αδιάφορο του ήταν αν πουλάγανε ψάρια και κουνουπίδια και κατσαβίδια στο ναό του θεού. Αυτός ενδιαφερόταν για το μάνεϋ, το χρήμα. Πως θα προκύψει το λαϊκό κίνημα του Μπαρ Α Μπα χωρίς λεφτά; Όλους τους Κοσκωτάδες της εποχής τους έλεγχε το ιερατείο. Πρώτα θα γινόταν κυβέρνηση ο Μπαρ, όπως ο Παπανδρέου και μετά θα ερχόντουσαν να του τα ακουμπήσουν. Γι' αυτό και έπεσε λεπίδι άγριο όταν έγινε η μπούκα στο ναό. Αίμα ατελείωτο χύθηκε. Διότι είπαμε. Ο Βαραβάς όρμησε για να τα αρπάξει χοντρά. Όλο το χρυσάφι που μάζευαν οι κατακτητές Ρωμαίοι από το τότε Ισραήλ αλλά και τις γύρω περιοχές το έκρυβαν μέσα στο ναό του Σολωμόντα. Αλλά και η πλουτοκρατία των εβραίων που είχε συμβιβαστεί με την Ρώμη χρησιμοποιούσε το ναό ως θησαυροφυλάκιο.Μπήκαμε σ' άσχημο λούκι. Πρέπει, όμως, να τα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ναι, μεν, αλλά Πως θα γίνει; Η ιστορία του Λαζάρου που αναστήθηκε είναι μια ιστορία της πλάκας. Αλλού είναι το ψητό. Και τον Χριστό τον πήγαινε στη δίκη για άλλα πράγματα κι όχι αυτά που λένε. Είπαμε. Ο Χριστός ήταν πολύ σοβαρή ιστορία. Επικίνδυνη ιστορία για τον εβραϊσμό. Αν, δηλαδή, επιβληθεί ο Μπαρ Α Μπα δεν έχουμε πρόβλημα. Ο άλλος, ο Ιησούς, είναι το αγγούρι που θα μας αλλάξει τα πετρέλαια. Διότι ο Χριστός βγαίνει και λέει άλλα πράγματα. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού, έλεγε ο εβραϊκός νόμος. Και οδόντα αντί οδόντος. Τρελλαθήκατε τελείως, τους λέει ο Ιησούς. Τι πράγματα είναι αυτά; Αν ισχύουν αυτά τα πράγματα τότε δεν θα μπορέσετε να τρώτε. Θα μείνετε χωρίς δόντια. Και χωρίς μάτια. Δεν θα βλέπετε. Και υπ' όψιν ότι αυτός ο νόμος του Μωυσέως, που έλεγε για οφθαλμό αντί οφθαλμού, είναι και συμβολικός. Αν, δηλαδή, κάποιος σου πηδήξει τη γυναίκα, τότε θα κάνεις κι εσύ το ίδιο, θα του πηδήξεις τη δική του γυναίκα. Αν σε κλέψει, θα τον κλέψεις κι εσύ.Μ' αυτόν το νόμο οδηγούμαστε στη ζούγκλα, σου λέει ο Χριστός, αυτός που κήρυξε το πιο μεγάλο σύνθημα από τότε που υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη. Αγάπα τον πλησίον σου, σου είπε. Όχι να του βγάλεις το μάτι, αλλά να τον αγαπάς, είπε ο τεράστιος Χριστός. Πως, όμως, να τα χωνέψουν όλα αυτά τα άγια πράγματα που έλεγε ο Χριστός; Και πάμε παρακάτω. Μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, τώρα που φθάσαμε μέχρις εδώ;Και βγάλανε στο μπαλκόνι οι αρχιραβίνοι και τους δυο, τον Μπαρ Α Μπα και τον Ιησού και ρώτησαν τον όχλο από κάτω. Ποιον να σταυρώσουμε; Τον Μπαρ Α Μπα ή, τον άλλον. Και φώναζαν από κάτω τα λαμόγια «Τον άλλον», «Τον άλλον». Φυσικά. Στον άλλον, τον Χριστό, θα τα φορτώσουν όλα, διότι ο Ιησούς ήθελε να ξευτυλίσει τον νόμο του Μωυσή. «Ποιον θεωρείτε ένοχο;» ρώτησαν τον στημένο όχλο, τον Χριστό ή, τον Μπαρ Α Μπα; Φυσικά η απάντηση ήταν πως ένοχος είναι ο Χριστός. Η δίκη, άλλωστε, έγινε για να καλυφθεί ο Μπαρ Α Μπα.Τι απάντησε ο Χριστός όταν τον ρώτησαν αν έκανες αυτό ή, εκείνο, αν όρμησες στο ναό του Σολομώντα; «Συ είπας» τους είπε. Δηλαδή; Εσείς το λέτε, δηλαδή. Εγώ δεν έχω καμμία σχέση μ' αυτά. Έτσι είναι. Δεν είχε κανένα πρόβλημα ο Χριστός να παραδεχθεί ότι πράγματι έκανε τη μανούρα στο ναό. Αλλοίμονο. Εκεί που είχαν φθάσει τα πράγματα. Ναι, ρε, θα τους έλεγε ο Ιησούς, εγώ εισέβαλα στο ναό, θόλωσε το μυαλό μου, μου την έδωσε μ' όλα αυτά που γινόντουσαν και την έκανα.Και ο Βαραβάς, αφέθηκε ελεύθερος. Την κοπάνησε, δηλαδή, αλλά αργότερα, μετά από μήνες τον συνέλαβαν σαν κοινό ληστή οι ίδιοι οι Ρωμαίοι. Με συνέπεια το εβραϊκό λόμπυ στη Ρώμη να απαιτήσει να εκδιωχθεί ο μαλάκας ο Πιλάτος από την Παλαιστίνη. Γι' αυτό το εβραϊκό σκυλολόι τα ανακάτεψε τα ιερά κείμενα για να προκαλέσει θολούρα κι όταν ανεκάλυψαν έναν τάφο στην Παλαιστίνη κάλεσαν τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου, τον Ιουλιανό που ρώτησε: Ποιος τάφος είναι αυτός; Του αναστημένου Διονύσου, του γιου της Μαρίας ή, εννοείτε τον ληστή;Ουδεμία σχέση έχει ο Χριστός με τη δήθεν ανάσταση του Λαζάρου. Ποτέ αληθινός θεός δεν παρεμβαίνει στους νόμους της φύσης. Ποια ανάσταση, ρε; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Το είπε ο μεγάλος. Τι είπε; Πως αν ποτέ οι θεοί κινηθούν αντίθετα με τους νόμους της φύσης θα τους καταδιώκουν οι ερινύες και αυτός, ο Δίας, θα τους ρίξει στα νερά της Στύγας. Η Στύγα είναι το κεντρικό μαγνητικό πεδίο της γης. Πρόκειται για ένα τούνελ, μια αρτηρία που σε κάποια σημεία φθάνει μέχρι και τα 500 μ. πλάτος. Η μια οπή της Στύγας βγαίνει στο Τρίγωνο των Βερμούδων και η άλλη τρύπα σκάει μύτη στην Ιαπωνία, στο Τρίγωνο του Διαβόλου. Μιλάμε τώρα για την καρδιά της γης, μαζύ με το νευρικό της σύστημα. Από πού κατέβηκε ο Λάζαρος και από πού επέστρεψε πίσω; Μην μας τρελλάνουν. Και αφήστε τα παραμύθια ότι στον άλλον κόσμο, που λένε οι μωαμεθανοί, θα τους περιμένουν τα γλέντια οι γκόμενες και οι καλύτεροι μεζέδες. Αυτά είναι για τους πολύ μαλάκες. Δεν μπορεί να είσαι χριστιανός και να λες τέτοιες μπαρούφες. Αν βγει κάποιος και πει τέτοια πράγματα στη Δύση θα τον πάρουν με τα γιαούρτια.Είπε η μάγισσα η Κίρκη στον Οδυσσέα, έλα να σε κάνω αθάνατο. Κορόιδο, όμως, ήταν ο επτανήσιος; Κι' αυτή η πουτάνα που είχε μεταμορφώσει σε γουρούνια τους συντρόφους του Οδυσσέα φώναξε τις ψυχές των πεθαμένων συναγωνιστών. Και βλέπει ο Οδυσσέας τον Αγαμέμνωνα, που τον είχε σφάξει ο Αίγισθος, ο γκόμενος της Κλυταιμνήστρας. «Όχι μόνο με απατούσε η καριόλα, αλλά μου στέρησε και τη χαρά του επάνω κόσμου» είπε ο βασιληάς των Μυκηνών στον Οδυσσέα.Εμφανίστηκε και ο Αίας. «Κι εσύ εδώ, Τελαμώνιε;». «Κι εγώ , Οδυσσέα, ανάθεμα την τρέλλα μου, που δεν μου στέρησε μόνο το φως της λογικής, αλλά και την ηδονή της ζωής».Και μετά είδε τον Αχιλλέα. «Κι εσύ, θεόμορφε, γιε της Θέτιδος;». «Θα προτιμούσα να ήμουν ο έσχατος των θνητών στη γη, παρά ο βασιληάς στον κάτω κόσμο» του είπε ο Αχιλλέας. Όπως βλέπεις δεν είχαν καλή γνώμη για την άλλη ζωή, τουλάχιστον στους ομηρικούς χρόνους. Και ο Ηράκλειτος, ο σκοτεινός φιλόσοφος, το πιο μεγάλο πνεύμα που εμφανίστηκε ποτέ, είχε πει: «Αυτά που μας περιμένουν στον άλλον κόσμο δεν μπορείτε να τα διανοηθείτε. Πολλά απ' αυτά, βέβαια, τα κουβαλάτε επάνω σας κι άλλα απ' αυτά που τα ανακαλύπτετε, τα πετάτε όπως τις ψείρες από ένα παιδί κι άλλα θα τα πάρετε μαζύ σας, μέχρι το θάνατό σας χωρίς ποτέ να τα ανακαλύψετε. Επειδή δεν μπορείτε και δεν θέλετε να τα ανακαλύψετε».Την άλλη, ρε. Ποια άλλη; Την άλλη Κυριακή τα ξαναλέμε.
apodytiriakias
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ ΖΟΥΜΕ, ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ…
Posted: 13 Apr 2014 08:21 AM PDT
ΣΩΤΗΡΑΣ ο Ιησούς Χριστός. Ήρθε για να σώσει τον άνθρωπο Και είχε πράγματι ανάγκη σωτηρίας ο άνθρωπος Διαφορετικά η θρησκεία δεν θα τον ήθελε σαν τέτοιον, σα μεσία. Ο Ναζωραίος εμφανίσθηκε ακριβώς όπως τον ήθελε, όπως θα του άρεσε να είναι ο λαός, ο φτωχός λαός Γι' αυτό και μια εβδομάδα πριν από τη σταύρωσή του και την ανάστασή του ο υιός του Θεού έκανε εντυπωσιακή είσοδο στα Ιεροσόλυμα καβάλα σ' ένα γαϊδουράκι θηλυκόΣΗΜΑΣΙΑ έχει κάθε λεπτομέρεια. Το ότι ο Χριστός ήταν ανεβασμένος σ' ένα θηλυκό γαϊδούρι κι όχι αρσενικό, όπως ότι είχε παρέα του κι ένα ακόμα γαϊδουράκι, συγκεκριμένα ένα πουλάρι Ούτε με μια πολυτελή μερσέντες σκέφθηκε να τον υποδεχθούν μετά βαΐων και κλάδων από φοίνικα, ούτε να του στρώνουν κόκκινα χαλιά σα να είναι ένας αστέρας του Χόλυγουντ ή, κάποιος ξιπασμένος μητροπολίτης κάργα στο χρυσαφικό.ΣΩΤΗΡΑΣ δεν μπορεί να 'ναι κάποιος πλουτοκράτης. Κάποιος τραπεζίτης. Μια καπιτάλα του κερατά. Ούτε ένας βασιληάς δοξασμένος, ένας φιλόσοφος, ένας στρατηλάτης, ένας επιστήμων, ένας εφευρέτης, ούτε ένας αρχηγός εκκλησίας, ο πιο υψηλόβαθμος εκπρόσωπος του Θεού στη γη. Ωσανά ( έτσι το γράφω εγώ, μ' ένα νι) θα πει η φτωχολογιά και η μπατηροσύνη μόνον για κάποιος ταπεινά ενδεδυμένο, όπως ο Χριστός. Ωσανά, δηλαδή Σώσε μαςΠΑΝΙΚΟΣ έγινε με τη νταηλίδικη είσοδο στην Ιερουσαλήμ του Ιησού, Η αναστάτωση. Και όσοι δεν είχαν πάρει πρέφα, όσοι δεν τον γνώριζαν, ρωτούσαν Ποιος είναι ετούτος; Είναι ο προφήτης από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Σκοτωμός. Κουτσοί, στραβοί και όσοι άλλοι είχαν ακούσει πώς κάνει θαύματα ο επί του γαϊδουρίου ερχόμενος, προσπαθούσαν να τον πλησιάσουν μήπως και τους θεραπεύσει.ΣΩΤΗΡΙΑ για τον τυφλό είναι να αρχίσει να βλέπει. Τι άλλο; Αυτός που είναι στη φυλακή να τον βγάλουν από το μπουντρούμι. Αυτός που είναι καταχρεωμένος στους τοκογλύφους να πιάσει το λότο.ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ τα λένε όλα. Ο Εβραίος Ιερεμίας π.χ. είχε προβλέψει ότι θα εμφανισθεί ο σωτήρας και θα ελευθερώσει το λαό του Ισραήλ. Έτσι κι έγινε. Οι Τζέρεμυ δεν κάνουν λάθος. Βγαίνει ό,τι οραματίζονται. Γι' αυτό ό,τι σπουδαίο και άξιο αναφοράς έκανε ο Χριστός οι διαβασμένοι έλεγαν Να, έγινε κι αυτό σύμφωνα με την προφητεία τάδε, σύμφωνα με τα γραφάς.«ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ Υιό του Δαϋίδ» φώναζαν στον Χριστό με την είσοδο του στα Ιεροσόλυμα και τον χαιρετούσαν σα να 'ναι ο νέος βασιληάς του Ισραήλ που θα τους απαλλάξει από τους κατακτητές Ρωμαίους. Τελικά; Να κάνουμε ταμείοΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ γλύτωσαν από τους Αιγύπτιους του Φαραώ, όπως και απελευθερώθηκαν από τους Ρωμαίους του Καίσαρος. Ο άνθρωπος δεν σώθηκε Γι' αυτό στους αιώνες των αιώνων κυκλοφορεί στη γη ελπίζοντας στη σωτηρία την οικονομική, τη σεξουαλική, την πνευματική, τη θεϊκή, την υπαρξιακήapodytiriakiasΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Οδηγός επιβίωσης για εσωστρεφείς
Posted: 13 Apr 2014 08:00 AM PDT
Οδηγός επιβίωσης για εσωστρεφείςΟι χαρακτήρες των ανθρώπων χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: στους εσωστρεφείς και στους εξωστρεφείς. Υπάρχουν πολλά είδη εσωστρέφειας. Άλλος χαρακτήρας εκδηλώνεται με άγχος, άλλος με ντροπή, άλλος με ευαισθησία και κλείσιμο στον εαυτό του. Οι εσωστρεφείς αντιμετωπίζουν συνήθως τα γεγονότα της ζωής τους με περισσότερη ευαισθησία.Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι είναι πολύ σημαντικό όταν διαβάζετε κάτι που σας ενδιαφέρει και δίδεται ως συμβουλή, να είστε σε θέση να αντιληφθεί ότι για να βελτιωθεί η ψυχολογία σας θα πρέπει να έχετε τη θέληση να το κάνετε και να είστε παράλληλα ικανοί να αναγνωρίσετε ποιες συμβουλές σας ταιριάζουν και σας φαίνονται χρήσιμες για εσάς και μόνο, και ποιες όχι.
Δείτε εδώ πώς να αλλάξετε κάποιες από τις συνήθειές σας για να νιώσετε καλύτερα ως εσωστρεφείς, αλλά και πώς να «βγάλετε» από μέσα σας τον εξωστρεφή που κρύβετε. Αν διαπιστώσετε ότι δεν μπορείτε εύκολα και γρήγορα να νιώσετε οικειότητα με κάποιον (καχυποψία απέναντι σε νέες γνωριμίες, ντροπή όταν συναντάτε καινούργιους ανθρώπους) και προτιμάτε να παρατηρείτε νέους ανθρώπους παρά να τους εμπιστευτείτε, τότε θα πρέπει να αναγνωρίσετε το στυλ σας και να δώσετε στους άλλους να καταλάβουν το χαρακτήρα σας κι ως εκ τούτου κι εσάς.Μάθετε πώς αλληλεπιδρούν οι πτυχές του χαρακτήρα σας με την εσωστρέφειά σας. Σκεφτείτε γιατί αντιδράτε με έναν συγκεκριμένο τρόπο και γιατί αλλάζετε συνεχώς γνώμη. Χρειάζεται αυτογνωσία για να μπορέσετε να διορθώσετε αυτά που θεωρείτε ότι σας καταπιέζουν. Επίσης, καλό είναι να συζητάτε με τους κοντινούς σας ανθρώπους τις αντιδράσεις σας, ώστε να τους εξηγήσετε στη συνέχεια γιατί νιώθετε έτσι.Αν υπάρχει κάποιος εξωστρεφής τον οποίο γνωρίζετε και θαυμάζετε γι? αυτή του την εξωστρέφεια, μιλήστε μαζί του και ρωτήστε τον πώς σκέφτεται, πώς λειτουργεί.Μάθετε να διαχειρίζεστε την εσωστρέφειά σας, διότι έτσι θα καταφέρετε να γίνετε πιο αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο.Συζητήστε, ανταλλάξτε απόψεις, γνωρίστε άλλους ανθρώπους, μάθετε νέα πράγματα. Αν ο εσωτερικός σας κόσμος είναι απασχολημένος με το να αναλύει τις δικές του σκέψεις και ιδέες, χάνει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής που είναι το να μοιράζεται σκέψεις και λέξεις με άλλους ανθρώπους και να τονώνει έτσι την ψυχολογία και τη διάθεσή του.
doctoranytime
psixologikosfaros
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Ψυχο(παθο)λογία του Έρωτα !
Posted: 13 Apr 2014 07:15 AM PDT
Ο έρωτας δεν είναι σπάνιος.Σπάνιος είναι ο αμοιβαίος έρωτας και ο έρωτας που διαρκεί. ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ;Πρώτον, επειδή πρόκειται για θεμελιώδες υπαρξιακό ζήτημα με το οποίο όλοι, κάποια στιγμή, κληθήκαμε ή θα κληθούμε να αναμετρηθούμε.Δεύτερον, επειδή όταν του επιτρέπουμε να κάνει τη δουλειά του (δηλαδή όταν τον ζούμε μέχρις εσχάτων), μας φέρνει αντιμέτωπους με όλα τα σκληρά δεδομένα της ύπαρξης: το εφήμερο των πραγμάτων, την έλλειψη νοήματος, τη μοναξιά.Τέλος, επειδή δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές μας,θυμίζοντάς μας την επιθυμία να ζήσουμε στο έπακρο τη ζωή και, συγχρόνως, το φόβο να το πράξουμε.ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΙΟΝ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΣΤΕ;«Ποτέ δεν πέφτω στα δίχτυα του έρωτα εφόσον προηγουμένως δεν το έχω ποθήσει», έχει πει κάποιος (1), και εγώ θα συμπλήρωνα ότι τον πόθο να ερωτευτούμε τον ξυπνάει η ανάγκη να ταράξουμε τα νερά, όταν η ζωή μας είναι ήρεμη και τακτοποιημένη μεν, αλλά κάπως άχρωμη. Φαίνεται, δηλαδή, ότι πρώτα ξυπνούν οι ανάγκες του εαυτού για αμφισβήτηση και αναθεώρηση των δεδομένων της ζωής, και κατόπιν κάνει την εμφάνιση της η ανάγκη για έναν συγκεκριμένο άλλο.Όσο για το ποιον ερωτευόμαστε, μάλλον αποτελεί μυστήριο με ελάχιστες πιθανότητες να διαλευκανθεί. Ίσως είναι ο πιο ταιριαστός ή συμπληρωματικός, όπως υποστηρίζουν οι θεωρίες της ψυχολογίας. Ή ίσως είναι εκείνος, του οποίου το βλέμμα μας θυμίζει το πρώτο βλέμμα που πρωτοαντικρίσαμε ερχόμενοι στον κόσμο, όπως υποστηρίζει η ψυχανάλυση. Ίσως τελικά δεν έχει σημασία ποιος είναι, μιας και εμείς οι ίδιοι κατασκευάζουμε ενεργητικά την εικόνα του ώστε να μας αρέσει. Ώστε να ικανοποίει την ανάγκη μας να οικοδομήσουμε ένα νέο εαυτό και μια νέα ζωή εντός μιας νέας πραγματικότητας.Παρόλο που είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ του αν ερωτευόμαστε τον πραγματικό άνθρωπο απέναντί μας ή την εικόνα που έχουμε στο κεφάλι μας για εκείνον, ο άνθρωπος που θα μας συγκινήσει είναι ένας και μοναδικός, αναντικατάστατος και μη συγκρίσιμος (τουλάχιστον για όσο διάστημα διαρκούν τα μάγια).Όπως και να έχει, η αδυναμία να εξηγήσουμε αιτιολογικά την επιλογή μας δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Γιατί ερωτευτήκαμε αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο; Το ερώτημα σχεδόν εξεγείρει. Ποιος είναι επιτέλους αυτός ο άγνωστος που μέσα σε μια στιγμή έγινε τόσο σημαντικός;Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑΓια αδιευκρίνιστους, λοιπόν, λόγους δύο άνθρωποι (ή δύο βλέμματα) συναντιούνται. Και λέγοντας ψυχολογική συνάντηση δεν εννοούμε κάτι απλό. Αναφερόμαστε στη σπάνια εκείνη στιγμή μέσα στο χρόνο, κατά την οποία ένας άνθρωπος αγγίζει έναν άλλο στον πυρήνα του και, εξαιτίας αυτού, εξαναγκάζεται σε ριζική μεταστροφή και διαφοροποίηση.Ασφαλώς υπάρχουν ιδιοσυγκρασιακές διαφορές, αλλά, σε γενικές γραμμές, έπειτα από μια τέτοια συνάντηση, ένας άνθρωπος, «φυσιολογικός» μέχρι εκείνη τη στιγμή, αρχίζει να εμφανίζει τα ακόλουθα «συμπτώματα»:1. Αισθητά μειωμένη όρεξη για ύπνο ή φαγητό και μόνιμη ψυχοφυσιολογική διέγερση (αυξημένος καρδιακός ρυθμός, διεσταλμένες κόρες ματιών, ίλιγγος, αποπροσανατολισμός).2. Υπερβολικό, ανεξέλεγκτο πάθος για τον άλλον, σε συνδυασμό με επίμονα συναισθήματα ευφορίας, αγαλλίασης, ενθουσιασμού, έκστασης.3. Διαρκής ονειροπόληση και ισχυρή απροθυμία ή άρνηση να εργαστεί, να συνδεθεί με άλλους ανθρώπους εκτός του ποθητού αντικειμένου, γενικώς να συντονιστεί με την πραγματικότητα.4. Επαναλαμβανόμενες σεξουαλικές φαντασιώσεις καθημερινά, προκαλούμενες από ισχυρή φυσική έλξη και σεξουαλική επιθυμία για το ερωτικό αντικείμενο.5. Απορρόφηση από ρομαντικές φαντασιώσεις απόλυτης ένωσης κατά το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας, και εκδήλωση συμπεριφορών στοργής, τρυφερότητας και ενδιαφέροντος για τον άλλον.6. Παράλογη υποκειμενική αίσθηση ότι είναι μαγεμένος ή υπνωτισμένος ή υπό την επήρεια ουσιών, με συνέπεια την εκδήλωση συμπεριφορών εξάρτησης και άμεσης προσκόλλησης στον άλλον.7. Ταχέως αυξανόμενη αμοιβαία εμπιστοσύνη και ισχυρή ανάγκη εκατέρωθεν αλλαγής, επιρροής και αυτοαποκάλυψης.8. Διάχυτη αίσθηση συνενοχής και συμμετοχής σε ένα ιδιωτικό μυστικό μόνο για δύο (αίσθηση ειδυλλίου).Τα παραπάνω «συμπτώματα» είναι μόνο η μία πλευρά του νομίσματος. Την αμέσως επόμενη στιγμή (ή και τη ίδια), αρχίζει ο πόλεμος και απόδειξη αυτού είναι η πολεμική ορολογία του έρωτα: αιχμαλωτίζω, κατακτώ, δολοπλοκώ, επιτίθεμαι, υποτάσσομαι.Η αναπόφευκτη αποτυχία απόλυτου συντονισμού με τον άλλον, ακριβώς επειδή είναι διαφορετικός από εμάς, γεννά την αγωνία, την αβεβαιότητα, την αδημονία. Το βάθος και η υπερβολή του δικού μας συναισθήματος, σε συνδυασμό με την συνειδητοποίηση ότι ο άλλος είναι ελεύθερος να μείνει ή να φύγει όποτε θέλει, ξυπνούν το θυμό, τη ζήλια, μας κάνουν αβέβαιους και ασταθείς, με διαρκείς μεταπτώσεις στο συναίσθημα και τη συμπεριφορά. Ακόμα και όταν ο άλλος είναι ολοκληρωτικά παρών και δηλώνει εξίσου ερωτευμένος, η αίσθηση του ανικανοποίητου, της στέρησης, της έλλειψης, δε λένε να μας εγκαταλείψουν.Η κατάσταση που βιώνουμε είναι η αποθέωση της αμφιθυμίας. Μας ελκύει και μας απωθεί την ίδια στιγμή. Μας γεμίζει ενέργεια και συγχρόνως μας εξαντλεί. Μας απομακρύνει και μετά μας φέρνει πάλι κοντά και μάλιστα με ενισχυμένη την επιθυμία. Πρόκειται για βίωμα πρώτου μεγέθους που ψυχολογικά καταλαμβάνει όλο το χώρο, κυριεύοντας ολοκληρωτικά τον άνθρωπο. Με αυτή την έννοια, ο έρωτας εντάσσεται στη σφαίρα της «ψυχοπαθολογίας», της ψυχής που πάσχει. Οι ερωτευμένοι τον μισό καιρό χαίρονται και τον υπόλοιπο υποφέρουν. Υποφέρουν για τον άλλον, αλλά κυρίως για τον εαυτό τους προσπαθώντας να βγάλουν νόημα από αυτό που τους συμβαίνει. Είναι τραγικά πρόσωπα όσο και αν ακούγεται υπερβολικό. Όσοι έχουν ερωτευτεί έστω μία φορά στη ζωή τους το γνωρίζουν αυτό.ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑΑσφαλώς κάποια στιγμή ο έρωτας τελειώνει. Με μαθηματική ακρίβεια: κάθε φορά βιώνεται ως μοναδικός, κάθε φορά βιώνεται ως αιώνιος, κάθε φορά τελειώνει. Είτε διακοπεί είτε συνεχιστεί η σχέση, ο έρωτας θα μας εγκαταλείψει οπωσδήποτε και με αυτή την έννοια κάθε έρωτας είναι εξορισμού καταδικασμένος.Ένα λεπτό όμως. Γιατί τελειώνει;Επειδή είναι αδύνατον να πραγματοποιήσει όσα υπόσχεται. Επειδή όταν έρχεται η ώρα να συγκρουστεί με την πραγματικότητα είναι χαμένος από χέρι.Επειδή, από βιασύνη ή φόβο, δόθηκαν και κατακτήθηκαν τα πάντα και η επιθυμία δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης.Επειδή δεν αντέχουμε να το πάμε μέχρι τέλους, από φόβο μήπως ταλαιπωρηθούμε, πονέσουμε ή εγκαταλειφθούμε. Πράγματα σίγουρα δηλαδή έτσι και ερωτευτούμε.Επειδή ο άλλος είναι άλλος. Είναι διαφορετικός, ξεχωριστός από εμάς και δεν μπορούμε να συγχωνευτούμε μαζί του, ούτε καν να συγχρονιστούμε.Επειδή δεν αντέχουμε το πόσο ευάλωτους και τρωτούς μας καθιστά. Μαθημένοι να κρύβουμε τις ανάγκες και τα συναισθήματα μας, μόλις ψυλλιαστούμε ότι κινδυνεύουμε να εκτεθούμε, το βάζουμε στα πόδια.Επειδή αποδεικνύεται ότι ο άλλος είναι απλώς ένας άνθρωπος και όχι ο θεός που ερωτευτήκαμε. Ο έρωτας χωρίς εξιδανίκευση απλώς δεν μας γεμίζει το μάτι.Υπάρχουν πολλά «επειδή» που εξηγούν γιατί τελειώνει ο έρωτας, αλλά καμία εξήγηση δεν μπορεί να μας κάνει να δεχθούμε το τέλος έτσι απλά. Ανεξάρτητα από το αν ο έρωτας εγκατέλειψε πρώτα εμάς ή τον άλλον, δυσκολευόμαστε να αντικρίσουμε την «αποτυχία» μας κατάματα και να παραδεχτούμε ότι πάλι δεν τα καταφέραμε. Ανακόπτοντας τη διαδικασία ωρίμανσης που ξεκίνησε ήδη με την πρώτη συνάντηση, επιστρατεύουμε μια σειρά από μηχανισμούς, προκειμένου να αντισταθούμε στον πόνο.Ψευδαίσθηση ελέγχου. Πείθουμε τον εαυτό μας ότι ελέγχουμε απόλυτα τα συναισθήματα μας. Αποφασίζουμε να γυρίσουμε σελίδα μέσα σε μια νύχτα. Δεν έχουμε τίποτα να σκεφτούμε, να δουλέψουμε ή να ξεπεράσουμε. Έτσι κι αλλιώς, δεν πιστεύουμε καν στον έρωτα.Εμμονή. Ολοκληρωτική άρνηση του τέλους. Ο άλλος έχει φύγει οριστικά, αλλά εμείς ορκιζόμαστε ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς εκείνον. Μένουμε κολλημένοι, ανίκανοι να πάμε παρακάτω, αδυνατώντας να συμφιλιωθούμε με το ανέφικτο και το εφήμερο.Άρνηση ανάληψης της ευθύνης των συναισθημάτων και συμπεριφορών μας. Φερόμαστε ως ανώριμα, επιπόλαια παιδιά που τα θέλουν όλα. Δεν ξέρουμε αν θέλουμε να τελειώσει ή να συνεχίσει ο έρωτας, προτιμούμε κάποιος άλλος να αποφασίσει για μας. Δεν παίρνουμε θέση, δεν επιλέγουμε, δεν διεκδικούμε, δεν εγκαταλείπουμε τίποτα. Στασιμότητα στην αιωνιότητα.Όταν όλοι οι μηχανισμοί αποτύχουν, όταν εξαντληθούν όλα τα περιθώρια, τελικά (και επιτέλους) αφηνόμαστε στον πόνο. Πρόκειται για γνήσιο πένθος καθώς οι απώλειες είναι μεγάλες και πολλά αυτά για τα οποία πρέπει να κλάψουμε.Χάθηκε ο άλλος. Η δύναμη και επιρροή του επάνω μας. Το βλέμμα του που ήταν ο καθρέφτης μας. Η απουσία του δεν γίνεται αισθητή πια. Η παρουσία του δεν αναστατώνει. Σχεδόν απορούμε που συμβαίνει έτσι.Χάθηκε ένα δικό μας, πολύ ζωτικό, κομμάτι που αφορούσε εκείνον και όσα ζήσαμε, και που ο άλλος, φεύγοντας, το πήρε μαζί του.Χάθηκαν οι αυταπάτες. Η μόνη επιλογή που μας έμεινε είναι η επίπονη αποδοχή του τέλους όλων των πραγμάτων.Χάθηκε ο εαυτός μας όπως τον ξέραμε. Δεν είμαστε πια ο άνθρωπος που ήμασταν πριν τον έρωτα, ούτε ο άνθρωπος που έζησε τον έρωτα. Και ο νέος άνθρωπος που είμαστε είναι ακόμα υπό διαμόρφωση.Χάθηκε η επαφή, οικειότητα, το δέσιμο. Ο συνένοχος και συμπαίκτης μας. Και καλούμαστε να συμφιλιωθούμε με τη μοναξιά.Χάθηκε το συγκεκριμένο νόημα γύρω από το οποίο είχαμε οικοδομήσει τη ζωή μας για όσο διάστημα ζούσαμε υπό ερωτικό καθεστώς.Χάθηκε το πολύτιμο δώρο του να μας σκέφτονται, να μας ποθούν, να μας αγαπούν, να είμαστε σημαντικοί για κάποιον.Χάθηκε η δυνατότητα να κρυβόμαστε από τον εαυτό μας. Αναγκαζόμαστε να αναμετρηθούμε με τα όρια μας. Να παραδεχτούμε τις αδυναμίες και ανάγκες μας. Να αγκαλιάσουμε το φόβο μας για αλλαγή και να αποφασίσουμε αν θα ανοιχτούμε σε νέες δυνατότητες.Η φάση του πένθους διαρκεί όσο χρειάζεται μέχρι να ανασυνθέσουμε τα σκορπισμένα κομμάτια μας. Συνήθως περιλαμβάνει πλήθος υποτροπών που μας γυρνούν βήματα πίσω και ξεκινάμε από την αρχή ξανά. Χρειάζεται πίστη ότι έχουμε τη δύναμη να το ζήσουμε ενεργητικά μέχρι τέλους και να πάρουμε όσα έχει να μας προσφέρει. Αν όχι μόνοι μας, με τη πολύτιμη στήριξη ενός καλού φίλου ή θεραπευτή.ΠΕΡΙΠΟΥ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΚάποτε η διαδικασία ολοκληρώνεται και είμαστε έτοιμοι να βγούμε στον κόσμο ξανά. Κάπως διαφορετικοί, δυναμωμένοι, μεταμορφωμένοι και διευρυμένοι. Η ανάγκη για αλλαγή που μας οδήγησε αρχικά στον έρωτα μοιάζει έτσι να ικανοποιείται.Μόλις βγήκαμε από μια οριακή εμπειρία, από μια κρίση. Και όπως κάθε κρίση, σύμφωνα με το χιλιοειπωμένο κλισέ, μπορεί να αντιμετωπιστεί είτε ως κίνδυνος είτε ως ευκαιρία. Την μετατρέπουμε σε ευκαιρία όταν, εξαιτίας της, βρίσκουμε νέους τρόπους ψυχικής οργάνωσης και συμπεριφοράς, οι οποίοι αποδεικνύονται εξαιρετικά χρήσιμοι στην αντιμετώπιση κρίσεων σε άλλα πεδία ή χρονικές στιγμές της ζωής.Όπως και να έχει, ήταν από κάθε άποψη πλούσια εμπειρία. Σχεδόν νιώθουμε υπερηφάνεια που επιλέξαμε να τη ζήσουμε ως το τέλος. Ήταν μια από τις φορές που νιώσαμε αληθινά ζωντανοί. Αντιμετωπίσαμε εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια, περιοριστικά της ελευθερίας μας, και τολμήσαμε να αναμετρηθούμε μαζί τους. Και με αυτή την έννοια ο έρωτας που ζήσαμε ήταν επαναστατική πράξη. Αφεθήκαμε να κυριευτούμε από συναισθήματα και να χάσουμε το μυαλό μας για έναν άνθρωπο, ενάντια σε μια κοινωνία αυστηρά ορθολογική και κόντρα σε ό,τι θεωρείται πρέπον για το φύλο μας, την ηλικία μας ή τη θέση μας. Τολμήσαμε να χάσουμε τον εαυτό μας και να τον ξαναβρούμε περισσότερο θαρραλέο, αυθεντικό και ανεξάρτητο.Και έτοιμο για όσους έρωτες χρειαστεί ακόμα!© Βιβή Φατούρουvivifatourou
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Μην ψάχνεις για λάθη. Αναζήτησε πίσω από κάθε σου «λάθος» τον σκοπευτή….
Posted: 13 Apr 2014 06:41 AM PDT
Λες οι επιλογές σου, στις συντροφικές σχέσεις, στους φίλους που σε πρόδωσαν, ήταν λάθη.
«Γιατί κάνω συνέχεια λάθος επιλογές;», αναρωτιέσαι και δεν βγάζεις νόημα.
Κι εγώ σου λέω πως δεν έκανες κανένα λάθος!
Δες ποια είναι τα κοινά χαρακτηριστικά των ανθρώπων που πάντα διαλέγεις για συντρόφους ή για κολλητούς.
Θα διαπιστώσεις πως ίσως διαλέγεις όσους φοβούνται το ίδιο που κι εσύ φοβάσαι
Σου είναι πιο βολικό όμως να πιστεύεις πως είσαι ένα ενιαίο, ενοποιημένο πρόσωπο που, αν και ξέρει τι θέλει απ' την ζωή, πως «τυχαίνει» και πάντα "το πράμα στραβώνει"!; και πάντα φταίει ο «λάθος» άλλος!;;
Όχι, δεν είσαι ενιαίο πρόσωπο.
Είσαι ένας κατακερματισμένος σε πολλά προσωπεία εαυτός.
Προσωπεία που πάρα πολύ συχνά δεν έχει το ένα επίγνωση του άλλου, που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους.
Όλα αυτά όμως τα προσωπεία τα συνδέει ένας κοινός φόβος: η συνάντηση με το Πρόσωπο που κρύβεις μέσα σου.
Αυτό το πρόσωπο που τα υπερβαίνει, και η ανάδειξή του στην επιφάνεια της συνειδητότητας καθιστά την ύπαρξή τους χωρίς νόημα.
Μην ψάχνεις λοιπόν για λάθη.
Μπροστά στο ενδεχόμενο κάθε μικρής η μεγάλης απόφασης κι επιλογής σου υπάρχει πάντα ένας αόρατος -ακόμα για σένα- τοξοβόλος, έτοιμος να τοξεύσει το βέλος του αλάνθαστα προς μια πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Για να πετύχει έναν γνωστό κι ελεγχόμενο στόχο. Αυτός ο τοξευτής είχε κι έχει την ανεπίγνωστη συγκατάθεσή σου στο εγχείρημα του. Δεν κάνει ποτέ λάθος.
Το πρόβλημα σου είναι ότι δεν ξέρεις, σε κάθε περίπτωση ποιος είναι, και που στοχεύει.
Μην ψάχνεις για λάθη. Απλά αναζήτησε αυτόν τον τοξοβόλο.
Προσπάθησε να τον γνωρίσεις, και να συνεργαστείς μαζί του
aftognosia
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Πεντάλφα: Ζητούμενο η επιστροφή της στις αρχαιοελληνικές της ρίζες
Posted: 13 Apr 2014 06:37 AM PDT
Πηγή : Voliotaki
Η πεντάλφα ως πυθαγόρειο σύμβολο της αρμονίας του σύμπαντος, μέρος ενός συστήματος συμβόλων κοσμικών φαινομένων και δυνάμεων που απορρέει από την αρχαιοελληνική μυθολογία, τη φιλοσοφία του Πλάτωνα και τη μορφή του Πυθαγόρα, περνά στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το Μεσαίωνα και την Αναγέννηση.Τη συνεχή επιρροή των πυθαγόρειων ιδεών στους Ρωμαϊκούς Χρόνους, μέσω της παράδοσης του αποκρυφισμού, των μαθηματικών και της μουσικής, παρουσιάζουν ο Απολλώνιος ο Τυανεύς, που έδρασε το δεύτερο ήμισυ του 1ου αιώνα μ.Χ, και ο συνεχιστής του τον επόμενο αιώνα, Αλέξανδρος ο Αβωνοτειχίτης. Φαίνεται πως ο Πυθαγορισμός είχε περάσει στη λαϊκή παιδεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ενώ παράλληλα τα όρια μεταξύ επιστήμης, φιλοσοφίας και μαγείας άρχισαν να αμβλύνονται.Με τη μυθική εικόνα του Πυθαγόρα ως παντογνώστη ασχολείται και ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος, στις Μεταμορφώσεις. «Τίποτε δεν διατηρεί τη μορφή του. Νέα σχήματα από τα παλιά. Η Φύση, ο μεγάλος εφευρέτης, ασταμάτητα επινοεί» λέει ο οβιδιακός Πυθαγόρας και η πεντάλφα εντάσσεται μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο στοιχειακού μετασχηματισμού και παγκόσμιας αλλαγής.Στο μεταξύ επιβιώνει ο μυστηριακός χαρακτήρας της αρχαίας σχολής των Πυθαγορείων στον Κρότωνα, με το γνωστό «Εκάς οι Βέβηλοι» που αναγραφόταν στο άγαλμα του Ερμή, καθώς και κάποιες από τις δοκιμασίες μύησης στις οποίες καλούνταν να απαντήσουν οι υποψήφιοι, όπως «γιατί το εγγεγραμμένο σε σφαίρα δωδεκάεδρο παριστάνει τον αριθμό του σύμπαντος». Το κανονικό δωδεκάεδρο είναι ένα από τα 5 πλατωνικά στερεά, που έχει ως έδρες δώδεκα κανονικά πεντάγωνα, από τις διαγώνιες των οποίων σχηματίζεται η πεντάλφα.Ο πρώτος δε αλχημιστής της Ιστορίας λέγεται πως ήταν ο Βώλος από τη Μένδρη, ο οποίος είχε συνδυάσει στοιχεία από την ελληνική φιλοσοφία με την ανατολική μυθολογία και με τις αιγυπτιακές γνώσεις των τεχνών στη βαφή των υφασμάτων και στην επεξεργασία του χρυσού. Το κύριο έργο του «Περί των Φυσικών Δυνάμεων» φαίνεται να ήταν ένα είδος εγκυκλοπαίδειας, αφιερωμένη στις απόκρυφες ιδιότητες των μετάλλων, των φυτών και των ζώων, καθορίζοντας τις αντιθέσεις, τις έλξεις και τις κυριαρχίες που σχετίζουν τις δυνάμεις της φύσης. Ο Βώλος φαίνεται ότι ήταν ο ιδρυτής της αλχημείας, με τη θεωρία του για τον σχηματισμό λιγότερο ευγενών μετάλλων σε ασήμι και χρυσό. Η επιρροή του φαίνεται στην πυθαγόρεια παράδοση της ρωμαϊκής περιόδου, ενώ η μορφή της αλχημείας που θα επιβίωνε ανά τους αιώνες, μέχρι τη συγκρότηση της σύγχρονης χημείας, αποδίδεται σε αυτόν.Οι αλχημιστές του Μεσαίωνα εγκολπώθηκαν την αρχαία συμβολιστική παράδοση των Πυθαγορείων και έτσι η πεντάλφα εντάχθηκε σε ένα σύστημα συμβόλων, με αινιγματικούς υπαινιγμούς, η ερμηνεία των οποίων παραμένει ασαφής μέχρι και σήμερα. O Μεσαίωνας κληρονομεί στην Αναγέννηση όλα τα είδη των αλληγορικών παραστάσεων, που αποτυπώνονται και στις τέχνες. Τα ουράνια σώματα «κατοικούνται» από πνεύματα με μορφή και φύλο, ο Δίας, ο Άρης ή η Αφροδίτη συνδέονται με τα στοιχεία της φύσης, τον κύκλο των εποχών, των ωρών, της αστρολογίας. Αναπτύσσεται έτσι ένας περίπλοκος κόσμος σημείων, συμβόλων και αλληγοριών όχι μόνο σε μαγικά κείμενα, συχνά εικονογραφημένα, αλλά και σε μνημειακά σύνολα τόσο σε κοσμικά κτήρια όσο και σε εκκλησίες.
10 όχι τόσο δημοφιλείς αιτίες που δεν βρίσκεις άντρα !!
Posted: 13 Apr 2014 06:30 AM PDT
Τα κλασικά κουσούρια που σου στερούν ένα ταίρι ξέρεις, πως δεν τα έχεις. Ούτε το λάθος άντρα ψάχνεις, ούτε είσαι ορκισμένη εργένισσα. Τι φταίει λοιπόν και είσαι μόνη σαν το λεμόνι; Σου έχουμε κάποιες αιτίες που ίσως δεν έχεις σκεφτεί.1. Είσαι παντρεμένη με τους φίλους/ φίλες σου/Και οι φίλοι και ειδικά η δική τους προσωπική κατάσταση, μπορεί να επηρεάσει βαθιά και τη δική σου προσωπική ζωή. Τα τινά είναι δύο: είτε είναι όλες οι φίλες καπαρωμένες και κάνεις παρέα μόνο με ζευγάρια, είτε είναι όλες ελεύθερες και σε ξεμυαλίζουν σε μια άτυπη υπόσχεση εργένικης ζωής. 2. Λες τα πάντα -μα τα πάντα στη μαμά σου:Το να είναι η μαμά σου η καλύτερή σου φίλη, ίσως αποτελεί το κλειδί της μοναξιάς σου. Από την αγάπη της, η μαμά σου θα θέλει πάντα το καλύτερο για σένα και δυστυχώς, κάποιες αντιλήψεις της, μπορεί να ανταποκρίνονται σε μια άλλη εποχή, κι όχι στην εποχή του ίντερνετ και των social media. Για παράδειγμα, στην εποχή της μαμάς σου, χωρίς κινητά κι μέιλ, ο άντρας έπρεπε να σου ζητήσει από την τετάρτη να βγείτε μαζί το Σάββατο ενώ σήμερα με ένα sms μπορείς να κανονίσεις μια έξοδο σε 2 ώρες. Η μαμά σου ποτέ δε θα επικροτούσε μια τέτοια συμπεριφορά.3. Λες τα πάντα στους υποψήφιους αγαπημένους:Με το που γνωρίζεις ένα αγόρι, ξεκινάς να μιλάς. Συχνά, πάνω στον ενθουσιασμό σου κι επειδή θέλεις να πεις πολλά και να παρουσιάσεις ωραιότατα τον εαυτό σου, τα λες όλα. Οι πρώην, οι σχέσεις, οι φιλίες, η οικογένειά σου, οι έχθρες στη δουλειά και γενικά η υπερπληροφόρηση, μπορούν να τον αποθαρρύνουν να συνεχίσει.4. Δεν πολύ-γουστάρεις τον εαυτό σου:Σίγουρα ξέρεις κι εσύ κάποια φίλη σου που είναι 40 κιλά καλλονή κι όμως, λέει πως είναι χοντρή και άσχημη. Ε, για κοιτάξουν καλύτερα, μήπως αυτή η φίλη σου είσαι εσύ. Α γνωρίζεις ένα Χριστιανό και φροντίζεις να του λες διαρκώς πόσο χάλια μαύρα είσαι, γιατί κι εκείνος να μείνει παραπάνω για να διαπιστώσει όσα του λες.5. Οι προσδοκίες σου είναι μη ρεαλιστικές.Ας είμαστε ειλικρινείς. Εσύ τέλεια δεν είσαι και γιατί να είναι ο υποψήφιος αγαπημένος σου Ίσως πιστεύεις πως τα στάνταρ σου είναι χαμηλά αλλά στην ουσία του πράγματος για σκέψου γιατί απέρριψες έστω και ένα ραντεβού με τους προηγούμενους πέντε άντρες που στο ζήτησαν.6. Η αρνητικότητα είναι το μεσαίο σου όνομα:Δεν είναι μόνο η άρνησή σου να βγεις με συγκεκριμένα αρσενικά, ούτε και η άρνησή σου να δεις τα θετικά στοιχεία επάνω σου. Αν το πιστεύεις, τα αρσενικά μυρίζουν την κατήφεια και την μιζέρια πάνω σου. Μην αφήνεις τις προηγούμενες κακές επιλογές να σε κρατούν μόνη, μην αφήνεις τις αρνητικές κριτικές να σε κρατούν μπακούρι και γενικά, σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε.7. Είσαι επικριτική και ανασφαλήςΕίσαι το κατ΄εξοχήν πλάσμα που θα κράξει τους γύρω του για τις επιλογές τους στα προσωπικά αλλά ταυτόχρονα, εξαιτίας της συμπεριφοράς σου αυτή, γίνεσαι ακόμα πιο ανασφαλής στις δικές σου επιλογές. Βλέπεις μια κοπέλα με καμπύλες στην πλαζ παρέα με ένα κούκλο κι απορείς πως εκείνος γύρισε να την κοιτάξει και την ίδια στιγμή δένεις ακόμα πιο σφιχτά το δικό σου παρεό. Σταμάτα να ζεις για τους άλλους. Ζήσε για σένα και μην ξεχνάς πως μια ζωή την έχουμε.8. Δεν δέχεσαι κοπλιμέντα και θετικές χειρονομίες:Σίγουρα κάποια κοπλιμέντα γίνονται με λάθος τρόπο. Υπάρχουν όμως και χειρονομίες από γνήσια αρσενικά που καλό είναι να μην τις απορρίπτεις. Και εμπάσει περιπτώσει, αν δεν φλερτάρεις και λίγο, αν δεν ανταλλάξεις τα χνώτα σου τα αρσενικά στα δοκιμαστικά όπως είναι τα κοπλιμέντα, πως να τα πας καλά στις κανονικές πίστες.9. Η απόγνωση, έχει ποτίσει το πετσί σου.Την αλήθεια να την πούμε: από τότε που σχόλασε ο τελευταίος δεσμός και παντρεύτηκαν οι τελευταίες κολλητές, νιώθεις μια απόγνωση. Μην γελιέσαι: η απόγνωση σου βγαίνει σε κάθε επόμενη γνωριμία και πρέπει να μάθεις να απολαμβάνεις ακόμα και τα απλά ραντεβού κι όχι να πηγαίνεις σε αυτά σαν γεροντοκόρη έτοιμη για γάμο και παιδιά.10. Δεν απολαμβάνεις την εργένικη ζωή σου:Eίναι άκρως αποτρεπτικό για έναν άντρα να βλέπει μια γυναίκα μισή, που ψάχνει ένα ταίρι για να απολαύσει επιτέλους τη ζωή της. Προσπάθησε να νιώθεις πλήρης σε ό,τι κι αν κάνεις και σύντομα, ο αέρας της χορτάτης γυναίκας, θα φανεί και στην αύρα σου.Μείνε συντονισμένη για συμβουλές σπαρταριστές για το που θα βρεις τον καλό άντρα σήμερα.
womenonly
psixologikosfaros
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
